สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1248

เย่จิ่งหลานหันกลับมา เตะคนชุดดำอย่างรวดเร็ว คนชุดดำเปลี่ยนท่าอย่างรวดเร็ว เหวี่ยงกรงเล็บเหล็กออกจากแขนเสื้อ แล้วคว้าไปที่เย่จิ่งหลาน

ฉีอวิ๋นจื่อและหันเจิงหมิงก็เข้ามาใกล้ เย่จิ่งหลานสู้แบบหนึ่งต่อสาม และในไม่ช้าก็เสียเปรียบ

เขาคิดอย่างรวดเร็ว ต้องการนำพวกเขาทั้งสามคนเข้าสู่มิติ แต่กำลังภายในของพวกเขาทั้งสามนั้นถูกรวมเข้าด้วยกัน ไม่มีช่องโหว่เลย ซึ่งต่างจากคนโง่สองคนชิงผิงกับชิงอานนั่น ทำให้ยากที่จะประสบความสำเร็จชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อเห็นคนทั้งสามผลัดโจมตีกันอย่างโหดเหี้ยม เย่จิ่งหลานก็คิดในใจว่า ถ้าขืนยังไม่หลบหนี เมื่อใดที่พวกเขาปลดปล่อยแรงกดดันจนเต็มที่แล้ว เกรงว่าอาจไม่สามารถเข้าไปในมิติได้

แม้ว่าเขาต้องการจับทั้งสามคนจริงๆ นำผลงานไปส่งให้ยัยบ้าอินชิงเสวียน แต่ก็ไม่อาจไม่สนใจชีวิตของตัวเองได้ ดังนั้นเขาจึงนึกในใจ และรีบเข้าไปในมิติทันที

หวังซุ่นรีบถาม “นายท่านไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม”

เขาเฝ้าดูการต่อสู้ด้านนอกตลอด เห็นว่าทั้งสามคนนี้ไม่มีใครเป็นคนดีเลย จึงรู้สึกกังวลมาก

เย่จิ่งหลานถอนหายใจ

“ไม่เป็นไร ถ้าพวกเขาต้องการเอาชีวิตของข้า ยังต้องฝึกฝนอีกหลายปี”

ขณะที่หวังซุ่นกำลังจะพูด ก็ถูกเย่จิ่งหลานหยุดไว้

แล้วได้ยินคนชุดดำพูดว่า “คนล่ะ?”

ฉีอวิ๋นจื่อกับหันเจิงหมิงก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กเช่นกัน

“เมื่อครู่ยังอยู่ที่นี่เลย ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงหายไปล่ะ”

“หรือว่าเขาใช้ค่ายกล?”

คนชุดดำค้นหาไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบร่องรอยของเย่จิ่งหลาน พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีร่องรอยของการก่อตั้งค่ายกลที่นี่ เพียงแต่ว่าค่ายกลดั้งเดิมมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถซ่อนคนได้ พวกเจ้าสองคนรีบไปตามหาเถอะ อย่าปล่อยให้เขาหนีเด็ดขาด”

ฉีอวิ๋นจื่อกับหันเจิงหมิงออกแยกย้ายกันไปตามหาคนทันที ค้นหาไปทั่วทั้งบริเวณ แต่ไม่เห็นเงาของเย่จิ่งหลาน

คนชุดดำคืนค่ายกลกลับสู่ตำแหน่งเดิม หลับตารวบรวมสมาธิ สัมผัสค้นหากลิ่นอายของเย่จิ่งหลาน ราวสิบห้านาทีต่อมา เขาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง

ที่นี่มีเพียงพวกเขาสามคน แม้ว่าชายหนุ่มจะหายไปในความว่างเปล่าจริงๆ

เย่จิ่งอวี้ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าแม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็รู้จักรักภรรยา แต่หมาป่ากับสุนัข...พวกมันจะคู่กันได้จริงหรือ

เขาค่อนข้างสนใจใคร่รู้ คอยสังเกตดูเจ้าสัตว์ขนสีขาวสองตัวเป็นครั้งคราว แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบอยู่ข้างหลังเขา เมื่อหันกลับมา ก็เห็นเย่จิ่งหลานที่ออกวิ่งอย่างเร่งรีบทันที

“จิ่งหลาน ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ได้”

เย่จิ่งหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ

“เสด็จพี่ ได้พบท่านช่างดีจริงๆ ที่ทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ข้าเห็นคนสามคน”

จากนั้นเย่จิ่งหลานก็เล่าให้เย่จิ่งอวี้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เย่จิ่งอวี้ก็ยื่นมือออกมา และลูบหัวเขาอย่างช่วยไม่ได้

“ทำไมเจ้าถึงยังคิดถึงที่นั่นอยู่ล่ะ ถึงอย่างไรที่นั่นก็คือสถานที่ของพวกเขา ถ้าเจ้าอยากศึกษาจริงๆ ก็รอหลังจบการประลองยุทธ์ค่อยไปเถอะ”

เขามองขึ้นลงอย่างตรวจสอบ แล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ไม่ได้บาดเจ็บใช่หรือไม่”