สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1471

อินชิงเสวียนออกมาจากมิติทันที และต่อสู้กับชายคนนี้พร้อมกับลั่วสุ่ยชิง อย่างไรก็ตาม พลังของชายคนนี้ก็เหมือนกับน้ำที่ไหลลงสู่แม่น้ำหลายร้อยสาย ที่มันไหลบ่าออกมาไม่หยุด ถึงแม้จะใช้กำลังของทั้งสองคนรวมกัน ก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้

เมื่อเห็นว่าต่อสู้มานานแล้วยังไม่สามารถเอาชนะได้ ลั่วสุ่ยชิงก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “หาทางโจมตีเขาบนที่นั่งนั้น ข้าเคยได้ยินเสด็จพ่อบอกว่าพิษนี้แพร่กระจายผ่านดอกไม้ พืช และต้นไม้บนภูเขา มีเถาวัลย์มากมายพันอยู่รอบตัวของเขา ต้องอาศัยการดูดซับพลังงานจากมันแน่ๆ”

อินชิงเสวียนมองไปที่คนผู้นั้นด้วยความตกใจ

“มีเรื่องแปลกๆ แบบนี้ด้วยรึ เป็นไปได้ไหมที่พิษจะซ่อนอยู่ในดอกไม้ ต้นไม้ และเถาวัลย์เหล่านี้”

“เจ้าพูดถูก วิชานี้สูญหายไปนานแล้ว ข้าเคยอ่านเรื่องนี้ในตำราของราชวงศ์เท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะมีคนสามารถทำซ้ำได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

ลั่วสุ่ยชิงเคยเห็นวิชาต้องห้ามของเฟยเหยาหลายครั้ง ทำให้นางจำต้องคิดมาก ชาวเฟยเหยาที่สามารถอยู่รอดได้จนถึงทุกวันนี้ นอกจากเซี่ยอานซื่อและชิงฮุยแล้ว ก็มีแค่นาง

ตอนนี้เซี่ยอานซื่อเสียชีวิตแล้ว เช่นนั้นก็เหลือเพียงชิงฮุยเท่านั้น เขาไม่ใช่บุคคลสำคัญในราชวงศ์ แล้วทำไมเขาถึงเชี่ยวชาญเคล็ดวิชาลับมากมายขนาดนี้

“อย่าพูดถึงเรื่องพวกนี้อยู่เลย ต้องสังหารคนผู้นี้ก่อน”

ลั่วสุ่ยชิงไม่อยากเสียสมาธิ จึงยกกระบี่ขึ้นแทงออกไป อินชิงเสวียนก็ตามไปติดๆ นำพิณการเวกออกมา การจัดการกับสิ่งที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ เช่นนั้นก็ใช้เพลงหยกรัตติกาลดีกว่า

คลื่นเสียงเหลือคณานับถักทอร้อยเรียงเป็นคลื่นเสียงขนาดใหญ่บนท้องฟ้า กดดันคนผู้นั้นอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนคนผู้นั้นจะโกรธเดือดดาล ทุกครั้งที่ซัดฝ่ามือออกไป จะเกิดหมอกสีเขียวขึ้นมาปกคลุมบริเวณนั้น

อินชิงเสวียนมีภูมิคุ้มกันต่อพิษและไม่กลัวพิษ ลั่วสุ่ยชิงก็เคยดื่มน้ำพุวิญญาณ จึงไม่มีการตอบสนองต่อหมอกพิษ

ทั้งสองพยายามอย่างเต็มที่ที่จะโจมตีเขา และในไม่ช้าคนนผู้นั้นก็มีบาดแผลเต็มตัว

“ทำไมเขาถึงเฝ้าอยู่ที่นี่ล่ะ ชิงฮุยพยายามจะยึดร่างของเขาที่นี่หรือเปล่า”

หลังจากฟังคำพูดของอินชิงเสวียนแล้ว ลั่วสุ่ยชิงก็รู้สึกว่าค่อนข้างมีเหตุผล

ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่ เขาคงไม่สร้างค่ายกลการต่อสู้ครั้งใหญ่ขนาดนี้

เถาวัลย์ทั้งหมดเลื้อยถอยกลับเหมือนงูวิญญาณ เมื่อทั้งสองเข้ามาใกล้ถึงตระหนักได้ถึงลักษณะที่น่ากลัวของหุ่นเชิดพิษ เถาวัลย์เหล่านี้ส่งไอพิษไปยังหุ่นเชิด และหุ่นเชิดก็ถ่ายเทเลือดให้เถาวัลย์ หยดสุดท้ายในร่างกายถูกเถาวัลย์ดูดออกไปทั้งหมด และร่างนั้นก็กลายเป็นโครงกระดูกเหี่ยวเฉาทันที

สีหน้าของอินชิงเสวียนเปลี่ยนไปอย่างมาก

“โลกนี้มีเวทย์มนตร์ชั่วร้ายเช่นนี้ด้วยรึ”

น่ากลัวจนน่าเหลือเชื่อ

ลั่วสุ่ยชิงก็รู้สึกถึงความโหดร้ายเช่นกัน

“ชิงฮุยอาจรู้จักศาสตร์วิชามากมายกว่านี้ เราต้องตามหาเขาให้เจอโดยเร็ว”

ทันทีที่พูดจบ ก็เกิดความปั่นป่วนแปลกๆ ขึ้นในพื้นดิน ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะแตกออกจากพื้นดิน