สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1279

เฮ่อฉางเฟิงเดินโซเซ ยืนไม่มั่นคง

เขาคิดเสมอว่าพ่อแม่รักกัน เขาเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดในโลก แม้ว่าจะมีน้องสาว รู้ว่าเหมยชิงเกอยังมีชีวิตอยู่ แต่เฮ่อฉางเฟิงก็ยังไม่รู้สึกอะไร

ท้ายที่สุดแล้ว การมีสามภรรยาสี่อนุในสมัยโบราณเป็นเรื่องปกติธรรมดา

อย่างไรก็ตาม เขาทนไม่ได้กับความคิดที่ว่าแม่ของตัวเองกับคนเลี้ยงม้า...

เช่นนั้นเช่าก็ไม่ใช่...

เขาไม่ได้โลภในอำนาจเจ้าเมืองน้อยแห่งอิ๋นเฉิง ไม่ใช่ว่าตัดใจจากตำแหน่งเจ้าเมืองน้อยแห่งอิ๋นเฉิงไม่ได้ แต่เขาทนไม่ได้ที่ความดีงามทั้งหมดจะพังทลายลงในขณะนี้ กลายเป็นความฝัน...

เขาไม่กล้ามองหน้าเฮ่อยวน เพราะกลัวได้ยินคำตอบที่เลวร้ายที่สุด

ข้างหลังเขา อินชิงเสวียนกับเย่จิ่งอวี้ก็วิ่งไล่ตามมา

เฮ่อฉางเฟิงเป็นพี่เขยของตัวเอง ดังนั้นเย่จิ่งอวี้ย่อมไม่ลงมือโหดร้ายกับเขาแน่นอน อย่างไรก็ตามการต่อสู้ระหว่างผู้ที่แข็งแกร่งมีความไม่แน่นอนมากเกินไป หากพลาดพลั้ง อาจทำให้เกิดผลเสีย

เย่จิ่งอวี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยเฮ่อฉางเฟิงไป

อินชิงเสวียนยืนอยู่ข้างเย่จิ่งอวี้ ส่ายหัวไปทางเฮ่อยวนอย่างไม่เป็นที่ผิดสังเกต

การแสดงออกอันละเอียดอ่อนทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงเวลาฉับพลัน เฮ่อยวนก้าวอย่างรวดเร็ว กอดเฮ่อฉางเฟิงไว้

เขาลูบหลังศีรษะของเฮ่อฉางเฟิงอย่างอ่อนโยน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักและอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน

“เจ้าพูดบ้าอะไร เจ้าไม่ใช่ลูกข้า แล้วจะเป็นลูกของคนอื่นงั้นรึ”

เขาฉางเฟิงหดตัวลง ดวงตาที่แดงก่ำก็แดงขึ้นเล็กน้อย

“ท่านแม่ของข้า...”

เฮ่อยวนขัดจังหวะเขา

“เจ้าคือเจ้า นางก็คือนาง ท่านตาเจ้าพานางไปจากอิ๋นเฉิงแล้ว แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ด้วยฝีมือการรักษาที่ยอดเยี่ยมของตาเจ้า ต้องรักษานางได้อย่างแน่นอน”

เฮ่อฉางเฟิงมองเฮ่อยวนอย่างว่างเปล่า ใบหน้าตรงหน้าดูคล้ายกับตัวเองมากจริงๆ แต่คนเลี้ยงม้าก็ดูคล้ายกับเฮ่อยวนมากเช่นกัน

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฮ่อฉางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน ผลักเฮ่อยวนออกไปอย่างรุนแรง

“ท่านพ่อ ท่านช่วยบอกความจริงกับลูกได้ไหม ข้าไม่ใช่เด็กสามขวบ จะไม่ถูกหลอกด้วยคำพูดของท่าน”

