สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1354

หากเป็นเช่นนี้จริงๆ แล้วตัวเองจะแตกต่างจากกลุ่มคนเหี้ยมโหดในตอนนั้นได้อย่างไร

เมื่อมองไปที่ทุ่งนาสีเขียวขจีตรงหน้า ลั่วสุ่ยชิงก็รู้สึกสับสนทันที

แม้ว่านางจะสังหารฮ่องเต้ต้าโจว แต่จะสามารถฟื้นฟูแคว้นได้จริงหรือ ถึงวาระนั้นคนของพวกเขากลับมาแก้แค้นอีกครั้ง เช่นนั้นมันจะเป็นการฆ่าสังหารอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ทันใดนั้น ภาพความตายอันน่าสลดใจของพ่อและพี่ชายก็แวบขึ้นมาในหัว ลั่วสุ่ยชิงรวบนิ้วเข้าหากัน

ไม่ นางไม่ควรลังเลใจ

ราษฎรไม่ผิด แต่ราชวงศ์ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ นางไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ก็ได้ แต่ต้องไม่มีวันปล่อยตระกูลเย่ไป

ความเยือกเย็นในดวงตาแวบผ่านมา ลั่วสุ่ยชิงก็กลายร่างเป็นหมอกสีดำและหายไปอีกครั้ง

ภายในโรงเตี๊ยม

อินชิงเสวียนและเย่จิ่งอวี้นั่งตรงข้ามกัน

“ถ้าเป็นไปตามที่เราเดาไว้ แม่นางลั่วคนนั้นน่าจะเป็นคนที่ฆ่าท่านตา ไม่รู้ว่า...อาอวี้จะทำอย่างไรต่อ”

เย่จิ่งอวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถูกผิดที่เกิดขึ้นเมื่อพันปีที่แล้ว เป็นการยากที่จะตัดสินได้ จากมุมมองทั่วไป แคว้นเฟยเหยาอาจบริสุทธิ์ แต่จากมุมมองส่วนตัว นางเป็นฆาตกรที่ฆ่าท่านตาของข้า ข้าควรจะล้างแค้นแทนท่านตา”

เย่จิ่งหลานพิงประตู ไม่พูดอะไร

สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขามีความรู้สึกพิเศษบางอย่างในใจ ซึ่งเป็นสิ่งที่พูดไม่ออก อธิบายไม่ถูก และไม่สามารถใช้คำพูดใดๆ มาบรรยายได้

อินชิงเสวียนพยักหน้า ผู้ที่ฆ่าคนจะต้องชดใช้ชีวิต นี่เป็นหลักการที่ไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่านางจะรู้สึกเสียดาย แต่ก็จะไม่ห้ามเย่จิ่งอวี้

“ตอนนี้อาอวี้ตัดสินใจได้แล้ว ไม่รู้จะลงมือเมื่อไร จริงๆ แล้ว...ข้ามักรู้สึกว่านางไม่มีความเป็นศัตรูกับเรา”

ทั้งสองเอื้อมมือไปประคองอินชิงเสวียนพร้อมกัน

เซี่ยวอิ่นหวนมองดูอินชิงเสวียนด้วยสีหน้าเมตตากรุณา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “คนกันเอง ไม่จำเป็นต้องพิถีพิถันเรื่องมารยาทเหล่านั้น สถานการณ์ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับและกล่าวว่า “เก้าในสิบส่วนได้เข้าไปลี้ภัยในอิ๋นเฉิง ตอนนี้ค่อนข้างสงบแล้ว ท่านแม่ทั้งสองเดินทางไกลคงจะเหนื่อยมาก ข้าจะให้เสี่ยวเอ้อร์ไปเตรียมอาหารไว้เจ้าค่ะ”

เหมยชิงเกอกล่าวว่า “ชิงเสวียนกับจิ่งอวี้อยู่ที่นี่เถอะ อยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ของพวกเจ้า ส่วนแม่จะไปดูที่อิ๋นเฉิง เรื่องวุ่นวายบานปลายมาถึงขนาดนี้ ข้าในฐานะเจ้าตำหนักเทพ ถึงอย่างไรก็ต้องไปอธิบายกับสหายชาวยุทธ์ทุกคนด้วยตัวเอง”

อินชิงเสวียนเดาว่าเหมยชิงเกอคงกำลังคิดถึงเฮ่อยวน จึงไม่ได้กล่าวชักชวนให้อยู่ต่อ

“ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่ระมัดระวังด้วย เราจะรั้งอยู่ที่นี่เพื่ออำนวยความสะดวกในการติดต่อกับทั้งสองสำนัก”

ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นน่ากลัวพูดขึ้นว่า “คิดไม่ถึงว่าในโรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งนี้ จะมีคนสำคัญมากมายอาศัยอยู่ ตอนนี้เมื่อทุกคนมารวมตัวกันแล้ว งั้นก็ไปลงนรกด้วยกันเถอะ!”