สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1243

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างมีความสุขว่า “ถ้าท่านพ่อสั่ง จิ่งอวี้ย่อมเชื่อฟัง”

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้เรียกอย่างกับใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมไอ หากนางไม่เห็นเขาสวมมงกุฎฮ่องเต้ ท่วงท่าสง่างาม ใครจะคิดว่าชายหนุ่มที่ปากหวานปานน้ำผึ้งคนนี้จะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน

แม้ว่าเหมยชิงเกอจะรู้ตัวตนของเย่จิ่งอวี้แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่ามีอะไรที่ไม่ถูกต้อง นางเติบโตขึ้นมาในยุทธภพ ปฏิบัติตามกฎมารยาทของยุทธภพ ไม่มีความรู้ในเรื่องราชสำนัก

นางอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงไว้ในอ้อมแขน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “อยู่ที่นี่ก็ดีเช่นกัน การประลองยุทธ์กำลังใกล้เข้ามาแล้ว นี่เป็นเหตุการณ์สำคัญของทั้งสองสำนัก อยู่ดูก่อนแล้วค่อยกลับก็ยังไม่สาย”

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะมองไปยังเหมยชิงเกอ นางไม่ได้วางแผนที่จะบังคับให้นางอยู่ต่อแล้วอย่างนั้นหรือ

เวลาแค่เพียงคืนเดียว ก็ทำให้นางเปลี่ยนใจได้แล้ว พลังแห่งความรักนี้ ไม่อาจมองข้ามได้จริงๆ

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของอินชิงเสวียน เหมยชิงเกอก็หันกลับมา ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และถามเป็นเชิงสัพยอกว่า “หรือว่าเจ้าชอบยอดเขาบรรจบสวรรค์เข้าแล้ว จึงไม่อยากจากไป?”

ใบหน้าของอินชิงเสวียนเปลี่ยนเป็นสีแดง โค้งคำนับและพูดว่า “ชิงเสวียนก็มีหน้าที่ความรับผิดชอบของตัวเองเช่นกัน ย่อมไม่กล้าอยู่ที่นี่นาน”

เหมยชิงเกอยิ้มอย่างสดใสแล้วพูดว่า “แม่ก็แค่ล้อเจ้าเล่น ทำไมถึงร้อนรนเช่นนี้ ลูกสาวโตแล้วไม่ฟังแม่จริงๆ เข้ามาเถอะ เล่าเรื่องตระกูลอินให้ข้าฟังหน่อยสิ”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างนกรู้ว่า “ท่านพ่อ ข้าจะไปส่งท่านลงเขานะ”

เฮ่อยวนยิ้มแล้วพูดว่า “ดี”

เหมยชิงเกออุ้มหลานชายเดินไปที่ประตู มองย้อนกลับไป และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ไม่ได้เจอกันมาหลายปี พ่อเจ้ายกเว้นรูปร่างหน้าตาที่ดูแก่ชราไปบ้างแล้ว ส่วนอื่นก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากนัก อายุปูนนี้แล้วยังรักษาอารมณ์ที่แท้จริงไว้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ”

“ท่านพ่อมีจิตใจที่เรียบง่าย ดูไม่เหมือนเจ้าเมืองอิ๋นเฉิงจริงๆ ถ้ารูปร่างหน้าตาดูธรรมดากว่านี้หน่อย ก็คงไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาเลย แต่นี่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี ชั่วชีวิตของมนุษย์ต้องได้สัมผัสประสบการณ์ความทุกข์ทรมานทุกประเภทเสมอ สามารถมีใจที่บริสุทธิ์ได้ ช่างหายากจริงๆ”

“แน่นอน เจ้ากับจิ่งอวี้อย่ารำคาญก็แล้วกัน”

“เป็นไปได้อย่างไร ถ้าเขากล้ารำคาญ ข้าจะทำให้เขาได้เห็นดีแน่นอน”

อินชิงเสวียนเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้ามีแววของความน่ารักและความไร้เดียงสาเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

เสี่ยวหนานเฟิงก็ยกกำปั้นเล็กๆ ขึ้น เลียนแบบท่าทางสดใสนั้นว่า “จ้าวเอ๋อร์ก็จะให้เด็จพ่อได้เห็นดีเหมือนกัน”

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอย่างไม่เข้าใจว่า “แต่เด็จพ่อก็ดูดีอยู่แล้ว พวกเราต้องทำอย่างไร ถึงทำให้เขาได้เห็นดีล่ะ”

เมื่อฟังคำพูดอันไร้เดียงสาแบบเด็กๆ ทั้งคู่ก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันและหัวเราะพร้อมกัน