สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1480

“แก่นวิญญาณถูกควบคุม?”

เย่จิ่งหลานไม่เข้าใจอยู่พักหนึ่ง

ชิงผิงพูดอย่างจริงจัง “ถูกต้อง หรือก็หมายความว่ามีแก่นวิญญาณอีกดวงหนึ่งอยู่ในห้วงทะเลแห่งจิตของแม่นางผู้นี้ ทั้งยังต้องการที่จะหลอมรวมแก่นวิญญาณของนาง และเข้าไปแทนที่โดยสมบูรณ์”

ชิงอานกล่าวต่ออีกว่า “เหตุผลที่แก่นวิญญาณของนางอยู่ในห้วงทะเลแห่งจิตของเจ้า ข้าคิดว่ามีความเป็นไปได้สองประการ ประการแรก เจ้าเคยถูกควบคุมมาก่อน ที่นางทำเช่นนี้ก็เพื่อช่วยเจ้า ประการที่สอง ตัวนางคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้วว่าตัวเองอาจถูกควบคุม และเศษเสี้ยวแก่นวิญญาณนี้จะเป็นตัวช่วยให้นางสามารถกลับมาควบคุมร่างกายของตัวเองได้อีกครั้ง”

สีหน้าของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาสูญเสียความทรงจำส่วนใหญ่ไป งั้นคงเป็นอย่างที่ชิงอานพูดในประการแรก ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้ลั่วสุ่ยชิงเก็บแก่นวิญญาณไว้ในห้วงทะเลแห่งจิตของเขา เขาก็ต้องพยายามปกป้องมันอย่างเต็มที่

สถานการณ์ปัจจุบันยังแสดงให้เห็นว่า หุบเขาเชื่อมเมฆาอาจตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายอย่างยิ่ง

ลั่วสุ่ยชิงมีวรยุทธ์ยอดเยี่ยม คนที่สามารถควบคุมนางได้นั้นมีน้อยมาก หนึ่งเดียวที่น่าจะเป็นไปได้ก็คือชิงฮุย คนผู้นี้ลึกล้ำเกินคาดเดา และเขาก็เป็นคนเดียวที่ลั่วสุ่ยชิงไว้วางใจ

หากเขาใช้ร่างของลั่วสุ่ยชิงปลอมปนเข้าไปในอิ๋นเฉิงจริงๆ จะเกิดผลลัพธ์เลวร้ายเกินกว่าจะจินตนาการได้

เมื่อเชื่อมโยงเหตุการณ์ต่างๆ เข้าด้วยกัน เย่จิ่งหลานก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อแตกพลั่ก

เขาคว้าตัวชิงอานไว้

“พวกเจ้ารีบช่วยข้าคิดหาวิธีเร็วเข้า ข้าต้องกลับโดยเร็วที่สุด”

ชิงอานมีสีหน้าจนปัญญา

“เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณชายน้อยเย่มาที่นี่ได้อย่างไร แล้วจะรู้หรือว่าจะกลับอย่างไร”

ชิงผิงก็พยักหน้าหงึกหงัก

“เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ คุณชายน้อยเย่จำไม่ได้จริงๆ งั้นหรือ”

เย่จิ่งหลานทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ทุบหัวตัวเองอย่างแรง แต่ยังไม่มีความทรงจำใดๆ ผุดขึ้นมา

“ให้ตายเถอะ ข้าคิดอะไรไม่ออก ในเมื่อพวกเจ้าอยู่ในแดนศักดิ์สิทธิ์ ต้องรู้วิธีการบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้แน่ ลองคิดดูเร็วเข้า ค่ายกล วิชาทำนายฉีเหมินตุ้นเจี่ย หรือวิชาเรียงเจ็ดดาราก็ได้ สรุปก็คือ ลองใช้ทุกวิธีที่น่าจะเป็นไปได้ให้หมดเลย”

ชิงผิงและชิงอานมองหน้ากัน

ลั่วสุ่ยชิงเหมือนจะรำคาญกับสิ่งที่เขาพูด จู่ๆ ก็หันกลับมา ถลึงตามองเย่จิ่งหลานอย่างดุเดือด เย่จิ่งหลานตกใจ รีบชักมือกลับ

“ดูจากท่าทางของเจ้า เหมือนจะดีขึ้นมาก เจ้าพูดไม่ได้ งั้นเขียนก็ได้”

ลั่วสุ่ยชิงมองเขาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ใบหน้าบ่งบอกถึงความอดกลั้น

“เอ่อ เจ้าเจ็บอีกแล้วงั้นหรือ”

เย่จิ่งหลานโคจรลมปราณ ต้องการถ่ายทอดลมปราณให้นางอีก แต่มือของเขาถูกลั่วสุ่ยชิงคว้าไว้ และร่างที่อ่อนโยนนุ่มนวลนั้นได้ทาบทับลงมาแล้ว

เย่จิ่งหลานไม่ทันระวัง ถูกกดลงกับพื้น

“แม่นางลั่ว เจ้าจะทำอะไร...นี่...”

ริมฝีปากของลั่วสุ่ยชิงประกบปากของเย่จิ่งหลาน สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ที่จะยอมสละชีวิต