เมื่อเห็นภาวะตึงเครียดระหว่างพ่อลูก อินชิงเสวียนก็กลอกตา ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “พี่ชาย ถ้าท่านไม่เชื่อสิ่งที่ท่านพ่อพูด ทำไมไม่หยดเลือดพิสูจน์สายเลือดล่ะ ดีไหม”

สีหน้าของเฮ่อยวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมยชิงเกอก็เช่นกัน นางกระซิบว่า “ชิงเสวียนเจ้าอย่าไปก่อกวน ฉางเฟิงเป็นพี่ชายของเจ้า เป็นลูกชายที่พ่อเจ้ามั่นใจ ไม่จำเป็นต้องทดสอบ”

นางเกลียดกงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็จริง แต่เด็กไร้เดียงสา ตอนนี้กงซวินอวิ๋นเฟิ่งตายแล้ว ความแค้นทั้งหมดก็หายไป เหมยชิงเกอไม่อยากพาลโกรธใครอีกแล้ว

เฮ่อยวนปรับสีหน้าให้ราบเรียบแล้วพูดว่า “แม่ของเจ้าพูดถูก เจ้ากับอาอวี้ช่วยกันโน้มน้าวพี่ชายเจ้าเถอะ”

เฮ่อฉางเฟิงดูเหมือนจะคว้าแสงเส้นเดียวไว้ได้ ใช่ก็ดีไม่ใช่ก็ดี เขาก็อยากจะรู้ให้ชัดเจน แม้ว่าภายหน้าต้องไปจากอิ๋นเฉิง ก็จะไม่อยู่ในสภาพที่มืดมนไม่รู้เรื่องรู้ราว

เขาจ้องมองด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ถามทีละคำว่า “ท่านพ่อ หรือว่าท่านมีอะไรอยู่ในใจ ถึงได้ไม่อยากทดสอบ”

เฮ่อฉางเฟิงหลับตาลง เขาไม่กล้ามอง และไม่มีความกล้าที่จะมอง

เวลานั้นสั้นกว่าที่พวกเขาจินตนาการไว้มาก ไม่ถึงสามอึดใจเลือดสองหยดไหลในน้ำ และหลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว

เฮ่อยวนเงยหน้าขึ้น มองไปที่อินชิงเสวียน แต่เห็นลูกสาวกระตุกริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม ทำมือเหมือนศีรษะนกหงส์

เฮ่อยวนไม่เข้าใจวิธีแสดงออกของคนหนุ่มสาว แต่เขายกย่องลูกสาวที่ฉลาด นางคงคิดเรื่องนี้มานานแล้ว

“ฉางเฟิง เจ้าดูเองเถอะ!”

เฮ่อฉางเฟิงลืมตาขึ้น หรี่ตาเป็นเส้นเล็กๆ เมื่อเห็นว่าเลือดหลอมรวมเข้าด้วยกัน ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่อินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนยื่นมือที่สะอาดออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มือของข้าไม่มีเลือด หากท่านไม่เชื่อ ข้าสามารถกรีดเลือดอีกคน ให้ท่านดูได้”

อินชิงเสวียนทำท่าทาง แต่เฮ่อฉางเฟิงก็หยุดไว้อย่างรวดเร็ว

“น้องเล็ก ไม่ต้องหรอก”

เฮ่อยวนตบไหล่เฮ่อฉางเฟิงหนักๆ

“เจ้าเลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว ได้มาที่ตำหนักเทพทั้งที ให้น้องสาวพาเจ้าไปเดิน พักผ่อนหย่อนใจเถอะ”

เฮ่อฉางเฟิงเม้มริมฝีปากแน่น แล้วถามอีกครั้งว่า “แม่ของข้า...ไปกับท่านตาแล้วจริงๆ หรือ”

เฮ่อยวนหันหลังกลับแล้วพูดว่า “ใช่ ท่านตาเจ้าจะยังติดต่อกับอิ๋นเฉิง หากเจ้าต้องการพบแม่ของเจ้าในภายหน้า พ่อจะไม่ห้ามเจ้า นี่ก็ดึกแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”