สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1346

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกมาพยุงอินสิงอวิ๋นขึ้น พูดอย่างอบอุ่นว่า “ลุกขึ้นเร็ว ทุกอย่างให้ยึดหลักปลอดภัยไว้ก่อน”

“กระหม่อมทราบแล้ว เช่นนั้นจะเดินทางแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อินสิงอวิ๋นเป็นแม่ทัพผู้นำกองทหาร รู้ถึงความสำคัญของเรื่องนี้ดี ประกบมือคารวะ และเขาก็กระโดดขึ้นไปบนหลังม้า

“ช้าก่อน”

อินชิงเสวียนเดินกลับไปที่โรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็ว เข้าไปในมิติและแลกเปลี่ยนชุดเครื่องประดับสามชุดที่ทำจากหินแสงจันทร์ อันประกอบด้วย แหวน สร้อยคอ และกำไลข้อมือ รวมถึงดาบยาวสามเล่มที่ทำด้วยงานฝีมือสมัยใหม่

“เครื่องประดับเหล่านี้มอบให้กับท่านแม่รอง พี่สะใภ้และน้องเล็ก ส่วนกระบี่ทั้งสามเล่มนี้มอบให้กับท่านพ่อกับท่านพี่ทั้งสอง”

เมื่อมองดูฝักอันประณีต อินสิงอวิ๋นชื่นชอบไม่สามารถวางลงได้ และพูดซ้ำๆ ว่า “ขอบคุณน้องสาว”

หินแสงจันทร์ยังมีความสวยงามเป็นพิเศษ พื้นผิวหินใสส่องประกายด้วยแสงสีฟ้าอ่อน อ่อนโยนและสดใสราวกับแสงจันทร์

เมื่อคิดว่าเป่าเล่อเอ่อร์กำลังท้อง แต่ตัวเองกลับเดินทางไกล นางไม่รู้จักใครในเมืองหลวง นางคงรู้สึกทุกข์ใจแน่ๆ การได้เห็นสิ่งนี้จะทำให้นางมีความสุขอย่างแน่นอน

“น้องหญิงใหญ่คิดรอบคอบยิ่งนัก หากพวกนางเห็นคงจะชอบแน่ๆ”

อินสิงอวิ๋นเก็บสิ่งอย่างระมัดระวัง กล่าวคำอำลาทั้งสองคน แล้วเร่งรุดไปยังเมืองหลวง

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างกระเซ้าว่า “ไม่คิดว่าเสวียนเอ๋อร์จะมีกระบี่ที่สวยงามเช่นนี้อยู่ในมือ”

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านก็เข้าไปในร้านมิติได้ไม่ใช่หรือ ในนั้นมีเพียงของที่ท่านคิดไม่ถึง ถึงไม่สามารถซื้อได้ ยังมีสิ่งที่ดีกว่านี้อีก ถ้าท่านอยากได้ก็ไปดูสิ”

เย่จิ่งอวี้ไม่ค่อยใช้กระบี่ อินชิงเสวียนจึงไม่ได้คิดที่จะให้เขาจริงๆ

“จริงรึ”

ผู้ชายชอบกระบี่ เช่นเดียวกับผู้หญิงที่ชอบเครื่องประดับ อดไม่ได้ที่จะลองใช้มัน

อินชิงเสวียนนึกในใจ ครั้นแล้วทั้งสองก็เข้ามาในมิติแล้ว

หลังจากป้อนคำว่าอาวุธเย็น ตัวกรองมิติก็ถูกจัดเรียงใหม่ทันที ในนั้นเต็มไปด้วยกระบี่ ปืน ดาบและง้าวทุกชนิด รวมถึงธนู หน้าไม้ และอาวุธลับ

เย่จิ่งอวี้รู้สึกทึ่งมาก

เย่จิ่งอวี้รู้ว่าสิ่งของต้องแลกมาด้วยคะแนน ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ อินชิงเสวียนก็ชักกระบี่ยาวออกมาจากม่านแสงแล้ว

“นี่...จะไม่แพงเกินไปหรือ”

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ยังสามารถรับคะแนนได้เรื่อยๆ แต่ถ้าไม่มีโอกาสใหญ่ ก็จะช้าหน่อย เพียงพอให้เราดื่มกินได้สบาย”

“ขอบคุณนะเสวียนเอ๋อร์”

เย่จิ่งอวี้หยิบกระบี่ขึ้นมาอย่างมีความสุข และอดไม่ได้ที่จะพลิกมอง อินชิงเสวียนมองไปที่ฮ่องเต้ที่ทำท่าเหมือนได้รับของเล่นใหม่ มองดูเขาด้วยความรักพลางส่ายหัว

“ควรออกไปข้างนอกกันแล้ว จิ่งหลานรอแย่แล้วกระมัง อ้อ จริงสิ เมื่อวานเราได้พบกับผู้หญิงที่มีท่าทางอิสระและไร้ข้อจำกัดคนหนึ่งด้วย”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ทั้งสองก็ปรากฏตัวที่ประตู และบังเอิญเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมหมวกไม้ไผ่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง

อินชิงเสวียนดึงแขนเสื้อของเย่จิ่งอวี้

“ที่ข้าพูดถึงก็คือนาง”