สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1397

เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

บรรดาศิษย์ช่วยกันตรวจนับจำนวนผู้เสียชีวิต พบว่ามีผู้เสียชีวิตไม่มาก อย่างมากไม่เกินสิบคน ตรงกันข้ามผู้บุกรุกที่โจมตีเข้ามา ถูกกวาดล้างไปทั้งหมด โดยมีมากถึงร้อยคน

เฮ่อฉางเฟิงมองดูศพบนพื้นด้วยความดูถูก

“ฝูงนกกาเหล่านี้น่ะหรือที่ต้องการพิชิตจงหยวน คิดอะไรอยู่”

หลิวซือจวินก็พยักหน้าเช่นกัน

“คนเหล่านี้อ่อนแอปวกเปียกจริงๆ”

เฮ่อยวนกลับรู้สึกแปลกๆ

มีผู้คนมากมายที่ดูไม่เหมือนชาวยุทธ์เลย การที่แคว้นเฟยเหยาทำเหมือนเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไร

เหมยชิงเกอก็คิดเช่นเดียวกัน

“หรือว่าพวกเขามีแผนอื่นอีก?”

“ไม่ทราบแน่ชัด ถ้ามีความสามารถเท่านี้ เพียงศิษย์ธรรมดาก็สามารถปลิดชีพพวกเขาได้ ในเมื่อพวกเขามุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูแคว้น ต้องมีไพ่ตายที่ใหญ่กว่าแน่ๆ”

“ท่านพ่อ ท่านแม่ เห็นเสวียนเอ๋อร์หรือไม่”

เย่จิ่งอวี้ลอยมาแต่ไหล เพราะเขาไม่พบตัวอินชิงเสวียน จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงลางร้ายในใจ

เซี่ยวอิ๋นหวนกวาดสายตามองไปรอบๆ

“ชิงเสวียนไม่อยู่ในห้องหรือ หรืออยู่กับลูก?”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างมั่นใจ “ไม่อยู่ ข้าค้นหาไปทั่วอิ๋นเฉิงแล้วก็ไม่พบนาง”

เหมยชิงเกอรู้สึกตกใจ

“หรือว่าคนพวกนี้มาเพราะชิงเสวียน ฉางเฟิง ซือจวิน พวกเจ้าเห็นชิงเสวียนบ้างไหม”

พวกเขาทั้งสองส่ายหัวพร้อมกัน ต่างมุ่งความสนใจไปที่การต่อสู้กับศัตรู จึงไม่มีใครสังเกตเห็นน้องสาว

เฮ่อยวนก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ทหาร ค้นหาทุกมุมโดยด่วน จะต้องค้นหาที่อยู่ของชิงเสวียนให้พบ”

เฮ่ออวิ๋นทงและคนอื่นๆ กังวลเมื่อรู้ว่าอินชิงเสวียนหายตัวไป

ต่งจื่ออวี๋ก็ใช่วิชาตัวเบา พุ่งตัวไปไกล

“อาจารย์ไม่ต้องกังวล ข้าจะตามหาแม่นางอินให้พบอย่างแน่นอน”

เก่อหงยวนยังพูดอีกว่า “รอข้าด้วย ข้าจะไปเหมือนกัน”

ศิษย์ของทั้งสองสำนักต่างปูพรมค้นหาไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

ไม่คิดว่าการทำอาหารครั้งแรกของเขาจะประสบความสำเร็จขนาดนี้!

“ตราบใดที่นายท่านชอบ บ่าวก็จะทำให้นายท่าน”

เย่จิ่งหลานยิ้มและพูดกับหวังซุ่น “ไปพานักพรตจมูวัวชิงผิงกับชิงอันสองคนนั้นออกมาเถอะ เจ้าโง่สองคนนั้น คงไม่คิดจะอยู่ในมิติของข้าไปตลอดชีวิตหรอกนะ”

หวังซุ่นยิ้มและกล่าวว่า “นักพรตเต๋าทั้งสองมีจิตใจเข้มแข็ง ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ แม้จะอยู่ที่นี่ พวกเขาก็ไม่ลืมที่จะฝึกฝน ช่างน่าชื่นชมจริงๆ บ่าวจะเชิญพวกเขาออกมาเดี๋ยวนี้”

“ช่างเถอะ ไม่ต้องถามความเห็นพวกเขาหรอก คืนนี้ให้พวกเขาดื่มกับข้าเถอะ ถ้าพวกเขาต้องการอยู่ ข้าจะปล่อยให้พวกเขากลับไป”

ขณะที่เย่จิ่งหลานกำลังจะคิดเรื่องนี้ ก็รู้สึกว่ามีร่างหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้า และเย่จิ่งอวี้ก็ยืนอยู่หน้าโต๊ะแล้ว

“จิ่งหลาน เจ้าเห็นเสวียนเอ๋อร์ไหม”

เย่จิ่งหลานตกตะลึงเล็กน้อย

“ไม่เห็น พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ทะเลาะกันงั้นหรือ”

“ไม่ใช่ อิ๋นเฉิงถูกโจมตี แล้วนางก็หายตัวไป”

คำพูดของเย่จิ่งอวี้ทำให้เย่จิ่งหลานตกใจ จนตื่นจากฤทธิ์สุรา ผุดลุกขึ้นยืนทันที

“เกิดอะไรขึ้น”