สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1459

“ไม่ ข้าไม่เคยสงสัยเจ้าเลย ข้าแค่คิดว่า เจ้าและชิงฮุยอาจไม่ได้เป็นแค่ราชาแคว้นกับขุนนางธรรมดาแบบนั้น”

อินชิงเสวียนหยุดชั่วคราวและพูดว่า “แม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจหลักการวิทยายุทธ์ของแคว้นเฟยเหยา แต่รู้ว่าวิทยายุทธ์แบบเดียวกันนั้นมักจะมีรากเหง้าเดียวกันที่สามารถใช้ค้นหาร่องรอยได้ หากเจ้าใช้ความพยายาม ก็ไม่น่าจะยากที่จะพบตัวชิงฮุย แต่ว่า ที่ข้ามาที่นี่ก็ไม่มามาถามเรื่องเขาทั้งหมด”

“โอ้?”

ลั่วสุ่ยชิงเงยหน้าขึ้น มองไปยังอินชิงเสวียน

“ข้าอยากรู้ หากแก่นวิญญาณของเจ้าและแก่นวิญญาณของชิงฮุยมาพบกันในห้วงทะเลแห่งจิตของเย่จิ่งหลาน จะเกิดผลที่ตามมาอย่างไร”

“ไม่แน่ใจ”

ลั่วสุ่ยชิงพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ข้ามีลางสังหรณ์ว่าชิงฮุยอาจทำลายแก่นวิญญาณของเย่จิ่งหลาน ยึดร่างกายของเขา ดังนั้นจึงซ่อนแก่นวิญญาณของตัวเองไว้ในห้วงทะเลแห่งจิตของเย่จิ่งหลาน โดยใช้วิธีเข้าฝัน...”

ลั่วสุ่ยชิงคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดต่อว่า “ตามหลักการปกติทั่วไป แก่นวิญญาณของเย่จิ่งหลานอาจได้รับผลกระทบ ซึ่งอาจทำให้สมองสดใสน้อยลง แต่ไม่ต้องการให้เขาหายตัวไปโดยสิ้นเชิง เมื่อข้าลองใช้วิธีการเข้าฝันอีกครั้ง แต่ข้าไม่สามารถสัมผัสถึงลมปราณของเขาได้ แต่ว่า แก่นวิญญาณส่วนหนึ่งของข้าได้อยู่ในห้วงทะเลแห่งจิตของเขาแล้ว บางทีนี่อาจเป็นโอกาสด้วย”

“ทำแบบนี้ได้ด้วย?”

ดวงตาของอินชิงเสวียนเต็มไปด้วยความสุข

“ถูกต้อง เพียงแค่แก่นวิญญาณไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของข้าอีกต่อไป เธอคงจะสงบนิ่งในห้วงทะเลแห่งจิตของเย่จิ่งหลานเหมือนเมื่อก่อน”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้ บางทีมันอาจจะมีผลกระทบที่ไม่คาดคิดก็ได้”

ลั่วสุ่ยชิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ในการตามหาชิงฮุย ทางที่ดีเจ้าไม่ควรคาดหวังมากเกินไป ชิงฮุยรู้ศาสตร์วิชามากกว่าที่ข้ารู้ บางที ในขณะนี้เขาอาจยึดครองร่างได้สำเร็จแล้ว โดยการปกปิดตัวตนด้วยวิธีการใหม่ๆ”

“ถ้าเป็นเช่นนี้จริงๆ งั้นก็รับมือได้ยากแล้วล่ะ ถ้าเขาทนไปอีกหมื่นแปดร้อยปี ไม่รู้ว่าจะบ้าขนาดไหน”

ลั่วสุ่ยชิงเงียบไปครู่หนึ่ง

“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้าหลังจากที่ข้าหายดีแล้วงั้นหรือ ชาวจงหยวนพวกเจ้ามักจะพูดเสมอว่า ไม่ใช่เชื้อชาติเดียวกัน มีความคิดที่แตกต่าง”

อินชิงเสวียนยักไหล่อย่างไม่แยแส

“เจ้าเคยถามคำถามนี้ไปแล้ว ถ้าข้าตอบอีกครั้ง จะไม่เป็นการดูถูกเจ้าหรือ ข้าจะฝากลูกชายไว้กับท่านแม่ เจ้ารอข้าเดี๋ยว”

สิบห้านาทีต่อมา มีร่างสองร่างเหาะออกจากอิ๋นเฉิง นั่นคืออินชิงเสวียนและลั่วสุ่ยชิง

ในเวลานี้ เย่จิ่งหลานก็ออกจากโรงพยาบาลเช่นกัน

มองดูตรอกซอกซอยที่มีคนเข้าออก จู้ๆ ในใจก็รู้สึกสับสนโดยไม่มีเหตุผล

รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไป ไม่สามารถกลับไปทำงานที่เดิมได้อีกต่อไป เขาไม่มีญาติ เพื่อน หรือครอบครัวในเมืองนี้ด้วย

และความทรงจำที่สูญหายและไม่สมบูรณ์เหล่านั้นคืออะไร