สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1455

เมื่อเห็นชายคนนั้นอารมณ์ดีขึ้นมาทันที อินชิงเสวียนก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

“คุณบอกว่า...คุณชื่อเย่จิ่งหลานไม่ใช่เหรอ”

ชายคนนั้นพูดเหมือนกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา “ใช่น่ะสิ ผมชื่อเย่จิ่งหลานแล้วมันขัดแย้งอะไรกับเรื่องที่ผมเป็นหมอล่ะ”

เสี่ยวหลานหลานที่อยู่ข้างๆ สั่นศีรษะ พูดอย่างน่ารัก “ก็ไม่ขัดแย้ง”

เย่จิ่งหลานยักไหล่

“งั้นก็โอเคแล้วไม่ใช่หรือไง ในช่วงสองวันที่ผ่านมาผมอาจเกิดภาวะขาดสารอาหาร ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ขอบคุณสาวสวยคนนี้ที่ช่วยเหลือ เพิ่มเพื่อนในไลน์ได้ไหม”

เย่จิ่งหลานสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แต่มันก็ว่างเปล่า

เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โทรศัพท์หายไปไหน

“แล้วคุณรู้ไหมว่าคุณมาจากโรงพยาบาลไหน”

“รู้...”

เย่จิ่งหลานพูดขึ้นมาคำหนึ่ง และทันใดนั้นก็รู้สึกปวดหัวอีกครั้ง

เขาจำได้ว่าตัวเองถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล เหมือนจะไปคลินิกเล็กๆ แห่งหนึ่ง ต่อมาก็ฝันอะไรตั้งมากมาย ในฝันเหมือนเขาจะกลายเป็นอ๋อง แล้วต่อมาก็ได้เป็นจอมยุทธ์

เมื่อมองดูเตียงในโรงพยาบาลตรงหน้า จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงขึ้นมาทันที

เขายกนิ้วขึ้นแตะหัวเตียง ผิวสัมผัสเย็นๆ บอกเขาว่าทุกสิ่งตรงหน้าเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องราวที่ผ่านมาในหัว มันมาจากไหน

เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้า มีเสียงดังวิ้งขึ้นในหัวของเย่จิ่งหลาน เศษชิ้นส่วนความทรงจำบางส่วนก็สว่างวาบออกมา ซึ่งเจ็บปวดมาก

เสี่ยวหลานหลานซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอินชิงเสวียน

“พี่ชิงเสวียน เขาเป็นอะไรไป”

อินชิงเสวียนดึงเสี่ยวหลานหลานให้ผละถอยหลังออกมาหลายก้าว กระซิบ “ไม่รู้สิ ดูเหมือนว่าเขาจะมีปัญหากับความทรงจำบางอย่าง เราอย่ารบกวนเขาเลย”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เย่จิ่งหลานก็ยกมือกุมศีรษะแล้วล้มลงบนเตียง ขดตัวด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

ใช้เวลาไปถึงสิบนาทีเต็มๆ เขาถึงค่อยๆ ผ่อนคลาย ดวงตาที่ชัดเจนคู่นั้นก็ค่อยๆ สูญเสียประกายในดวงตา

เขาจำสาเหตุที่ตัวเองถูกไล่ออก ความหงุดหงิดที่เขาต้องอยู่ในโรงพยาบาลเล็กๆ และตอนที่เขาถูกแฟนสาวทิ้งและนอกใจ

ทันใดนั้น โลกก็ดูเหมือนจะสูญเสียแสงสว่างไปอีกครั้ง และความมืดมิดในอดีตก็ปกคลุมเขาไว้อีกครา เย่จิ่งหลานยิ้มไม่ออกอีกต่อไปในทันที

เมื่อเห็นว่าเขานิ่งเฉยราวกับปลาที่ตายแล้ว อินชิงเสวียนจึงถามหยั่งหางเสียงว่า “คุณไม่เป็นไรนะ?”

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีคนทำศัลยกรรมให้เขาหรือเปล่า?

ความคิดนี้ผ่านไปแวบหนึ่ง เย่จิ่งหลานรู้สึกว่าต้องรีบออกไปจากที่นี่เร็วๆ ทั้งหมดนี้มันแปลกมากจริงๆ

ดูจากเสื้อผ้าของหญิงสาวกับเด็กชายคนนี้แล้ว เห็นได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา คนแบบตัวเองจะไปเทียบกับพวกคนมีอำนาจวาสนาได้ยังไง มันคนละระดับกันเลย

เขาประกบมือคารวะทั้งสองคน

“ตอนนี้ผมไม่มีเงิน พวกคุณช่วยบอกชื่อกับผมก่อนได้ไหม ผมจะตอบแทนความกรุณานี้อย่างแน่นอน”

“น้ำใจยิ่งใหญ่ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ไม่จำเป็นต้องจ่ายคืนหรอก คุณอยากออกไปก็ไปเถอะ”

เสี่ยวหลานหลานไม่ต้องการติดต่อกับบุคคลที่ไม่รู้จักนี้อีกต่อไป ต้องการให้เขาออกไปโดยเร็วที่สุด

อินชิงเสวียนลังเล ว่าจะบอกชื่อของตัวเองดีไหม

“ได้ จำจะจำไว้ แล้วเจอกันใหม่”

เมื่อเย่จิ่งหลานออกจากโรงพยาบาล อินชิงเสวียนที่อยู่ในราชวงศ์ต้าโจวก็ได้ไปพบกับนักพรตเทียนชิงอีกครั้ง

“ท่านนักพรต ช่วยทำนายอีกครั้ง หาว่าเย่จิ่งหลานอยู่ที่ไหนได้หรือไม่”