สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1313

เลือดสีแดงไหลทะลุจากไหล่ของเขาทันที เจ้าสำนักเซี่ยวกัดฟัน ไม่ส่งเสียงออกมาแม้แต่คำเดียว

เขาเป็นสัญลักษณ์ทางจิตใจของคนเหล่านี้ หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา ทุกคนจะต้องตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างแน่นอน

ลำบากแค่ไหน เขาก็ต้องรอจนกว่าจะมีคนช่วย

เจ้าสำนักเซี่ยวกระตุ้นกำลังภายในอีกครั้ง ปล่อยปราณกระบี่หลายเล่มขึ้นไปบนท้องฟ้า

ปราณกระบี่ที่ไม่มีใครเทียบได้ดูเหมือนจะตัดรอยแตกจำนวนนับไม่ถ้วนบนท้องฟ้า อากาศอันหนาวเย็นรุนแรง ก็พลันปกคลุมทั่วทั้งยอดเขาในทันที

เงายืนอยู่บนยอดเขา มองดูเจ้าสำนักเซี่ยวอย่างเงียบงัน พร้อมกับความชื่นชมในดวงตาที่ราวกับควัน

บางทีเซี่ยอานซื่ออาจกล่าวถูกต้อง ไม่ว่าแคว้นใดก็ยังมีวีรบุรุษที่ควรค่าแก่การชื่นชม พวกเขาไม่ผิดเลย ผิดก็แต่เรื่องที่พวกเขาล้วนแต่เป็นชาวต้าโจว

เดิมทีเขาต้องการทรมานเจ้าสำนักเซี่ยวจนถึงขีดสุดที่จิตใจจะรับไหว แล้วค่อยไปปั่นป่วนสติของเขา และดูดซับกำลังภายในของเขามาเป็นของตน แต่ตอนนี้เขาทนไม่ได้อีกต่อไป

เอาเถอะ จะอยู่หรือตาย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตาฟ้าลิขิต!

เขานึกในใจ ครั้งแล้วร่างเงานั้นก็ค่อยๆ หายไป สลายไปบนยอดเขาในที่สุด

ในขณะนี้เจ้าสำนักเซี่ยวถูกโจมตีด้วยกระบี่หลายเล่มอีกครั้ง บนอกราวกับว่ามีดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่เบ่งบานอยู่ ซึ่งน่าหวาดเสียวมาก

กลิ่นเลือดคละคลุ้งกระจายออกไปจนทุกคนได้กลิ่น เจ้าสำนักเซี่ยวถอดขวนน้ำเต้าบรรจุสุราขนาดใหญ่ออกจากเอว ดึงจุกไม้ออกมาด้วยฟัน และเทสุราทั้งหมดลงบนตัวเขาเอง

สิ่งที่อยู่ข้างในคือสุราที่แม่หนูอินชิงเสวียนมอบให้ไว้ ที่ผ่ายมาเขาดื่มอย่างประหยัด แต่เมื่อคิดว่าจะได้พบนางในไม่ช้า เขาจึงเทสุราที่เหลือทั้งหมดลงในน้ำเต้า

คิดไม่ถึงว่าในตอนนี้จะได้ใช้มันเพื่อจุดประสงค์นี้ ช่างเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรจริงๆ!

เจ้าสำนักเซี่ยวหัวเราะอย่างขมขื่น คำรามลั่น ครั้นแล้วปราณกระบี่ก็เปลี่ยนเป็นขลุ่ยหยกที่ลอยอยู่เหนือหัวของเขา คล้ายกับว่ามีคนกำลังเล่นมันอยู่ มันบรรเลงเป็นเสียงเพลงเศร้าครวญคร่ำ

จะรอดหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับโชคชะตาฟ้าลิขิตโดยสิ้นเชิง

กระบี่ยาวแทงทะลุร่างกายของเขาไม่หยุด เจ้าสำนักเซี่ยวยังคงเล่นขลุ่ยต่อไป แววตาเริ่มตกอยู่ในห้วงภวังค์

ดูเหมือนเขาจะย้อนกลับไปในสมัยที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันที่เป่ยไห่ แม้ว่าจะมีศัตรูต่างแคว้นรุกราน แต่ก็ยังมีหลานชาย หลานสะใภ้ เหลนชาย และลูกสาวที่ฟื้นขึ้นมา ซึ่งเป็นความอบอุ่นและความสุขที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน ซึ่งแม้แต่สหายเก่าแก่ของเขาก็ยังอิจฉา

เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงคำพูดจิกกัดของเฮ่ออวิ๋นทง เจ้าสำนักเซี่ยวอยากจะดื่มสักหลายๆ ขวด เพื่อไปอวดต่อหน้าพวกเขา

ช่างดีเหลือเกิน!

ไม่รู้ว่าจะมีวันแบบนี้อีกหรือไม่!

เจ้าสำนักเซี่ยวมองดูท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น จู่ๆ เมฆก็สลายไป หญิงสาวแสนสวยปานเทพธิดาก็ถือพิณโบราณเดินออกมาจากกลุ่มเมฆ

นางโค้งคำนับเขา พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านอาจารย์ เฟิ่งอี๋มารับท่านแล้ว...”

“เฟิ่งอี๋ เฟิ่งอี๋...”

ดวงตาทั้งคู่ของเจ้าสำนักเซี่ยวเบิกกว้าง เขายื่นมือออกไปหาผู้หญิงคนนั้น...

บนยอดเขาในระยะไกล อินชิงเสวียนและเย่จิ่งอวี้ต่างก็หยุดชะงักพร้อมกัน

พวกเขาทั้งสองเคยเห็นปราณกระบี่มาก่อน ทั้งคู่รู้สึกแปลกใจว่า ตำหนักเทพเป็นเจ้าของภูเขาลูกนั้นไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงมีปราณกระบี่ที่ทรงพลังเช่นนี้

หรือว่ามียอดฝีมือลึกลับฝึกกระบี่อยู่ที่นี่?

“ผู้อาวุโสคนนี้...”

หลิวซือจวินพลิกตัวและลงจากหลังม้า เดิมทีคิดว่าชายชราตกลงมาจากภูเขา คิดที่จะเข้าไปช่วยพยุงขึ้น

คนผู้นั้นก็เงยหน้าขึ้นพอดี พวกเขาสบตากัน หลิวซือจวินก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

“อาจารย์ ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่”

และชายชราคนนี้คือนักพรตเทียนจี

เขาคิดไม่ถึงว่าจะเจอหลิวซือจวินที่นี่ จู่ๆ ก็ยังไม่กล้ายอมรับในทันที แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนสอนทักษะทางการแพทย์และค่ายกลของนางเมื่อหลายปีก่อน

“ข้าเอง ซือจวินรึ!”

ผู้เฒ่าเทียนจีคว้ามือของนางอย่างตื่นเต้นทันที

“เร็วเข้า ใช้ทักษะทางการแพทย์และค่ายกลของเจ้า ไปช่วยคนบนเขาลิ่วซาน ห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าเจอข้า ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ของเรา ไปเร็ว!”

หลิวซือจวินดูสับสน

“ทำไมล่ะ”

“หยุดพูดไร้สาระ ไปเร็ว!”

ผู้เฒ่าเทียนจีโบกแขนเสื้อ หลิวซือจวินก็พุ่งปราดไปยังไหล่เขาอย่างรวดเร็วราวกับจรวด