สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1415

อินชิงเสวียนได้ยินอย่างชัดเจน รีบถ่ายทอดคำพูดให้เย่จิ่งอวี้ทราบทันที

เย่จิ่งอวี้วางมือบนทรวงอกของเซี่ยวอิ๋นหวน แล้วก็รู้สึกว่ามีอะไรต่างไปจริงๆ

อินชิงเสวียนพยักหน้ากับเขา

“ลองดูเถอะ ผนึกเลือดไว้นาน มีแต่จะส่งผลเสียต่อพลังภายในของทุกคน”

“อืม”

เย่จิ่งอวี้ผ่อนลมหายใจช้าๆ ระดมกำลังภายในในร่างกายของเซี่ยวอิ๋นหวน ปล่อยให้กระแสนั้นไหลผสานกับกระแสพลังของตัวเอง พลังงานในเส้นลมปราณทุกเส้นได้รวมตัวกันและขับเคลื่อนไปในทิศทางเดียวกัน จนในที่สุดก็มาบรรจบกันที่จุดไป๋ฮุ่ย

อินชิงเสวียนยืนอยู่ข้างๆ พร้อมสนับสนุนทุกเมื่อ ในใจก็ห่วงพะวงยิ่งนัก อดไม่ได้ที่จะแอบสวดภาวนาว่า ขออย่าให้เกิดเรื่องวุ่นวายอะไรอีกเลย ไม่เช่นนั้นต้าโจวจะถึงกาลอวสานจริงๆ

ในขณะเดียวกัน เย่จิ่งอวี้ได้ออกแรงส่งออกไป หมอกสีดำที่ยากจะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็ปรากฏขึ้นบนศีรษะของเซี่ยวอิ๋นหวน สิบห้านาทีหลังจากนั้น นางก็ลืมตาขึ้น สีหน้าแจ่มใสขึ้น

“อาอวี้ ชิงเสวียน พวกเจ้า...พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า”

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่น่าเศร้าของเหล่าศิษย์ เซี่ยวอิ๋นหวนก็รู้สึกว่าลำคอตีบตัน ดวงตาทั้งคู่เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แต่ก็สามารถกลั้นอาการไว้ได้

อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปพยุงเซี่ยวอิ๋นหวน และถ่ายทอดกำลังภายในให้นาง

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วง พวกเราปลอดภัย ท่านแม่นั่งปรับพลังปราณ ฟื้นคืนกำลังก่อน ส่วนเรื่องอื่น ไว้เราค่อยคุยกันทีหลัง”

น้ำเสียงของอินชิงเสวียนอ่อนโยนและสงบ ทำให้จิตใจของเซี่ยวอิ๋นหวนพลอยสงบไปด้วย

“ได้ ไปช่วยคนอื่นก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงข้า”

อินชิงเสวียนช่วยประคองนางออกไปข้างๆ ยื่นขวดน้ำพุวิญญาณให้นางหนึ่งขวด จากนั้นหยิบอีกขวดหนึ่งออกมาส่งให้เย่จิ่งอวี้

“ถ้าทำตามแบบเดิมเป๊ะๆ ต้องสูญเสียกำลังกายไปมากแน่นอน อาอวี้ก็ดื่มบ้าง”

เย่จิ่งอวี้ดื่มหมดในอึกเดียว แล้วเดินไปหาเฮ่อยวน

“ถ้าข้าดึงดันที่จะออกไปล่ะ?”

เส้นผมของลั่วสุ่ยชิงพลิ้วไสว เสื้อผ้าขยับปลิวเองโดยไม่มีลม

ชิงฮุยพูดอย่างสงบ “หากองค์หญิงมีความสามารถเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ห้าม เชิญเถอะ”

พลังหัตถ์ทั้งสองข้างของลั่วสุ่ยชิงซัดไปทางชิงฮุยติดๆ กัน

ชิงฮุยเหลือบมองแวบหนึ่ง เย่จิ่งหลานที่อยู่ข้างหลังก็เหาะขึ้นไปในอากาศ สวนหมัดเข้าใส่ลั่วสุ่ยชิงอย่างหนักหน่วง ดวงตามืดมนและเย็นชา ไฝสีแดงระหว่างคิ้วก็เด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

“เย่จิ่งหลาน เจ้าควรตื่นได้แล้ว”

ลั่วสุ่ยชิงยกฝ่ามือขึ้นและยิงหมอกสีดำออกไป ตรงไปที่กึ่งกลางคิ้วของเย่จิ่งหลาน

ชิงฮุยส่ายหัว ถอนหายใจเบาๆ “องค์หญิงจะดูถูกข้าเกินไปหน่อยกระมัง หากศาสตร์วิชาของข้าสามารถทำลายได้ง่ายๆ เช่นนั้นชีวิตที่ป่ามาหลายปีของข้ามิต้องสูญเปล่าหรอกหรือ”