สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1314

อินชิงเสวียนและคนอื่นๆ มาถึงยอดเขาแล้ว ในกลุ่มหมอกอันกว้างใหญ่ มีเสียงการต่อสู้เกิดขึ้น

เย่จิ่งอวี้จำเสียงของเซี่ยวอิ่นหวนได้ทันที เขาตะโกนออกมาอย่างเร่งด่วน และรีบวิ่งเข้าไปในสายหมอก

“อาอวี้!”

อินชิงเสวียนก็อยากจะเข้าไปเช่นกัน แต่ถูกเย่จิ่งหลานจับไว้

“อย่าวู่วาม นี่คือค่ายกล”

“แล้วต้องทำอย่างไร”

เสียงตะโกนลั่นของเย่จิ่งอวี้ดังขึ้นในค่ายกล อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวิตกกังวล

เย่จิ่งหลานกล่าวว่า “ข้าจะพยายามทำลายค่ายกลดู”

“ข้าเอง”

เฮ่อฉางเฟิงจรดเท้าลงกับพื้น

อินชิงเสวียนยินดียิ่ง มีปรมาจารย์ด้านค่ายกลอยู่ที่นี่ด้วย นางลืมไปได้อย่างไร ในเป่ยไห่ในวันนั้น ถ้าเฮ่อฉางเฟิงไม่ลงมือ ทุกคนคงจะติดอยู่และเสียชีวิตในค่ายกลนั้นแล้ว

“รบกวนพี่ชายด้วย”

สถานการณ์เร่งด่วน เฮ่อฉางเฟิงจึงไม่ได้พูดอะไรมาก เขารีบมาที่ขอบทะเลหมอก ตรวจสอบดูว่าค่ายกลเป็นอย่างไร ขณะเดียวกัน เย่จิ่งอวี้ก็ถูกโจมตีด้วยภาพสะท้อนราวกระจก

เมื่อมองดูตัวเองอีกคน เย่จิ่งอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพลวงตาในเป่ยไห่ ครั้งนั้นอันตรายมากจนเกือบทำให้เขาแยกจากเสวียนเอ๋อร์ โชคดีที่ครั้งนี้ไม่ใช่นาง

อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายก็รับมือได้ยากมากเช่นกัน

เย่จิ่งอวี้สงบสติอารมณ์ ชี้มือซ้ายไปทางพื้น มือขวาชี้ไปที่ท้องฟ้า พลังแห่งฟ้าดินหลอมรวมบนฝ่ามือของเขา ก่อให้เกิดมวลพายุขนาดใหญ่ที่กลางฝ่ามือ

“ท่านตา ท่านแม่ พวกท่านได้ยินข้าหรือไม่”

“อวี้เอ๋อร์? เป็นเจ้าหรือ”

เซี่ยวอิ่นหวนรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงของลูกชาย

เย่จิ่งอวี้ตอบว่า “ข้าเอง ลูกมาช่วยท่านแล้ว สถานการณ์ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง ท่านตาอยู่ด้วยหรือเปล่า”

เสียงของเซี่ยวอิ่นหวนตอบมาอย่างรวดเร็ว

“อยู่ ท่านตาเจ้ากระตุ้นปราณกระบี่จำนวนมาก กำลังภายในคงหมดลงแล้ว เจ้ารีบทำลายค่ายกล ช่วยท่านตาของเจ้าก่อน”

เมื่ออินชิงเสวียนหันกลับมา ก็เห็นเย่จิ่งอวี้ยืนหันหลังออกไปห้าเมตรอย่างนิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหว และหัวใจก็พลันเต้นไม่เป็นจังหวะ หรือว่าฝังโลหิตในตัวเขายังกำจัดออกไปไม่หมด ถูกสิ่งอื่นควบคุมอีก

“อาอวี้?”

นางตะโกนเบาๆ เดินไปหาเย่จิ่งอวี้ช้าๆ

วินาทีต่อมานางก็ตัวแข็งเช่นกัน

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือชายชราที่มีเส้นผมและหนวดสีขาว ดวงตาเบิกกว้าง เสื้อสีเขียวเปื้อนด้วยเลือดสีแดง

มือขวาเขาถือกระบี่ยันพื้นไว้ โน้มตัวลงบนพื้น ในขณะที่มือซ้ายเอื้อมมือขึ้นไปบนท้องฟ้า ริมฝีปากยังคงยิ้มอย่างมีความสุข สีหน้าของเขาเหมือนกำลังทักทายเพื่อนสนิท หรือเหมือนกำลังเห็นคนที่รักที่สุด

เมื่อเห็นฉากนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ราวกับว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายแข็งค้าง

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ก็แดงก่ำเช่นกัน เส้นเลือดบนหน้าผากเต้นตุบๆ ไม่หยุด

เข่าของเขาทรุดลง และคุกเข่าลงบนพื้นอย่างแรง

มองขึ้นไปบนฟ้าแล้วตะโกนว่า “ท่านตา!”