สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1258

ตำหนักเทพหอทองคำถูกผูกไว้ว่าต้องชนtเพื่อทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ ดังนั้นฮั่วเทียนเฉิงย่อมไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อยู่แล้ว เขายกมือขึ้นจี้สกัดจุดเพื่อหยุดเลือดของตัวเองไม่ไหลออกอย่างรวดเร็ว

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ข้าคนแซ่ฮั่วไม่ได้ล้มจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้อย่างไร ลงมือเถอะ”

“ศิษย์พี่ฮั่ว!”

เฟิงเอ้อร์เหนียงยืนขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ

เมื่อเห็นฮั่วเทียนเฉิงเลือดออก ใบหน้าของเหมยชิงเกอดูไม่ดีนัก เพียงแต่อาวุธไร้ตา แม้ว่าความสงบสุขจะต้องมาก่อน แต่ในการต่อสู้ที่แท้จริง จะมีปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้มากมาย

ส่วนผู้ที่ตรงข้าม สีหน้าของเฮ่อยวนก็มืดลงเช่นกัน

“เหตุใดคนผู้นี้ถึงลงมือไม่รู้จักหนักเบา”

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งขมวดคิ้วและพูดว่า “ใช่ ศิษย์คนนี้เป็นศิษย์ของใครกันแน่ เมื่อกลับอิ๋นเฉิง ต้องสั่งสอนให้รู้เรื่องแล้ว”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ศิษย์อิ๋นเฉิงบนแท่นประลองก็ลงมืออีกครั้ง

ฮั่วเทียนเฉิงไม่กล้าที่จะประมาท กระบี่เปล่งประกายด้วยแสงสีม่วง ศิษย์ของอิ๋นเฉิงก็มีแสงสีขาวออกมาจากขอบกระบี่เช่นกัน และพลังของกระบี่ก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

อินชิงเสวียนรู้สึกไม่ค่อยดี ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อาอวี้ ท่านคิดว่าใครจะชนะ”

เย่จิ่งอวี้กล่าวว่า “แม้ว่าศิษย์ของอิ๋นเฉิงจะยังเด็ก แต่เชิงกระบี่กลับซับซ้อนมาก ทักษะวรยุทธ์ก็ไม่ด้อยไปกว่าท่านฮั่ว เรื่องนี้...มันยากที่จะพูดจริงๆ”

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะมองไปทางเฮ่อยวน บอกว่าแค่จี้สกัดจุดก็พอไม่ใช่หรือ แต่ตอนนี้ฮั่วเทียนเฉิงได้รับบาดเจ็บ ด้วยนิสัยของท่านแม่ เกรงว่าตอนนี้นางอาจจะโกรธอยู่

การเดินหมากคราวนี้ พ่อของนางเดินได้ไม่ดีนัก

ขณะที่ความคิดของข้าเปลี่ยนไป การเปลี่ยนแปลงอีกครั้งก็เกิดขึ้นบนแท่นประลอง

กระบี่ของศิษย์อิ๋นเฉิงออกจากปลอกออกอีกครั้ง และมุ่งตรงไปที่ลำคอของฮั่วเทียนเฉิง

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตกใจ ถ้าฮั่วเทียนเฉิงเสียชีวิต ศิษย์ของตำหนักเทพจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน เหตุใดคนผู้นี้ถึงลงมืออย่างหมายเอาชีวิตเช่นนี้

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ ฮั่วเทียนเฉิงเอียงศีรษะหลบได้อย่างฉิวเฉียว และทันใดนั้นกระบี่ก็เปลี่ยนทิศทาง เส้นผมสีดำหนึ่งเส้นถูกกระบี่ตัดขาด ค่อยๆ ลอยลงมาสู่พื้นดิน

“ตายซะ!”

เขายอมอ่อนข้อให้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่อีกฝ่ายกลับได้คืบจะเอาศอก กดดันบีบบังคับ แม้แต่พระโพธิสัตว์ก็ต้องมีความรู้โกรธ

กระบี่คมสั่นสะเทือน แสงสีม่วงก็พุ่งออกมาและเฉือนไปที่ข้อมือของคู่ต่อสู้โดยตรง ดูเหมือนว่าศิษย์อิ๋นเฉิงจะคาดการณ์ได้ล่วงหน้าแล้วว่าจะเคลื่อนไหวเช่นนี้ เขาหดข้อมือ คมกระบี่ของฮั่วเทียนเฉิงก็เปลี่ยนทิศทางไปแทงใต้ซี่โครง

ดวงตาของฮั่วเทียนเฉิงเบิกกว้าง ราวกับว่ากำลังมองหาใครสักคน

ในเวลานี้ เหมยชิงเกอ ฉุยอวี้ และ เฟิงเอ้อร์เหนียง ก็เหาะขึ้นไปบนแท่นประลองพร้อมกัน

“ศิษย์พี่ฮั่ว ศิษย์พี่ฮั่ว!”

เฟิงเอ้อร์เหนียงคว้ามือของฮั่วเทียนเฉิง ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาได้

เมื่อมองดูใบหน้าที่มีร่องรอยของความเหนื่อยล้านี้ ดวงตาของฮั่วเทียนเฉิงก็ฉายแววพอใจมากขึ้นเล็กน้อย เขาอยากจะพูด แต่เลือดก็ไหลออกมาจากลำคอไม่หยุด

“ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ชิงเสวียนต้องช่วยท่านได้แน่นอน ไม่ต้องพูดแล้ว”

เฟิงเอ้อร์เหนียงรีบเช็ดเลือดจากมุมปากของเขา เย่จิ่งอวี้ตรวจชีพจรของเขา จากนั้นก็ส่ายหัว

หัวใจแตกสลาย แม้แต่น้ำพุวิญญาณก็อาจจะไม่สามารถฟื้นคืนชีพเขาได้

เมื่อเห็นฮั่วเทียนเฉิงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ เหมยชิงเกอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ หากปราศจากคำสั่งของเฮ่อยวน ศิษย์เล็กๆ เช่นนั้นจะกล้าลงมือฆ่าคนเช่นนี้ได้อย่างไร ทันใดนั้นนางก็ยกฝ่ามือขึ้น แล้วโจมตีใส่เฮ่อยวนอย่างแรง

“นี่คือความจริงใจของท่านที่มีต่อข้างั้นหรือ เฮ่อยวน ท่านมันช่างเลวทรามและไร้ยางอายจริงๆ!”