สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1282

ในวันที่สอง จัดพิธีเคลื่อนศพของฮั่วเทียนเฉิง

อินชิงเสวียนกับเย่จิ่งอวี้มาถึงตั้งแต่เช้า เพื่อไม่ให้เสี่ยวหนานเฟิงรู้สึกเบื่อที่อยู่คนเดียว จึงฝากเขาไว้ในมิติของเย่จิ่งหลาน

เหมยชิงเกอกับศิษย์น้องอีกสองคนสวมชุดสีขาวล้วน เฮ่อยวนก็เช่นเดียวกัน จากนั้นก็ตามมาด้วยต้วนจื่อฉู่และลูกศิษย์อีกหลายคนในรุ่นของพวกเขา

เฟิงเอ้อร์เหนียงกำลังจับโลงศพ ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม

เพื่อที่จะปฏิบัติตามกฎของตำหนักเทพ ยากยิ่งนักที่จะไม่แสดงความรักมานานกว่าสิบปี ตอนนี้ในที่สุดกฎเก่าก็ถูกทำลายลง เขากลับไม่อยู่ที่นี่แล้ว

เมื่อนึกถึงตอนที่อยู่เป่ยไห่ นางทำให้ฮั่วเทียนเฉิงลุ่มหลง จากนั้นก็ส่งเขากลับไปที่ตำหนักเทพ ดวงตาของเฟิงเอ้อร์เหนียงก็พร่ามัวอีกครั้ง

ฮั่วเทียนเฉิงมีวรยุทธ์สูง จะถูกสะกดด้วยยาสลบหยาบๆ เช่นนั้นได้อย่างไร เขาแค่ปล่อยไปตามน้ำ ทำตามความต้องการของนาง

เมื่อเห็นไหล่ของนางสั่นเทา อินชิงเสวียนก็รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ ความรักครั้งหนึ่ง กลับทำให้ผู้คนจำนวนมากเสียชีวิต มันคุ้มค่าแล้วหรือ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น มองไปยังเย่จิ่งอวี้

แล้วนางกับอาอวี้ก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกันไม่ใช่หรือ

หวังเพียงว่าหลังจากวันนี้ ความขมขื่นสิ้นสุดลง ความหวานมาถึง คู่รักทุกคนในโลกนี้จะได้แต่งงานกันอย่างมีความสุข

ราวกับสัมผัสได้ถึงอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของนาง เย่จิ่งอวี้จับมือนางไว้อย่างเงียบๆ ความอบอุ่นบนมือทำให้หัวใจของอินชิงเสวียนอบอุ่น นางยิ้มให้เขาอย่างสบายใจ

สามสิบนาทีต่อมา ทุกคนเดินขึ้นไปบนยอดเขาบรรจบสวรรค์ หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ฮั่วเทียนเฉิงก็ถูกฝัง

เมื่อมองดูหลุมศพที่เย็นชา ในที่สุดเฟิงเอ้อร์เหนียงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ทรุดลงกับพื้นและร้องไห้ฟูมฟาย

ฉุยอวี้อยากเดินเข้าไปโน้มน้าวนาง แต่เหมยชิงเกอห้ามนางไว้

“ให้อวิ๋นลี่อยู่เงียบๆ พักสักเถอะ”

ฉุยอวี้เม้มริมฝีปาก

“ก็ได้เจ้าค่ะ ศิษย์พี่ใหญ่จะไปทางสู่วิถีสวรรค์แล้วหรือยัง?”

เหมยชิงเกอพยักหน้า

“ตำหนักเทพเคร่งครัดกับตัวเองมาหลายปีก็เพื่อวันนี้ ถ้าไม่เข้าไปดูหน่อย ทุกคนจะตำหนิเอาได้”

ฉุยอวี้ไม่เกรงใจ เอื้อมมือไปรับไว้ เสียงของนางอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก

“ชิงเสวียนดูแลตัวเองด้วย หากมีโอกาส ข้าจะไปเมืองหลวงหาเจ้าแน่นอน”

อาจเป็นเพราะรักแม่ถึงพลอยรักลูกไปด้วย ซึ่งนางก็รักอินชิงเสวียนมากมาโดยตลอด

อินชิงเสวียนยิ้มหวาน

“ได้เจ้าค่ะ ผู้อาวุโสทั้งสองรักษาตัวด้วย ขอตัวก่อน”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับ และเดินตามขบวนใหญ่ลงจากภูเขาโดยไม่หันกลับมามอง

ฉุยอวี้มองนางที่เดินไปไกล ถอนหายใจในใจ โลกนี้คาดเดาไม่ได้จริงๆ เปลี่ยนแปลงเหมือนหมากรุกบนกระดาน ใครจะคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้จะกลายเป็นคนที่ทำลายสถานการณ์ แก้ไขปมที่อยู่ในใจ ของศิษย์พี่ใหญ่มามากกว่าสิบปีให้คลี่คลาย

แต่เสียดายศิษย์พี่ฮั่ว!

เมื่อมองไปที่หลุมศพที่เย็นเฉียบ ฉุยอวี้ก็ถอนหายใจหนักๆ เปิดขวดสุรา และนั่งลงข้างเฟิงอวิ๋นลี่ช้าๆ

“อวิ๋นลี่ หากเจ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไห้ออกมาดังๆ ร้องไห้ให้ความคับข้องใจทั้งหมดออกมา ศิษย์พี่จะอยู่กับเจ้า!”