สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1356

คนถือค้อนใหญ่ก้าวไปข้างหน้า ยกค้อนขึ้นแล้วกล่าวว่า “ข้าเห็นแก่เจ้าที่แก่ปูนนี้แล้ว หากไม่อยากตาย ก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”

เย่จิ่งอวี้เคารพนักพรตเทียนชิงมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธว่า “หนูโง่เขลา ไม่รู้ว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”

มือซ้ายยกขึ้นโบกรางๆ ในอากาศ พลังแห่งฟ้าดินได้หลอมรวมเข้ากับกำลังภายในที่จุดตันเถียนทันที และมันยังคงเติบโตไม่หยุด

คนที่ถือค้อนใหญ่หรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่ควรมองข้ามบุคคลผู้นี้

ชายอ้วนเตี้ยชักกระบี่ออกมาแล้วพุ่งตรงเข้าใส่เย่จิ่งอวี้

“เจ้าเด็กกำแหง ตายซะ!”

เย่จิ่งอวี้ก้าวเท้าหลบ และก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังชายอ้วนเตี้ยราวกับผี ฝ่ามือประทับหลังหัวใจของเขาอย่างเงียบๆ ไร้ซึ่งสุ้มเสียงใดๆ

เมื่อชายอ้วนเตี้ยรู้สึกตัว มันก็สายเกินไปแล้ว ร่างอ้วนของเขาหันขวับ มือซ้ายของเย่จิ่งอวี้ก็มาถึงแล้ว รวบนิ้วเป็นหมัด และชกเข้าที่หน้าอกของชายอ้วนเตี้ย

เปรี้ยง

มีเสียงเปรี้ยงที่ประตู ชายอ้วนตัวเตี้ยก็พ่นเลือดออกมาจากปาก กระเด็นถอยออกไป ผู้หญิงสวมชุดขาดริ้วสีม่วงที่อยู่ล้อมอยู่ก็ตรงเข้าไปรับทันที และกรีดร้องด้วยความตกใจ

“ต้าหลาง!”

เย่จิ่งหลานที่ยืนอยู่บนโต๊ะก็มองตามออกไป เกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ชื่อนี้เหมาะสมจริงๆ ต้าหลางกินยาได้แล้ว

พลังที่โถมใส่ยังคงไม่ลดลง ทั้งสองก็ถูกผลักออกไปหลายเมตรอีก และชนต้นไม้โบราณอย่างแรงเสียงดังกึก ต้นไม้โบราณขนาดสามคนโอบก็หักโค่นลงทันที

ต้าหลางคนนั้นที่ยังไม่ได้กินยาก็ได้เสียชีวิตลงทันที

ผู้หญิงคนนั้นตกใจและโกรธมาก อุ้มร่างของต้าหลางลุกขึ้น แล้วกรีดร้องว่า “ไอ้สารเลว ข้าจะสู้ตายกับเจ้า”

แต่กลับถูกชายชราขัดขวางไว้

“อย่าวู่วาม เราถอยก่อน”

หมอกสีเขียวลอยออกมา ทั้งหมดก็หายไปทันที

“ไม่รู้ว่าคนพวกนี้มาจากไหนกันแน่”

นักพรตเทียนชิงลูบเคราแล้วพูดว่า “จอมยุทธ์หญิงทั้งสองไม่ต้องเกรงใจ เป็นโชคชะตาที่ให้ข้าได้พบกับฮ่องเต้ในเมืองหลวง ยิ่งไปกว่านั้น ดินแดนที่เราเหยียบย่างเป็นของต้าโจว เพื่อราษฎรนับพันหมื่น เราไม่ควรมอบถึงมือผู้อื่นได้”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับและกล่าวว่า “ได้รับการปกป้องจากผู้อาวุโส ต้าโจวมั่นคงแล้ว”

นักพรตเทียนชิงยิ้มให้นาง

“หลายวันนี้จะอาศัยอยู่ในเมืองเล็กแห่งนี้ หากมีความจำเป็น อาตมภาพจะไม่ปฏิเสธ ข้ามีเรื่องจะพูดกับคุณชายน้อยเย่สองสามคำ ไม่ขอรบกวนทุกคนแล้ว”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

เมื่ออินชิงเสวียนหันกลับมา เฮ่อฉางเฟิงและหลิวซือจวินก็มาถึงแล้วเช่นกัน

“น้องเล็ก ป้าเหมย พวกท่านมายืนทำอะไรอยู่หน้าประตู รอข้าอยู่งั้นหรือ”

เฮ่อฉางเฟิงลงจากหลังม้า ท่าทางยังคงดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์

เหมยชิงเกอพยักหน้าและพูดว่า “เจ้ามาได้จังหวะพอดี ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่ รีบไปแจ้งให้พ่อของเจ้าทราบโดยด่วน ให้เขาเพิ่มความระวัง!”