สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1345

ขณะที่กำลังหลับ อินชิงเสวียนรู้สึกว่าประตูเปิดออก จึงตื่นขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเย่จิ่งอวี้ นางก็โล่งใจ

“ทำไมถึงเพิ่งกลับมาล่ะ”

เวลานี้ เป็นเวลาฟ้าสางแล้ว

เย่จิ่งอวี้เดินไปที่เตียงแล้วนั่งลง จับมือขาวเรียวบางของนางไว้

“เสวียนเอ๋อร์อยากกลับเมืองหลวงหรือไม่”

อินชิงเสวียนตกตะลึงเล็กน้อย

“นี่ค้องไปกันแล้วหรือ”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ไม่ใช่ คุณชายใหญ่อินกำลังจะกลับเมืองหลวง ถ้าเสวียนเอ๋อร์คิดถึงตระกูลอิน ก็สามารถกลับไปพร้อมกับอินสิงอวิ๋นได้เลย”

อินชิงเสวียนขยี้ตาที่ง่วงนอน มองไปยังเย่จิ่งอวี้อย่างสอบถาม

“ที่นี่ยังมีเรื่องวุ่นวายอีกมากที่ต้องแก้ไขจัดการ ทำไมอาอวี้ถึงอยากให้ข้ากลับไปคนเดียว หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นอีก”

นอกจากความกังวลแล้ว นางไม่สามารถนึกถึงเหตุผลอื่นได้อีกจริงๆ

“นี่...”

เย่จิ่งอวี้ลังเลสักครู่ ก่อนจะบอกอินชิงเสวียนถึงความคิดของเขา

“ภายหน้าอาจมีสงครามเกิดขึ้นอีก ข้าไม่ต้องการให้เสวียนเอ๋อร์อยู่กับข้า หากเจ้ากับจ้าวเอ๋อร์สามารถกลับเมืองหลวงด้วยกันได้ ก็สามารถทิ้งสายเลือดสุดท้ายไว้ให้กับตระกูลเย่ได้”

นี่เป็นครั้งแรกที่อินชิงเสวียนเห็นเย่จิ่งอวี้แสดงสีหน้าหนักใจเช่นนี้

นางจับมือใหญ่ของเขาแล้วกุมไว้ในฝ่ามือ น้ำเสียงอ่อนโยนและทรงพลัง

“ถึงจะเป็นเรื่องจริง อาอวี้ก็ไม่จำเป็นต้องมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น หลังจากผ่านไปหลายปี บางคนอาจลืมแคว้นเฟยเหยาไปแล้ว มีผู้คนมากมายในโลกที่ต้องการฟื้นฟูแคว้นอยู่เสมอ แต่มีน้อยคนนักที่จะประสบความสำเร็จ นับประสาอะไรกับผู้คนที่เต็มใจสละชีวิตอันสงบสุขเพื่อก่อให้เกิดภัยพิบัติสงคราม แม้ว่าจะมีคนที่หัวรุนแรง แต่ก็มีน้อยมาก เรามีคนที่มีความสามารถมากมายในต้าโจว จะกลัวล้มเหลวได้อย่างไร”

ทั้งคู่เดินลงไปชั้นล่างด้วยกัน อินสิงอวิ๋นก็ขี่ม้ามาถึงแล้ว

อินชิงเสวียนหยิบถุงน้ำพุวิญญาณและอาหารสำหรับใช้เดินทางที่เตรียมไว้ออกมา แล้วแขวนไว้บนหลังม้าด้วยมือของนางเอง

“การเดินทางครั้งนี้ยาวไกล ต้องรบกวนพี่ใหญ่แล้ว”

อินสิงอวิ๋นถอนหายใจและพูดว่า “ฮองเฮากล่าวหนักเกินไปแล้ว การเดินทางของอินสิงอวิ๋นนั้นไร้ผล กลับฆ่าเจ้าสำนักเซี่ยว ตอนนี้รู้สึกผิดยิ่งนัก”

เย่จิ่งอวี้ตบไหล่เขาอย่างแรง

“ถึงแม้ไม่มีพี่ใหญ่ ท่าตาก็จะต้องมาตามหาไม่ช้าก็เร็ว พี่ใหญ่อย่ารับผิดคนเดียว ถ้าข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะหาผู้กระทำความผิดที่แท้จริงให้กับท่านตาอย่างแน่นอน และล้างแค้นให้เขา”

“พี่ใหญ่” คำนี้ ทำให้อินสิงอวิ๋นรู้สึกอบอุ่น ความหดหู่ก็พลันหายไปทันที แม้แต่ในโลกนี้ ฮ่องเต้ก็ยังเป็นฮ่องเต้ตลอดไป ไม่มีใครเหนือกว่าได้

เขารีบคุกเข่าลงคำนับ

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ไว้วางใจ จะรีบเดินทางนี้ไปอย่างรวดเร็ว ไม่ให้ความไว้วางใจของพระองค์ต้องสูญเปล่า!”