สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1379

เมื่อได้ยินเขาพูดจาสกปรก เย่จิ่งหลานก็รู้สึกเกรี้ยวกราดทันที

“ชาติสุนัขอย่างเจ้า แค่ทำลายวรยุทธ์ยังไม่รู้จักพอใจ งั้นให้ข้าส่งเจ้าไปยังสถานที่ที่ดีก็แล้วกัน”

เย่จิ่งหลานคว้าผมของเขา แล้วลากเขาออกไปนอกลานบ้าน หลังจากเดินไปหลายร้อยเมตร เขาก็พบคูน้ำที่มีกลิ่นเหม็น

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไร้ความกรุณาของเขา ชายคนนั้นก็เริ่มกลัวแล้ว

“ปล่อยข้านะ เจ้าต้องการทำอะไร”

เย่จิ่งหลานปล่อยมือ แล้วหัวเราะเยาะ “ข้าจะส่งเจ้าไปพบโคตรเหง้าศักราชของพ่อเจ้าอย่างไรล่ะ”

ชายคนนั้นไม่เข้าใจอยู่ครู่หนึ่ง ขนาดย่าของเขายังไม่อยู่แล้ว นับประสาอะไรกับโคตรเหง้าศักราชของพ่อ

แต่เขารู้สึกว่าศีรษะจมน้ำ รู้สึกแสบร้อนจากด้านบนของศีรษะ ชายคนนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาก็สั่นเหมือนเจ้าเข้าทรง

“ชาติหน้าอย่าลืมรักษาปากให้สะอาดล่ะ โดยเฉพาะกับสาวๆ”

เย่จิ่งหลานปล่อยพลังออกมาจากฝ่ามือ ชายคนนั้นก็กระอักเลือดออกมา และล้มลงกับพื้น

เย่จิ่งหลานมองเขาอย่างเย็นชา เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากเดินออกไปสิบก้าว ก็รู้สึกแสบร้อนระหว่างคิ้ว จึงหยุดชะงักทันที

เมื่อคิดถึงการฆ่าคนหลายคนในช่วงสองวันที่ผ่านมา เย่จิ่งหลานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงลางร้ายในใจ

เขาหลับตาปรับการหายใจ ราวๆ สิบห้านาที ความรู้สึกแสบร้อนนั้นถึงค่อยๆ ลดลง

เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่ตั้งใจ กลับพบว่ามีเมฆดำอยู่เหนือหัว ซึ่งตอนนี้ค่อยๆ สลายไป

คงจะไม่โดนฟ้าผ่าจริงๆ ใช่ไหม

มุมปากของเย่จิ่งหลานกระตุก จากนั้นก็คลี่ยิ้มอย่างติดตลก ตัวเองนี่ก็ขี้สงสัยจริงๆ

เขาไม่ใช่เซียนผู้บำเพ็ญตบะเสียหน่อย จะมีภัยพิบัติจากฟ้าร้องมาจากไหน มันอาจเป็นการก่อกวนของนักพรตเต๋าเฒ่าก็ได้

“ยังเสแสร้งแกล้งทำอีก สองวันมานี้ข้าเห็นผู้บริสุทธิ์จำนวนมากเสียชีวิตอย่างอนาถ พวกเขาทั้งหมดอ้างว่าเป็นผู้สืบเชื้อสายของแคว้นเฟยเหยา ถ้าทุกคนในเผ่าโหดร้ายขนาดนี้ แม้ว่าแคว้นจะฟื้นคืนแล้ว ก็ยังจะถูกสาปนับพัน หรือว่าเจ้าคิดจะฆ่าชาวบ้านพวกนั้นทั้งหมด”

ชิงฮุยโค้งคำนับและพูดว่า “ข้าน้อยไม่ทราบเรื่องนี้ ข้าน้อยเพียงออกคำสั่ง ให้พวกเขามารวมตัวกันที่เทือกเขาเชื่อมเมฆา ไม่เคยให้พวกเขาฆ่าคนอื่นเลย”

ลั่วสุ่ยชิงมองเขาผ่านหมอกสีดำ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ชิงฮุย เจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวัง ออกคำสั่งลงไปทันที ห้ามพวกเขาก่ออาชญากรรมใดๆ หากใครกล้าฝ่าฝืนกฎ ฆ่าไม่เว้น!”

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปสั่งการกับทุกคนเดี๋ยวนี้”

ชิงฮุยก้าวถอยหลังและจากไป ใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างสงบ โดยไม่แสดงสีหน้ามากนัก

แต่ยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เยี่ยนชิงหลานยากที่จะมองข้าม วันนั้นนางใช้ตบะทั้งหมดเพื่อล้างความโกรธแค้นของชิงฮุย ส่งเขาไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ เพื่อที่จะขโมยศิลาตอบสวรรค์ ไม่นึกว่าจะทำให้เขาพัฒนาวรยุทธ์ไปทางสงบได้

ชิงฮุยไม่ได้มองย้อนกลับไป ดวงตาสงบมาก ทว่าแววตานั้น นี่เป็นครั้งแรกที่แววตามีความผันผวนอย่างไม่อาจหยั่งรู้ได้

ผู้หญิงขี้ใจอ่อน ลั่วสุ่ยชิงทำให้เขาผิดหวังมาก!