สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1305

เวลาผ่านไปราวกับสายน้ำไหล เพียงพริบตาก็รุ่งเช้า

ชาวยุทธ์ส่วนใหญ่ฟื้นคืนสติกันแล้ว แต่ยังคงเฝ้าหินที่แตกแล้วอยย่างไม่เต็มใจที่จะจากไป

เย่จิ่งหลานนั่งบนก้อนหิน ยกมือซ้ายขึ้นเท้าคาง แล้วพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ดูสิ นี่คือความโลภในธรรมชาติของมนุษย์ แม้ว่าจะมีสติ แต่ก็เปลี่ยนสันดานกินอุจจาระของสุนัขไม่ได้”

อินชิงเสวียนหาวและพูดว่า “แล้วเจ้าไม่มีความโลภอยู่ในใจงั้นหรือ ถ้าคนปราศจากเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ถึงจะเรียกว่าผิดปกติอย่างแท้จริง”

เย่จิ่งหลานหรี่ตาแล้วพูดว่า “ย่อมมีอยู่แล้ว แต่ข้าไม่โลภ ยิ่งไม่ทำสิ่งที่รู้ว่าไม่ควรทำ”

อินชิงเสวียนทำเสียงชิ

“ถ้าเจ้าไม่โลภ แล้วเอาได้ของพวกนั้นจากข้าทำไม ความอยากอาหาร ก็ไม่ใช่ความโลภอีกชนิดหนึ่งงั้นหรือ”

จู่ๆ เย่จิ่งหลานก็พูดไม่ออก ลุกขึ้นนั่งตัวตรงแล้วพูดว่า “ยัยบ้านี่ ก็แค่เอาของมานิดหน่อยเองไม่ใช่รึ เจ้ายังจะอวดอีก”

อินชิงเสวียนหัวเราะเบาๆ

“ฉะนั้นนะ อย่างนี้เรียกว่าใจอ่อนเพราะติดค้างบุญคุณ”

ในเวลานี้ พระอาทิตย์กำลังส่องแสงลงมาจากยอดเขา สะท้อนไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่ประณีตงดงามของอินชิงเสวียน ขนตาที่งอนน้อยๆ คล้ายถูกเคลือบด้วยแสงสีทองอ่อน

เมื่อจับคู่กับรอยยิ้มที่ดูซุกซนแล้ว ความงามคล้ายจริงคล้ายฝัน น่าตะลึงและประทับใจ

เย่จิ่งหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คำพูดตอบโต้ทั้งหมดติดค้างอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว

อินชิงเสวียนตบหน้าผากของเขาอย่างไม่เกรงใจ

พูดอย่างดุร้ายว่า “มองอะไรของเจ้า ถึงอย่างไรนี่คือสิ่งที่เจ้าติดค้างข้าอยู่ ข้ามีจดใส่สมุดหมดแล้วไว้ เมื่อเจ้ามีเงิน ข้าจะมาทวงหนี้เจ้าแน่นอน”

หลังจากพูดจบนางก็ลุกขึ้นจากก้อนหิน แล้ววิ่งไปหาเย่จิ่งอวี้

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังที่ดูเหมือนผีเสื้อกระพือปีก เย่จิ่งหลานก็พึมพำด้วยเสียงที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน “ข้าหวังจริงๆ ว่าเจ้าจะไล่ตามข้าไปทั้งชีวิต”

ในเวลานี้ ร่างเพรียวเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา และนั่งลงบนก้อนหินที่อินชิงเสวียนนั่งอยู่

คนผู้นั้นมองเขาด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“ชอบพี่สะใภ้เจ้างั้นหรือ”

เฮ่อฉางเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขายกริมฝีปากขึ้นและหัวเราะเบาๆ

“คิดว่าอีกไม่นาน น้องสาวของข้ากับน้องเขยก็จะกลับไปแล้ว ถ้าคุณชายเย่ไม่ต้องการกลับไป ก็สามารถอยู่ในอิ๋นเฉิงต่อไปอีกสักพัก”

“ข้าไม่อยากกลับไปเมืองหลวงอยู่แล้ว แต่ข้าก็จะไม่อยู่ที่อิ๋นเฉิงเช่นกัน”

“แล้วเจ้าจะไปไหนล่ะ”

“เป่ยไห่”

เย่จิ่งหลานพูดอย่างเพ้อฝันว่า “มีเรือของข้าอยู่ที่นั่น มันจะเป็นอาวุธพิชิตสารทิศสำหรับข้า”

“เจ้าตั้งใจจะออกทะเล?”

ดวงตาของเฮ่อฉางเฟิงส่องประกายเล็กน้อย

“อื้ม พี่เฮ่อสนใจไหม”

เย่จิ่งหลานหันกลับมา และถามด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร