สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1353

“เรื่องนี้ให้ข้าทบทวนดูก่อน”

เงาหมอกหายวับ และลั่วสุ่ยชิงก็หายตัวไปแล้ว

ชิงฮุยค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองไปยังจุดเดิมที่ลั่วสุ่ยชิงเคยยืนอยู่ด้วยดวงตาคู่หนึ่งที่ใสราวกับน้ำนิ่ง

ใบหน้าสงบราบเรียบ ทว่าดวงตากลับไหววูบเล็กน้อย...

ลั่วสุ่ยชิงปรากฏตัวอีกครั้ง ซึ่งร่างนั้นมาอยู่ที่ตลาดที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้

พอมืดลง ผู้คนก็ลุกขึ้นมาทำงานกันที่ถนนสายหลักใจกลางตลาด พ่อค้าแม่ค้าแผงลอยเล็กๆ ก็เริ่มขายของกันมากมาย

“แม่นางจะซื้ออะไรกินไหม เปี๊ยะข้าวฟ่างร้อนๆ หอมหวานอร่อยมาก”

“ข้ามีโมโม่แป้งข้าวโพด อิ่มท้องสบายเลย”

เมื่อเห็นลั่วสุ่ยชิงเดินคนเดียวในตลาด เหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้าก็มาขายอาหารด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ลั่วสุ่ยชิงหยุดอยู่หน้าแผงขายเปี๊ยะข้าวฟ่าง

“ข้าซื้อชิ้นหนึ่ง”

“ได้เลย หนึ่งอีแปะ”

ลุงคนนั้นห่อเปี๊ยะให้ลั่วสุ่ยชิงอย่างดี เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่มีรอยปะชุนของเขา ลั่วสุ่ยชิงก็ถามขึ้นว่า

“ดูเหมือนเจ้าจะมีชีวิตไม่ดีนัก”

ลุงยิ้มอย่างบริสุทธิ์เรียบง่าย

“ในช่วงครึ่งปีแรกเพิ่งประสบภัยแล้ง ตอนนี้เรามีอาหารเพียงพอก็ดีมากแล้ว จะมีเงินซื้อเสื้อผ้าสีสดใสได้อย่างไร”

ลั่วสุ่ยชิงกัดเข้าไป กลืนลงคอได้อย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าอร่อย จากนั้นก็นึกถึงอาหารที่อินชิงเสวียนนำออกมา และถามว่า “พวกขุนนางเจ้าหน้าที่ระดับสูงเหล่านั้นสวมชุดงามหรูหราตลอด ได้กินอาหารเลิศรส มีคนรับใช้เป็นฝูง พวกเจ้าไม่แค้นใจบ้างหรือ”

ลุงถูมือแล้วพูดว่า “เหล่านั้นเทียบกันไม่ได้หรอก ไม่มีอะไรต้องแค้นใจ คนเราเมื่อเกิดมาก็ถูกแบ่งออกเป็นชนชั้นที่แตกต่างกันไป แม้ว่าเจ้าหน้าที่จะมั่งมีกว่าก็ตาม พวกเขาก็ต้องแลกมาด้วยการสร้างคุณูปการ ฮ่องเต้พระองค์ใหม่ต้าโจวเรายุติธรรมและซื่อสัตย์สุจริต ใช้คนจากความสามารถ ไม่สนับสนุนคนเกียจคร้าน”

“เมื่อก่อนที่นี่เคยแห้งแล้งมาก ถ้าฮ่องเต้ไม่สั่งให้ขุดบ่อน้ำ เราก็จะมีปัญหาในเรื่องอาหารการกิน”

“ใช่ ได้ยินมาว่าเมล็ดพวกนั้นสามารถปลูกดอกไม้สีขาวได้ แถมยังสามารถทำอาหารได้ทุกชนิดอีกด้วย”

ทุกคนพูดคุยกัน ต่างอภิปรายอย่างคึกคัก

ลั่วสุ่ยชิงจากไปอย่างเงียบๆ นางเดินไปที่ทุ่งนา และแน่นอนว่านางมองเห็นตาน้ำได้ทุกๆ ห้าสิบก้าว

เมื่อมองดูผู้คนทำงานในทุ่งนาที่ทั้งพูดคุยและหัวเราะ ลั่วสุ่ยชิงก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่หลากหลายที่ผสมปนเปในใจ

เมื่อหินถูกเปิดผนึก นางต้องการสังหารชาวต้าโจวเหล่านี้ทั้งหมด ล้างแค้นให้กับแคว้นเฟยเหยา แต่เมื่อเห็นผู้คนอยู่อาศัยทำงานอย่างสงบสุขและพึงพอใจ นางก็อดไม่ได้ที่จะถามตัวเอง

จุดประสงค์ของการทำเช่นนี้คืออะไร

ไม่ไยดีชีวิตของราษฎรนับหมื่นแสน เพียงเพื่อผลประโยชน์ที่เห็นแก่ตัวของคนผู้เดียว?