สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1437

หลังจากได้ยินคำพูดของหลิวซือจวินแล้ว เฮ่อยวนก็ดูตกตะลึง

เด็กคนนี้รู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร

เขาจะเป็นพ่อของนางได้อย่างไร

เหมยชิงเกอก็มองหลิวซือจวินอย่างไม่เข้าใจเหมือนกัน หรือว่าเฮ่อยวนยังมีผู้หญิงคนอื่น คำสัญญาต่างๆ นานาก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นคำโกหกนาง?

อย่างไรก็ตามเวลานี้ชีวิตของคนแขวนอยู่บนเส้นด้าย สิ่งที่ไม่เข้าใจและคำถามทั้งหมดจึงได้แต่ฝังไว้ในใจเท่านั้น การช่วยชีวิตหลิวซือจวินเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก

ปราณกระบี่พลังสีม่วงและสีขาวลอยออกไปพร้อมกัน มุ่งหน้าตรงไปยังเย่จิ่งหลาน

เมื่อเย่จิ่งหลานหลบปราณกระบี่ เย่จิ่งอวี้ก็รีบเข้ามาคว้าร่างของหลิวซือจวินไว้ และภายในชั่วพริบตา กรงก็ถูกปิดผนึกอีกครั้ง

เย่จิ่งหลานไม่ได้พยายามจะรีบออกไป เขาแค่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองทุกคนด้วยสายตาเย็นชา ถึงกระนั้น เจตนาฆ่าในดวงตาเหล่านั้นก็ยังน่าสะพรึงกลัว

เซี่ยวอิ๋นหวนมองไปที่เย่จิ่งหลานและพูดว่า “ข้าเกรงว่ากรงนี้ไม่สามารถกักขังเด็กคนนี้ได้ เราต้องหาทางแก้ไขโดยเร็ว”

ลูกชายมีน้องชายคนนี้เพียงคนเดียว ดังนั้นเซี่ยวอิ๋นหวนจึงหวังที่จะรักษาเขาให้หายดี ให้พี่น้องทั้งสองได้ร่วมมือกันปกครองบ้านเมืองได้ ทั้งยังมีคนให้เป็นห่วงดูแลซึ่งกันและกัน

“ขอข้าลองดู”

เย่จิ่งอวี้ปล่อยหลิวซือจวิน มือข้างหนึ่งกดลงบนพื้น อีกมือก็ยกขึ้นสู่ท้องฟ้า ทันใดนั้น พลังแห่งฟ้าดินก็รวมตัวกันในร่างกาย พลังอันยิ่งใหญ่ก็เหมือนกับเสียงคำรามของทะเลที่โกรธเกรี้ยว ทำให้ทุกคนถอยหลังหนึ่งก้าว

ทันใดนั้น เขาก็ชี้นิ้วไปที่ใจกลางคิ้วของเย่จิ่งหลาน เย่จิ่งหลานยังคงไม่หลบเลี่ยง มองตรงไปที่เขาด้วยสายตานิ่งๆ

เสียงลั่นกรอบ ปิ่นปักผมบนหัวของเย่จิ่งหลานก็ถูกพลังชี่แท้ทำให้หัก เรือนผมสีดำขลับพัดปลิวสยาย ทำให้ไฝสีแดงระหว่างคิ้วสดใสและเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคนกลั้นหายใจ รวมทั้งเย่จิ่งอวี้ด้วย จากนั้น ดวงตาก็ฉายแววหวาดกลัว

ทะเลแห่งจิตสำนึกของเย่จิ่งหลานถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำหนาทึบ หมอกสีดำไร้สิ้นสุดนั้นเหมือนกับปากเหวขนาดใหญ่ พลังแห่งฟ้าดินของเขาถูกกลืนหายไปในทันที

เย่จิ่งอวี้ดึงพลังของตนกลับคืนมา ขมวดคิ้วมุ่น

เย่จิ่งอวี้ไม่กล้าประมาท

“ข้าไม่รู้ว่าด้วยพลังของตัวเองจะทำได้หรือเปล่า อาจต้องการความช่วยเหลือจากท่านนักพรต”

นักพรตเทียนชิงพยักหน้า

“ไม่มีปัญหา เดิมทีเรื่องนี้ก็เกิดจากอาตมภาพ จะพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่แน่นอน”

ทันทีที่เขาพูดจบ เย่จิ่งหลานในกรงก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง ยกฝ่ามือทั้งสองข้างซัดใส่หลังคากรง มีเสียงดังกึก หลังคาที่คลุมก็หลุดออก เขาหลุดพ้นและเหาะออกไป

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะหลบหนี ทุกคนก็ใช้กำลังภายในเข้าไปโอบล้อมเขาไว้ทันที

เย่จิ่งหลานยืนค้างอยู่กลางอากาศ เส้นผมสีดำปลิวกระจาย ทำให้ใบหน้าดูซีดเซียว ดวงตาแคบลงเล็กน้อย เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“พวกเจ้า ต้องตายกันหมด!”