สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1452

ทำไมเขาถึงมาที่นี่

มีอะไรเกิดขึ้นกับต้าโจวหรือเปล่า

หญิงสาวคนนั้น ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นาน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถาม “พี่ชายน้อยคนนี้ คุณรู้จักแคว้นต้าโจวไหม”

ชายคนนั้นตกตะลึงอีกครั้ง พูดอย่างไม่มั่นใจ “จักรพรรดิเหวินแห่งโจวจีชาง จักรพรรดิอู่แห่งโจวจีฟา?”

“วอท?”

เสี่ยวหลานหลานพ่นคำภาษาอังกฤษออกมา

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบภาษาแบบนี้ที่ฟังยากยิ่งกว่าเสียงนกร้องนี้ แต่บิดาจำเป็นของเขาที่นี่ก็ส่งเขาไปโรงเรียนสองภาษา

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่คือประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้ในราชวงศ์สมัยใหม่ หรือว่าเธอและเสี่ยวหลานหลานคิดผิด?

“ไม่มี...คนที่ชื่อเย่หรอกเหรอ?”

“เย่?”

ชายคนนั้นก้มศีรษะลงครุ่นคิด รู้สึกปวดหัวมาก

อินชิงเสวียนและเสี่ยวหลานหลานมองหน้ากัน ในที่สุดก็ยอมแพ้

“คุณพักผ่อนเยอะๆ เถอะ เราหาพยาบาลมาดูแลคุณได้แล้ว ถ้าคุณใช้มือถือไม่เป็นจริงๆ ก็ให้เธอติดต่อมาหาฉันก็ได้”

อินชิงเสวียนพยักหน้าไปทางประตู ป้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

ชายคนนั้นมองดูทั้งสองคนจากไป แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขานั่งเฉยๆ บนเตียงสักพัก แล้วเอนหลังบนหมอนอย่างเงียบๆ

ตามองดูขวดน้ำที่ห้อยอยู่เหนือหัว หยดลงมาทีละหยด ราวกับนาฬิกาที่สะกดจิต และในไม่ช้าก็หลับไปอีกครั้ง

เสี่ยวหลานหลานและอินชิงเสวียนลงไปชั้นล่างแล้ว

“พี่ชิงเสวียน เราคิดผิดหรือเปล่า เขาอาจกำลังเล่นสวมบทบาทจริงๆ ก็ได้”

“แต่ป้ายตราสัญลักษณ์ของเขาล่ะ นายเอาออกมาให้พี่ดูอีกทีได้ไหม”

ทันทีที่เข้าไปในประตูก็เห็นนางพยาบาลนอนอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่พบชายคนนั้นเลย

อินชิงเสวียนคิดว่านางพยาบาลขี้เกียจแอบนอนหลับ พอปลุกให้ตื่นขึ้นมาถึงได้รู้ว่า เธอถูกชายคนนั้นตีจนหมดสติ

“รู้ไหมว่าเขาไปไหนแล้ว”

“ไม่รู้ค่ะ”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว พลางกดโทรศัพท์

ส่งเสียงดังอยู่นาน แต่ไม่มีใครรับสาย

บนถนนที่อยู่ไม่ไกล ชายคนหนึ่งสวมเสื้อครึ่งแขนสีขาวและกางเกงขายาวสีดำ กำลังเดินอย่างสบายๆ

ผมยาวกระเซิงดูสะดุดตาเป็นพิเศษ

ผู้หญิงในวัยสามสิบเห็นรูปลักษณ์หล่อเหลาของเขา จึงเดินเข้าไปคุยกับเขาทันที

“น้องชายคนนี้ อยากหางานทำไหม งานของเราเงินเดือนสูงนะ อย่างน้อยก็เดือนละ 250,000 บาทเลยนะ”