สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1398

“อิ๋นเฉิงถูกโจมตี หลังจากการต่อสู้สงบลง เสวียนเอ๋อร์ก็หายตัวไป”

เมื่อเขารู้ว่าอินชิงเสวียนไม่ได้มาที่โรงเตี๊ยม สีหน้าของเย่จิ่งอวี้ก็ดูยุ่งยากยิ่งขึ้น

เย่จิ่งหลานถามด้วยความตกใจ “สถานการณ์ผู้เสียชีวิตในอิ๋นเฉิงเป็นอย่างไรบ้าง”

“ไม่มีอะไรร้ายแรง ข้าสงสัยว่าอีกฝ่ายอาจสร้างการต่อสู้ครั้งใหญ่ เพื่อพุ่งเป้าไปที่เสวียนเอ๋อร์”

เรื่องนี้ผิดปกติมาก จนแม้แต่เย่จิ่งอวี้ที่เฉลียวฉลาดก็ยังไม่สามารถเข้าใจจุดสำคัญได้

“จิ่งหลาน สองวันที่ผ่านมาเจ้าได้เจอลั่วสุ่ยชิงบ้างหรือไม่”

เย่จิ่งหลานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ข้าพบนางเมื่อสองวันก่อน แล้วจู่ๆ นางก็จากไป และไม่มาที่นี่อีกเลย พี่ใหญ่สงสัยว่าอาจเป็นฝีมือของนาง?”

“อื้ม แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าลั่วสุ่ยชิงจะเป็นราชาแคว้นเฟยเหยา แต่ตัวตนของนางจะต้องเกี่ยวข้องกับแคว้นเฟยเหยาแน่นอน”

เย่จิ่งอวี้เชื่อในการคาดคะเนของอินชิงเสวียน

“เราควรทำอย่างไรดี พี่ใหญ่รู้ไหมว่าลั่วสุ่ยชิงอาศัยอยู่ที่ไหน”

ในแววตาของเย่จิ่งหลานมีความตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาและอินชิงเสวียนเป็นเพื่อนจากยุคเดียวกันอย่างแท้จริง ทั้งยังถือว่ามีความสัมพันธ์ร่วมเป็นร่วมตายกันมา ผู้หญิงที่มีความสำคัญในใจของเขา นอกจากแม่ของเขาแล้วก็มีแต่อินชิงเสวียน

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับลั่วสุ่ยชิง ไม่มีที่ไหนที่จะตามหานางได้เลย

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไม่ว่าคนนั้นจะอยู่ที่ไหน ก็ไม่สามารถนั่งนิ่งรอความตายได้ หากเจ้าไม่มีเรื่องอะไร ก็แยกย้ายกันไปตามหานาง”

“ได้ เจอกันตอนค่ำๆ นะ”

พี่น้องทั้งสองแยกทางกันในโรงเตี๊ยม ในเวลาเดียวกัน เกือบทุกตารางนิ้วของดินแดนของอิ๋นเฉิงถูกตรวจค้น แต่ยังไม่มีร่องรอยของอินชิงเสวียน หลังจากทราบข่าวแล้ว เฮ่อยวนก็ส่งทหารม้าออกจากเมืองทันที เพื่อตามหาอินชิงเสวียน

เมื่อไปถึงชายป่าหมอก ก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันเกิดขึ้น

เดิมทีก็ใกล้รุ่งสางแล้ว ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า แต่ทันใดนั้นกลับมืดมิดราวกับกลางคืนที่มืดมิด จนยื่นมือออกไปก็ไม่สามารถมองเห็นนิ้วของตัวเองได้

ถนนที่เคยเดินทางนับพันครั้งก็หายไปในทันที อิ๋นเฉิงทั้งเมืองดูเหมือนจะถูกกลืนหายไปด้วยความมืดมนขนาดใหญ่ ซึ่งทำให้ผู้คนตื่นตระหนก

เฮ่อยวนไม่เคยเห็นค่ายกลการต่อสู้เช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองดูเฮ่ออวิ๋นทงและผู้อาวุโสสวี

เฮ่ออวิ๋นทงส่ายหัว

“ข้าไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน บางทีมันอาจจะเป็นแค่ปรากฏการณ์ธรรมชาติก็ได้”

ต่งจื่ออวี๋เกาหัวและถามอย่างไม่เข้าใจ “อาจารย์ นี่เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติแบบไหน ทำไมข้าเหมือนจะถึงได้ยินเสียงผีกรีดร้องด้วย?”

“ไม่รู้ พวกเราระวังไว้ ไม่มีอะไรผิดพลาดมากแน่”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็โคจรพลังลมปราณ เตรียมพร้อมรับมือทันที

เสียงผีร้องในสายลมก็ยิ่งร้องโหยหวนมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเสียงปีศาจ ทำให้ผู้คนเวียนหัว เมื่อทุกคนตื่นตระหนก ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องออกมาจากฝูงชน และมีคนคนหนึ่งกุมศีรษะ และล้มลงกับพื้น

“มีผี มีผี ข้าจะฆ่าผีพวกนี้ ข้าจะฆ่าพวกมัน!”

เขาตะโกนด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้นไป ดึงกระบี่ยาวออกมาจากเอว และแทงคนที่อยู่ใกล้เขาที่สุดอย่างบ้าคลั่ง