สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1245

เฮ่อยวนหยิบป้ายที่มีรอยด่างทั้งสองขึ้นมา ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “ป้ายในอิ๋นเฉิงจะเปลี่ยนใหม่ทุกๆ สิบปี แม้ว่าจะมีใครทำสูญหายไป แต่ก็คงได้รับอันใหม่แล้ว”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเม้มริมฝีปากยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านพี่กลัวว่าพวกเขาจะไม่พูดงั้นหรือ ท่านดูถูกพวกเราชาวอิ๋นเฉิงมากเกินไป ในเมื่อพวกเขารักแผ่นดินนี้จริงๆ ข้าคิดว่าพวกเขาคงต้องมีความรับผิดชอบนี้”

เฮ่อยวนครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นจู่ๆ ก็ดีดนิ้ว แล้วทหารองครักษ์ทั้งสี่ก็เดินเข้ามาทันที

เฮ่อยวนโยนป้ายทั้งสองอันออกไป

“ไปตรวจดู ว่ามีใครในเมืองทำป้ายตราคำสั่งหายหรือเปล่า ของชิ้นนี้น่าจะเป็นของเมื่อสิบปีที่ผ่านมา พวกเจ้าต้องตรวจสอบให้ละเอียดรอบคอบ”

“ขอรับ”

ทั้งหมดรับป้าย แล้วรีบออกไปทันที

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งหยิบขนมขึ้นมา แล้วพูดด้วยท่าทีรู้สึกผิดว่า “เรื่องของฉีอวิ๋นจื่อ ข้าก็ควรทบทวนความผิดพลาดของตนเองเหมือนกัน วันนั้นเห็นนางหมดสติที่หน้าป่าหมอก ยังคิดว่านางเป็นเพียงหญิงชราธรรมดาๆ คนหนึ่ง จึงพานางกลับมาในจวน โชคดีที่ตลอดหลายปีนี้ นางไม่ได้ทำอะไรกับท่านพี่ ถ้าท่านพี่เป็นอะไรไป ต่อให้ข้าต้องตายไปหมื่นครั้ง ก็ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ เฮ่อยวนก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย

“ฉีอวิ๋นจื่อคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งวางจานในมือลง ก้มหน้าแล้วพูดว่า “ข้าคิดมาตลอดว่าคนตำหนักเทพล้วนเป็นคนตรงไปตรงมา คิดไม่ถึงว่าจะมีตัวหายนะอย่างเช่นฉีอวิ๋นจื่อด้วย แล้วอาการบาดเจ็บของพี่หญิงเหมยเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไม่เป็นอะไรมาก จากนี้ไป อิ๋นเฉิงจะต้องเพิ่มความระมัดระวัง ข้าจะไปพบผู้อาวุโสฉางหน่อย”

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่ก้าวย่างของเฮ่อยวน กงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

นางเหลือบมองขนมแล้วพูดกับสาวใช้สองคนที่อยู่ข้างๆ นางว่า “ตำหนักเทพใส่ใจเรื่องความสะอาดมาโดยตลอด มักกินผักและผลไม้ป่าเพื่อบรรเทาความหิว เจ้าเรียกคนมาเพิ่มอีกสองคน ให้ทำขนมไว้มากหน่อย ข้าจะไปส่งให้พี่หญิงเหมยด้วยตัวเอง”

สาวใช้อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ฮูหยิน ท่านแทบจะไม่มีที่ยืนอยู่แล้ว ทำไมถึงยังคิดถึงนางอยู่”

ใบหน้าของกงซวินอวิ๋นเฟิ่งมืดลง ตำหนิด้วยความโกรธว่า “อย่าพูดจาไร้สาระ พี่หญิงเหมยไม่เพียงแต่เป็นคนที่เจ้าเมืองยอมรับเท่านั้น แต่ยังได้รับการยอมรับจากข้าด้วย วันหน้าเมื่อนางเข้าจวนมา พวกเจ้าต้องปฏิบัติต่อนางเหมือนกับข้า หากใครกล้าปฏิบัติไม่ดีต่อพี่หญิงเหมยแม้แต่น้อย ข้าจะไล่มันผู้นั้นออกจากอิ๋นเฉิง”

สาวใช้หุบปากทันที จากนั้นคุกเข่าลงกับพื้นและไม่กล้าพูดอะไรอีก

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งดึงตัวพวกนางขึ้นมาด้วยความปวดใจ

“เอาเถอะ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทำเพื่อข้า ทุกคนออกไปเถอะ ข้าก็จะไปดูเฟิงเอ๋อร์หน่อย”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งหยิบขนมออกมา แล้วเดินไปที่เรือนหลังเล็กของเฮ่อฉางเฟิง

หลังจากที่นางออกไป เฮ่อยวนก็เดินออกมาจากหลังกำแพงอีกด้านหนึ่ง

“ไม่ คราวนี้เราเปลี่ยนกลยุทธ์ก่อนได้ ไม่พุ่งเป้าไปที่เหมยชิงเกอ แต่พุ่งเป้าไปที่ศิษย์ระดับต่ำเหล่านั้น ตราบใดที่พวกเขาได้รับบาดเจ็บติดต่อกัน ต้องทำให้เหมยชิงเกอสูญเสียความมั่นใจได้แน่”

หันเจิงหมิงย่อมไม่ต้องการฆ่าฟันศิษย์ร่วมสำนักอยู่แล้ว แต่เมื่อคำพูดนั้นกำลังจะออกจากปาก แต่กลับไม่มีคำใดหลุดรอดออกมา ในใจเมือนมีเสียงหนึ่งที่คอยบอกเขาอยู่ตลอด

คนพวกนี้ต้องถูกฆ่าให้หมด!

ฉีอวิ๋นจื่อตบไหล่เขาอย่างแรง

“งั้นเป็นอันตกลงตามนี้ ศิษย์พี่หันพักที่นี่ก่อน ข้าจะออกไปหาของกินมาให้”

ฉีอวิ๋นจื่อเดินออกไปนานแล้ว หันเจิงหมิงถึงได้รู้สึกตัว เขาสั่นศีรษะรัวๆ

ไม่ได้ เขาแค่อยากแก้แค้น ไม่สามารถฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจได้

จู่ๆ ก็มีเสียงออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

แล้วเจ้าไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์หรือ ลืมไปแล้วว่าพวกเขาหัวเราะเยาะเจ้าอย่างไร เป็นกบอยากกินเนื้อหงส์ทะเยอทะยานจนเกินตัว พวกเขามีอะไรให้เจ้าต้องสงสาร หากสังหารพวกเขา เจ้าถึงจะได้แก้แค้นอย่างแท้จริง

ครั้นได้ยินดังนี้ ดวงตาของหันเจิงหมิงก็ค่อยๆ ดิ่งลึกลงอีกครั้ง ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า หันเจิงหมิงตื่นจากภวังค์ทันที ครั้นจึงใช้วิชาตัวเบา และซ่อนตัวในสถานที่ลับ