สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1323

“มาแล้วขอรับ”

หวังซุ่นหดคอเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นอินชิงเสวียนก็รีบโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว

“บ่าวถวายพระพรฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”

อินชิงเสวียนยิ้มเล็กน้อย

“ลุกขึ้นเถอะ ที่ข้ามาหาเจ้าที่นี่ เพราะอยากได้หน้ากากผิวหนังมนุษย์ของเจ้า แต่ข้าไม่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาของบุคคลนั้นมาก่อน โชคดีที่มีศิษย์จากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นี่ด้วย ไปตามคนมาหน่อย”

หวังซุ่นไม่เข้าใจว่าอินชิงเสวียนหมายความว่าอะไร เย่จิ่งหลานจึงพูดว่า “ไปตามฉินเซ่อผีผามา เดี๋ยวพวกนางจะอธิบายให้เจ้าฟังเอง”

“อ้อ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”

หวังซุ่นไม่กล้าชักช้า หลังจากปิดประตูก็วิ่งแจ้นไป วันนี้เจ้านายยิ่งหงุดหงิดมากกว่าปกติ เขาไม่อยากขัดใจเจ้านายให้ตัวเองซวยหรอกนะ

หลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้ทั้งสี่ก็มาถึง ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ยังคงเศร้าเสียใจกับการจากไปของเจ้าสำนักเซี่ยว ดวงตาบวมแดงไปหมด

ทั้งหมดกำลังจะทำความเคารพ แต่ก็ถูกอินชิงเสวียนห้ามไว้

“หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับท่านตา มีเพียงนักพรตเทียนจีที่หายตัวไป ซึ่งน่าสงสัยมาก ข้าอาจมีวิธีล่อเขาออกมา สอบถามเรื่องราวทั้งหมด ขอให้พี่สาวทั้งสี่ช่วยอธิบายความสูงและรูปร่างหน้าตาของนักพรตเทียนจี รวมถึงเสื้อผ้าและกิริยาอาการทั้งหมดของเขาด้วย”

ครั้นแล้วทั้งสี่คนก็เล่าเรื่องที่ตัวเองรู้ให้อินชิงเสวียนฟัง หวังซุ่นหยิบพู่กันน้ำหมึกออกมา แล้วจดบันทึกอยู่ข้างๆ รอเมื่อทุกคนพูดจบ เขาก็ร่างเค้าโครงภาพออกมา

“เชิญพี่สาวนางฟ้าทั้งสี่ตรวจดู ว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้องหรือไม่”

หวังซุ่นยังคงปากหวานเหมือนเดิม

ทั้งสี่หยิบภาพวาดขึ้นมา แล้วชี้ไปที่รายละเอียดบางจุด หวังซุ่นก็รีบขีดเขียน หลังจากนั้นไม่นาน ก็หยิบภาพวาดขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนก็พยักหน้า

“เหมือน เหมือนมาก”

“คราวนี้เหมือนกันทุกประการ”

“นักพรตเทียนจีพูดเนิบช้า น้ำเสียงไม่สูงหรือต่ำ มีความนุ่มนวลอ่อนโยนดุจดั่งนักปราชญ์”

ห้องโถงใหญ่ว่างเปล่า โรงเตี๊ยมที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนเมื่อสองวันก่อนตอนนี้ถูกทิ้งร้าง พนักงานกำลังงีบหลับอยู่ที่โต๊ะคิดเงิน เมื่อเห็นคนสองคนลงมา ก็คิดว่าจะคืนห้อง

เย่จิ่งหลานสะบัดข้อมือ แท่งเงินมูลค่าประมาณห้าตำลึงก็ตกลงไปบนโต๊ะอย่างมั่นคง

“ไปทำกับข้าวมาให้ข้าสักสี่อย่าง แล้วเอาชาดีๆ มาสักกา”

พนักงานคนนั้นก็มีพลังขึ้นมาทันที

“ทั้งสองท่านรอสักครู่ อีกประเดี๋ยวจะนำมา”

ทั้งสองไปหาที่นั่งกว้างขวางริมหน้าต่างนั่ง อินชิงเสวียนมองไปที่ถนนสายยาวที่แทบไม่มีคนเดินถนน ในใจรู้สึกค่อนข้างสะเทือนใจ

“เทียบกับไม่กี่วันก่อนแล้ว ช่างแตกต่างกันมากจริงๆ!”

“ใช่ ตอนนี้ดูเหมือนเมืองร้างเลย”

ทันทีที่เย่จิ่งหลานพูดจบ นักพรตเต๋าชราเกล้าผม มีหนวดเคราและเส้นผมสีขาวก็เดินเข้ามาจากประตู