สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1380

เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

อินชิงเสวียนได้เห็นข้อความที่เย่จิ่งหลานทิ้งไว้ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

น่าเสียดายที่แม้ว่าพวกเขาจะมีทักษะวรยุทธ์สูง แต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงถึงกันได้ไกลเป็นพันลี้เหมือนที่กล่าวไว้ในหนังสือได้ ไม่ต้องพูดถึงการติดต่อทางโทรศัพท์ ทำได้เพียงอธิษฐานให้เขาอยู่ในโรงเตี๊ยมอย่างเชื่อฟัง ไม่ก่อให้ปัญหาใดๆ

เย่จิ่งอวี้ปลอบใจอยู่ข้างๆ “เสวียนเอ๋อร์ไม่ต้องกังวลไป แม้ว่าจิ่งหลานจะยังเด็ก แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเขาก็ได้สั่งสมประสบการณ์มากมายในโลกนี้ เขารู้ถึงความสำคัญ จะไม่กระทำการโดยประมาทแน่”

“ข้าก็หวังอย่างนั้น ไม่รู้ว่าท่านแม่อยู่ที่นี่ คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตบ้างหรือไม่”

ท่านแม่อินชิงเสวียนกล่าวถึง คือเซี่ยวอิ๋นหวนอยู่แล้ว

เย่จิ่งอวี้เหยียดแขนออก โอบกอดอินชิงเสวียนจากด้านหลัง

“ได้มาพบกับเจ้าสำนักใหญ่ทั้งสองท่าน ท่านแม่ย่อมดีใจอยู่แล้ว ข้ายังไม่ได้ไปขอบคุณพ่อตาและแม่ยายเลย ที่จัดงานใหญ่เช่นนี้ให้กับแม่ของข้า”

อินชิงเสวียนเม้มปากเป็นรอยยิ้ม

“ทำไมจู่ๆ อาอวี้ถึงทำเหมือนเป็นคนอื่นล่ะ”

เย่จิ่งอวี้ก้มหน้าลง ฝังไว้ที่ซอกคอของอินชิงเสวียน

“แม้เป็นฮ่องเต้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพ่อตาและแม่ยายก็ต้องรู้จักขอบคุณ หากไม่มีพวกเขา ข้าจะได้พบกับภรรยาที่ดีเช่นเสวียนเอ๋อร์ได้อย่างไร”

อินชิงเสวียนตอบอืม

“ท่านนี่ปากหวานจังเลยนะ”

“ที่ไหนกัน ข้าพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ”

เย่จิ่งอวี้ลดฝ่ามือลง กดลงบนท้องน้อยที่นูนขึ้นเล็กน้อยของอินชิงเสวียน

“ตอนนี้เด็กโตขึ้นแล้ว ร่างกายของเสวียนเอ๋อร์จะรับมือไหวหรือไม่ ไม่งั้น...”

เพื่อเป็นการต้อนรับสหายชาวยุทธ์จากทุกสำนัก เฮ่อยวนจึงสั่งให้คนตั้งป้ายบอกทางในเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง เมืองที่ลึกลับและเต็มไปด้วยหมอก ยามนี้ได้เปิดเผยสู่ยุทธจักรอย่างสมบูรณ์แล้ว

อินชิงเสวียนคุ้นหน้าคนผู้นี้ คงเคยเห็นเป่ยไห่ นางเดินไม่กี่ก้าวอย่างรวดเร็ว ประกบมือคำนับ แล้วพูดว่า “ใช่ นี่คือเพียวเมี่ยวอิ๋นเฉิง ไม่ทราบว่าที่สำนักดาบเดือดเกิดอะไรขึ้นหรือไม่”

หลี่เซิ่งพยักหน้าและกล่าวว่า “เป็นเช่นนั้นจริง ครึ่งเดือนที่ผ่านมา จู่ๆ ศิษย์คนหนึ่งก็กลับมาที่สำนัก เขาคลุ้มคลั่งและกัดเพื่อนๆ ศิษย์หลายคน เพื่อนศิษย์ที่ถูกกัดก็ได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคเสียสติเช่นเดียวกัน ข้าได้ยินจากเจ้าสำนักว่าเพียวเมี่ยวอิ๋นเฉิงมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม จึงมาที่นี่เพื่อขอรับการรักษา หวังว่าแม่นาง...”

หลี่เซิ่งเทียนพูดได้ครึ่งทาง แต่แล้วจู่ๆ เขาก็มองทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจ

“ทั้งสองท่านคือคุณชายเย่และแม่นางอินจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม”

เย่จิ่งอวี้ประกบมือคารวะ แล้วพูดว่า “คือข้าเอง ไม่ทราบว่าคนที่เสียสติเหล่านั้น อยู่ที่นี่หรือเปล่า”

แม้ว่าหลี่เซิ่งเทียนจะไม่ได้ติดต่อกับทั้งสองคนมากนัก แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ได้พบกับคนที่เขารู้จักในที่อื่น เขาก็พูดอย่างมีความสุขทันที “เยี่ยมเลย ข้าพาพวกเขามาทั้งหมดแล้ว”

เขาโบกมือ ศิษย์หลายคนก็พาทั้งห้าคนที่ถูกมัดด้วยโซ่เหล็กหนาถึงแขนออกมาทันที

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์