สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1409

ความเร็วของชิงฮุยเร็วมาก จนคำว่าสายฟ้าเทียบไม่ติดด้วยซ้ำ ด้วยความสามารถทางสายตาของอินชิงเสวียนในปัจจุบัน ยังมองเห็นได้เพียงภาพติดตาเท่านั้น

นางรีบถอยกลับมาป้องกัน นิ้วของชิงฮุยสัมผัสกับผิวหนังแล้ว ปราณกระบี่อันเยียบเย็นราวกับโลหะ ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อถูกแทงทะลุผิวหนัง

หรือว่า นางจะต้องตายที่นี่วันนี้?

ทันใดนั้น นางก็นึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองเพิ่มข้ามภพมา ยังคิดถึงชายหนุ่มรูปหล่อที่ประทับบนบัลลังก์มังกรด้วยท่วงท่าสง่างามผู้นั้น

แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะจบลงในวันนี้

อินชิงเสวียนหลับตาด้วยความสิ้นหวัง กระบวนท่านี้ ต้านทานไม่ได้และป้องกันไม่ได้

“บังอาจ!”

เสียงตะโกนดังก้องไปในอากาศ ปราณบางเบากลุ่มหนึ่งก็เข้ามาห่อหุ้มร่างกายของอินชิงเสวียนในทันที

ชิงฮุยยังถูกปิดกั้นด้วยม่านพลังที่มองไม่เห็นนี้ ไม่สามารถเข้าใกล้ได้อีก

อินชิงเสวียนรู้สึกยินดีระคนประหลาดใจอย่างมาก

“อาอวี้!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ก็มีมือข้างหนึ่งยกขึ้นมา ความกดดันอันทรงพลังบีบเค้นอวัยวะภายใน อินชิงเสวียนรู้สึกว่าการหายใจถูกปิดกั้น หัวใจเหมือนจะทะลุขึ้นมาในลำคอ

ลั่วสุ่ยชิงรู้สึกถึงคาวเลือดในลำคอ จากนั้นก็มีเลือดพุ่งออกมาเต็มปาก

ชิงฮุยยกมือขึ้นไปปะทะ จากนั้นก็ฉวยจังหวะนี้ถอยกลับไปหลายก้าว

ร่างสูงลอยขึ้นและจรดฝีเท้าลงบนยอดไม้ใกล้เคียง ปกป้องอินชิงเสวียนที่อยู่ในอ้อมแขน

คนผู้นี้สวมเสื้อคลุมสีดำ ใบหน้างานราวกับมงกุฎหยก มีกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ เรือนผมดำขลับปิ่นปักผมธรรมดาๆ ไว้ ทว่าไม่สามารถปกปิดความสูงส่งโดยกำเนิดของเขาได้

เรียวตานั้นของเขาจ้องมองชิงฮุย

“เป็นเจ้าจริงๆ!”

ชิงฮุยยืนอย่างสบายและสงบ

ในขณะที่พูดคุยกัน สองพี่น้องก็เคลื่อนไหวต่อสู้กันหลายกระบวนท่า แม้ว่าเย่จิ่งอวี้จะสามารถใช้พลังแห่งฟ้าดินได้ แต่อีกฝ่ายก็เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดของเขา จึงไม่สามารถลงมือรุนแรงได้ พยายามยับยั้งทุกวิถีทาง

ชิงฮุยไม่ได้ลงมือทำอะไร เพียงแค่ยืนเฝ้าดูอยู่ข้างๆ

ในเวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มมืด อินชิงเสวียนอ่านสีหน้าอันละเอียดอ่อนของชิงฮุยได้ยาก ในชั่วขณะหนึ่ง ก็ไม่สามารถคาดเดาความตั้งใจของเขาได้

เพียงเคลื่อนไปทางลั่วสุ่ยชิงทีละน้อย หากสามารถช่วยนางได้ วิกฤติในอิ๋นเฉิงก็สามารถแก้ไขได้ ในเมื่อเย่จิ่งหลานถูกนักพรตจมูกวัวอยู่ คงไม่ตกอยู่ในอันตรายชั่วระยะเวลาหนึ่ง

นางมีความคิดที่ดี แต่ชิงฮุยไม่ใช่คนโง่ เมื่อนางยังอยู่ห่างจากลั่วสุ่ยชิงเพียงสามก้าว ร่างของชิงฮุยก็หายวับ และมายืนอยู่ตรงหน้าลั่วสุ่ยชิง

“ถ้าต้องการที่จะช่วยนาง ก็ทำได้ ตราบใดที่เจ้ามากับข้า ข้าก็จะมอบนางให้พวกเจ้าได้”

อินชิงเสวียนถอยกลับไป ฝ่ามือเปล่งแสงสีเงินและสีม่วงอีกครั้ง

เมื่อเห็นดวงตาของนางเบิกกว้างราวกับกระต่ายที่หวาดกลัว ชิงฮุยก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

“ถ้าจะสู้กับข้า เจ้าจะต้องฝึกฝนอีกหลายร้อยปี!”