สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1414

เมื่อเห็นประตูใหญ่ทางเข้าจวนเจ้าเมืองเปิดกว้าง อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเยียบเย็นสะท้านใจ นางรีบวิ่งเข้าไปในเมือง เห็นคนมากกว่ายี่สิบคนรวมตัวกันเป็นวงกลม นั่งตรงข้ามกัน ซึ่งคนเหล่านั้นคือเฮ่อยวนกับเหมยชิงเกอและคนอื่นๆ

“ท่านพ่อ ท่านแม่!”

อินชิงเสวียนแตะตัวพวกเขาเบาๆ ทั้งสองก็ล้มลงกับพื้นทันที อินชิงเสวียนหน้าซีดเซียวอย่างอดไม่ได้ วางปลายนิ้วอันสั่นเทาอังใต้จมูกของพวกเขา ทว่าไม่มีลมหายใจแล้ว

ครั้นจึงมองไปที่เฮ่ออวิ๋นทง ผู้อาวุโสสวี เก่อหงยวนและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างกัน พวกเขาต่างก็มีลักษณะเช่นเดียวกัน

นอกจากนี้ ยังมีบาดแผลจากกระบี่และบาดแผลที่ฝ่ามือมากมายบนร่างกายของพวกเขา หากมองดูใกล้ๆ จะเห็นว่าล้วนเป็นกระบวนท่าที่คุ้นเคย ราวกับว่าต่อสู้กันจนตาย

เมื่อเห็นคนคุ้นเคยเหล่านี้ไร้ซึ่งสัญญาณแห่งชีวิต อินชิงเสวียนรู้สึกปวดร้าวหัวใจ อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วตะโกนออกมาว่า

“ชิงฮุย ข้าจะทำให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต!”

จากนั้นก็รู้สึกถึงรสชาติหวานปะแล่มในอก มีเลือดไหลพ่นออกมาเต็มปาก

“เสวียนเอ๋อร์!”

ฝ่ามืออันอบอุ่นแตะที่ด้านหลังหัวใจของนาง กำลังภายในที่แข็งแกร่งก็ไหลเข้าสู่เส้นลมปราณพิเศษทั้งแปด จิตใจที่สับสนเล็กน้อยของอินชิงเสวียนก็ชัดเจนขึ้นในทันใด

“อาอวี้ ท่านเข้ามาทำไม กลิ่นอายชั่วร้ายพวกนั้นถูกกำจัดหมดแล้วหรือ”

“เปล่า ข้าได้ยินเสียงของเจ้า ข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้า ในเมื่อรู้วิธีแก้ไข ไม่ต้องรีบก็ได้”

เย่จิ่งอวี้มองไปที่ทุกคน

“ไม่ต้องห่วง พวกเขาปลอดภัย เพียงแค่ผนึกประสาทสัมผัสทั้งห้า และปิดกั้นการหายใจชั่วคราว”

“จริงหรือ”

“ข้าจะหลอกเจ้าทำไม”

เย่จิ่งอวี้รีบเดินไปหาเซี่ยวอิ๋นหวน เคลื่อนไหวมือสกัดจุดอวี้เจิ่น และจุดมิ่งเหมินสองจุดสำคัญของนาง

เซี่ยวอิ๋นหวนหายใจเฮือก จากนั้นก็ฟื้นขึ้นมา อย่างไรก็ตาม ดวงตาทั้งคู่เป็นสีแดงเลือด เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความกระหายเลือด

อินชิงเสวียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ศิษย์ข้างนอกเหล่านั้นตายด้วยน้ำมือของใคร”

หลิวซือจวินถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย

“หลังจากที่แม่นางอินกับคุณชายเย่จากไป ทุกคนก็ค่อยๆ สูญเสียการควบคุม ในตอนแรกเหล่าผู้อาวุโสสามารถควบคุมสติของตนได้ แต่เขาก็ทนอยู่ได้ไม่นาน หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วยาม พวกเขาก็ค่อยๆ ถูกกัดเซาะ เริ่มสูญเสียสติ เพื่อที่จะรักษากำลัง จึงรวบรวมยอดฝีมือทั้งหมดไว้ที่นี่ และปิดผนึกประสาทสัมผัสทั้งห้าและลมหายใจไว้ เนื่องจากข้าไม่ได้รับผลกระทบ จึงคอยคุ้มกันอยู่ที่นี่”

เมื่อเห็นรอยแผลตามเนื้อตัวของเฮ่อยวนและเฮ่อฉางเฟิงมากมาย หลิวซือจวินก็รู้สึกปวดใจ นางอยากเข้าไปหาแล้วเรียกว่าท่านพ่อกับน้องชายยิ่งนัก ทว่า นางไม่กล้า แค่มองแวบเดียวก็ต้องรีบละสายตาออกไป หางตาแดงก่ำแล้ว

“ข้าไปดูก่อนว่ามีศิษย์คนไหนที่ยังมีชีวิตอยู่”

หลิวซือจวินมีทักษะทางการแพทย์ แต่กลับไม่มีปัญญาจัดการกับเรื่องแบบนี้ได้ ในใจความรู้สึกหงุดหงิดและโทษตัวเอง ก้มหน้าก้มตารีบออกไป

เย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วจู่ๆ เสี่ยวหนานเฟิงที่อยู่ในมิติที่พูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ ในอกของพวกเขามีกลิ่นอายที่ไม่ดีอยู่”