สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1391

ผู้ที่เป็นผู้นำอยู่ในวัยสามสิบเศษ สวมเครื่องแบบบัณฑิต ทว่าดวงตากลับไม่มีความสง่างามแบบบัณฑิตเลย แต่กลับเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย

โดยเฉพาะไฝขนที่แก้มขวา ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่ง

“ฮ่าๆ ที่แท้ก็เป็นแม่นางน้อย ดูเหมือนว่าเราจะโชคดีทีเดียว”

“ปากสุนัขคายงาช้างออกมาไม่ได้ ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ”

อินชิงเสวียนใช้ฝ่ามือโจมตี บัณฑิตคนนั้นแทนที่จะหลบ แต่กลับคว้าข้อมือของอินชิงเสวียน

“สาวน้อย พระจันทร์มืดมนลมพัดแรง ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิก็สั้นนัก ทำไมต้องเจ้ากับข้าต้องต่อสู้กันด้วยเล่า มิสู้ไปหาความสำราญกันดีหรือไม่”

“หาความสำราญบ้านเตี่ยแกน่ะสิ!”

เมื่อมองดูใบหน้าที่น่ารังเกียจของชายคนนั้น อินชิงเสวียนก็รู้สึกคลื่นไส้ แสงสีม่วงเปล่งออกมาจากฝ่ามือ ก่อนที่นิ้วของชายคนนั้นจะเข้าใกล้ ก็ถูกแทงด้วยกำลังภายในที่กดขี่คุกคาม เขาส่งเสียงกรีดร้องออกมา

อีกสามคนเหาะขึ้นไปบนหอสังเกตการณ์อย่างรวดเร็ว ตะโกนลั่น

“มั่วเหล่าชี!”

“พวกเจ้าเป็นใคร จงบอกชื่อมาเดี๋ยวนี้”

ขณะที่อินชิงเสวียนตะโกนถาม ทั้งสามชักดาบออกมาโจมตีแล้ว อย่างไรก็ตามคนที่พวกเขาโจมตีไม่ใช่อินชิงเสวียน แต่เป็นมั่วเหล่าชี

อินชิงเสวียนตกใจ มั่วเหล่าชีถูกคนสามคนแทงจนตาย

เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่าจริงๆ แล้วพวกเขาเป็นทหารองครักษ์ของอิ๋นเฉิง?

เหมือนกับตำรวจนอกเครื่องแบบในสมัยปัจจุบัน?

อินชิงเสวียนไม่เข้าใจ

ในช่วงเวลาแห่งความสับสนนี้ พวกเขาทั้งสามชักกระบี่ออกมา และพุ่งโจมตีนาง

เสื้อผ้าของอินชิงเสวียนพัดกระพือ นางยึดเสาธงของหอคอยไว้ เมื่อยกข้อมือขึ้น พิณการเวกก็ปรากฏบนฝ่ามือของนาง

อินชิงเสวียนนึกในใจ เก็บพิณการเวกกลับคืน ร่างของนางก็โฉบลงและคว้าชายคนนั้น

ในเวลานี้ มีพลังที่มองไม่เห็นกลุ่มหนึ่งมาจากระยะไกล และชายคนนั้นก็เสียชีวิตโดยไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้องด้วยซ้ำ

คนเดียวที่รอดชีวิตกำลังจะวิ่งหนี แต่ถูกมือที่มองไม่เห็นคว้าไว้ และบอดลำคอจนบิดเบี้ยว

อินชิงเสวียนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงอยากฆ่าแกงพวกเดียวกัน

เมื่อเงยหน้าขึ้น ร่างที่ไม่สูงไม่ผอมก็เดินเข้ามาภายใต้แสงจันทร์

เขาคลุมศีรษะและใบหน้าไว้ ไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาได้ มีเพียงดวงตาที่สดใสราวกับน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ใสราวกับกระจกเงาสองบานที่สามารถทะลุผ่านความคิดของผู้คนได้

“เจ้าเป็นใคร”

เมื่อมองดูดวงตาคู่นั้น อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกราวกับเคยเจอมาก่อน ในขณะเดียวกัน นางก็มีความรู้สึกแปลกๆ ในใจ ราวกับว่าต้องการระบายความโศกเศร้าและความเจ็บปวดทั้งชีวิตออกมากับคนผู้นี้

ชายคนนั้นหยุดห่างจากอินชิงเสวียนสิบก้าว พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “เราพบกันอีกแล้ว!”