สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1303

เย่จิ่งอวี้พยักหน้า

“ข้าจะลองดูว่าจะสามารถใช้กำลังภายในรวมเอาความคิดชั่วร้ายที่อยู่ในตัวพวกเขาให้มารวมกันได้หรือไม่ถ้าทำได้ ให้คุณชายหลิวฉวยจังหวะนี้ตรึงมันไว้ด้วยเข็มเงิน แล้วข้าจะหาวิธีเค้นมันออกมา”

เหมยชิงเกอตกใจเล็กน้อย

“ความคิดชั่วร้าย...รวมกันไว้ที่เดียว? นั่นเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น จะทำได้จริงหรือ”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มอย่างถ่อมตัว

“ลูกเขยไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ แต่ในเมื่อเราทำอะไรไม่ได้แล้ว เช่นนั้นก็ลองดูได้”

อินชิงเสวียนรู้จักสามีของตนเป็นอย่างดี เขาไม่เคยพูดอะไรออกมาโดยไม่มีเหตุผล ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้ คิดว่าเขาต้องค่อนข้างมั่นใจอยู่แล้ว

“ที่อาอวี้พูดก็มีเหตุผล ไม่อาจปล่อยให้พวกเขาบ้าคลั่งต่อไปได้ ข้ามักจะรู้สึกว่าทักษะของพวกเขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นตามความคิดที่ชั่วร้าย หากเป็นเช่นนี้จริง คิดว่าอีกไม่นานก็จะทำลายโซ่เหล็กได้ อันก่อให้เกิดหายนะไปทั่วทุกหย่อมหญ้า”

หลิวซือจวินมองไปที่เหมยชิงเกอทันที

เย่จิ่งอวี้แทนตัวว่าเขย หรือว่านางก็คือภรรยาของเจ้าเมืองเฮ่อ?

ช่างเป็นคนหน้าตาท่าทางดูดีจริงๆ

เมื่อนึกถึงแม่ของตัวเองที่เสียชีวิต ผอมแห้งผิวหนังติดกระดูก หลิวซือจวินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ

เพียงแต่ ทำไมเฮ่อยวนถึงกลายเป็นเจ้าเมืองอิ๋นเฉิงได้...

ขณะที่สับสนมึนงง ก็ได้ยินเย่จิ่งอวี้พูดว่า “คุณชายหลิว มากับข้าเถอะ”

หลิวซือจวินรีบปลุกพลังใจ ก้าวไปสองก้าว แล้วเขาก็หันกลับมามองเฮ่อฉางเฟิง และส่งยิ้มให้เขา

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณพิเศษของผู้หญิง อินชิงเสวียนจ้องเขม็งไปที่หลิวซือจวินตลอด และในเวลานี้นางก็ติดตามไปด้วย

คนที่เหลือทั้งหมดต่างวิ่งไปยังกำแพงหินที่พังทลาย อินชิงเสวียนก็ส่ายหัว

แน่นอนว่าทุกคนมีความโลภ ในเมื่อพวกเขาช่วยอะไรไม่ได้มากนัก งั้นก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ

หลิวซือจวินหยิบเข็มเงินออกมาแล้ว เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นก็ฝังเข็มไปตามจุดที่เขาบอกทันที เมื่อเย่จิ่งอวี้ยกมือขึ้น เข็มเงินอันสุดท้ายก็ฝังเข้าที่จุดไป๋ฮุ่ยแล้ว

เย่จิ่งอวี้เปลี่ยนฝ่ามือเป็นกระบี่ ชี้สองนิ้วไปที่ด้านหลังของหัวใจของคนผู้นั้น และนำทางขึ้นไปตามทิศทางของการเคลื่อนไหวของเข็ม

ทันใดนั้นพลังปราณแห่งความชั่วร้ายก็โผล่ออกมาจากบนศีรษะของคนผู้นั้น

อินชิงเสวียนยกมือขึ้นซัดฝ่ามือออกไป จากนั้นกลุ่มหมอกก็สลายไปในทันที

บนยอดเขา มีเงาร่างที่ดูเหมือนควันหมอกกำลังมองมาทางนี้ไกลๆ จากนั้นปล่อยเสียงหัวเราะแปลกๆ ออกมา

“กลับมาเถิด กลับมาให้หมดเถิด สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของข้า ต้าโจวเอ๋ย ข้ารอคอยมานับร้อยปี ในที่สุดข้าก็ได้เห็นแสงแห่งตะวันอีกครั้ง”

หลังจากที่พูดจบ นักพรตเต๋าน้อยที่มีหน้าตาสะอาดตาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เขา

เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พูดด้วยความเคารพว่า “ชิงฮุย น้อมรับเสด็จท่านราชาสู่โลกนี้”