สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1451

“พี่ชิงเสวียน นี่…”

เสี่ยวหลานหลานถือป้ายตราสัญลักษณ์ไว้ในมือ ใบหน้าเล็กๆ เปลี่ยนเป็นสีคล้ำ

อินชิงเสวียนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าผู้ชายคนนี้อาจกำลังแต่งคอสเพลย์เหมือนที่นิยมในยุคนี้ แต่ป้ายตราสัญลักษณ์นี้ เป็นสิ่งของของต้าโจวจริงๆ

เสี่ยวหลานหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดด้วยสีหน้าสยดสยอง “เขาคงไม่ใช่นักฆ่าที่พี่ใหญ่ส่งมา เพื่อฆ่าเราสองคนใช่ไหม”

ในเมื่อพวกเขาสามารถข้ามภพมาที่นี่ได้ คนจากต้าโจวจะมาที่นี่บ้างก็ไม่น่าแปลกอะไร

อินชิงเสวียนสั่นศีรษะ กระซิบ “คงไม่หรอก ฝ่าบาท...ถึงแม้จะต้องการฆ่าฉัน แต่ก็จะไม่มีทางฆ่านาย”

“ผมจำได้ว่าตอนที่เสด็จพี่ขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ทรงกำจัดฝ่ายกบฏไปมากมาย แม้แต่โอรสที่ชอบด้วยกฎหมายของไทเฮาก็ยังถูกไล่ไปเฝ้าสุสานหลวง ตอนนี้เหลือผมคนเดียวแล้ว พี่ชิงเสวียน ผมกลัวจัง ดูคนนี้สิ แค่ดูก็รู้ว่าต่อสู้เก่ง”

ใบหน้าของเสี่ยวหลานหลานขาวซีดขึ้นเล็กน้อย

เขารู้ว่าเย่จิ่งอวี้ฝึกฝนองครักษ์ลับไว้มากมายในวัง และทุกคนก็เก่งวรยุทธ์

อินชิงเสวียนลูบศีรษะของเขา

“ไม่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะความขัดแย้งระหว่างราชวงศ์ ฝ่าบาทคงไม่ใช้วิธีรุนแรงเช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขามีคนดีๆ อยู่ข้างกาย ต้องไม่ทำอะไรรุนแรงอย่างที่นายคิดหรอก”

อินชิงเสวียนไม่ได้บอกเสี่ยวหลานหลาน เกี่ยวกับการสนทนาของเธอกับเจ้าของร่างเดิม เมื่อเปรียบเทียบกับการเดินทางข้ามมิติแล้ว การพูดคุยกับจิตวิญญาณนั้นน่ากลัวกว่า

เสี่ยวหลานหลานเอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“พี่ชิงเสวียนพูดก็มีเหตุผล งั้นเขามาที่นี่ทำไม แถมยังเอาป้ายตราสัญลักษณ์ของผมติดตัวมาด้วย?”

“ไม่รู้สิ รอให้ตื่นแล้วค่อยถามละกัน”

ถึงอย่างไรเสี่ยวหลานหลานก็ยังเด็ก ไม่มีความคิดใหญ่โตเช่นนั้น เก็บป้ายตราสัญลักษณ์ไว้อย่างดี แล้วให้บอดี้การ์ดพาชายคนนั้นไปโรงพยาบาล

สามชั่วโมงต่อมา ในที่สุดชายคนนั้นก็ตื่นขึ้น

แหงนมองดูขวดที่แขวนอยู่เหนือหัว เขาอดไม่ได้ที่จะตะลึงไปชั่วขณะ รู้สึกว่าสิ่งนี้คุ้นเคยมาก แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อน

เขาหันกลับมา เห็นคนสองคนนั่งอยู่ทางขวา คนหนึ่งเป็นสาวสวยมัดผมหางม้า และอีกคนเป็นเด็กน่ารักอายุเจ็ดแปดขวบ ทั้งคู่มองเขาด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด

“พวกคุณคือ...”

ชายคนนั้นพูดช้าๆ แต่น้ำเสียงกลับแหบห้าว

อินชิงเสวียนรีบส่งน้ำอุ่นให้ทันที

“อยากดื่มหน่อยไหม?”

“คุณชาย คุณมีอะไรจะสั่งหรือครับ”

“ไปซื้อโทรศัพท์มือถือที่มีฟังก์ชั่นครบครัน แล้วก็ซื้อซิมการ์ดดีๆ มาด้วย”

บอดี้การ์ดรับคำสั่งแล้วจากไป ครู่ต่อมา ก็กลับมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่

“คุณชาย ใส่ซิมการ์ดแล้ว หมายเลขลงท้ายคือ 12345”

“อืม ไม่เลว”

เสี่ยวหลานหลานส่งโทรศัพท์ให้ชายคนนั้น

“คุณใช้เป็นไหม”

ชายคนนั้นพูดอย่างสับสน “ไม่”

เสี่ยวหลานหลานบ่น

“ตามที่คาดไว้ พวกเขามาจากยุคดึกดำบรรพ์จริงๆ ผมจะสอนคุณเอง”

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากยิ้มๆ แต่ดวงตาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น

เขาเป็นใคร