สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1486

“มีอะไรแปลกรึ”

อินชิงเสวียนถามเรื่อยเปื่อย ขณะที่อุ้มเจ้าเด็กอ้วนน้อยไว้ในอ้อมแขน

เสี่ยวหนานเฟิงเอียงศีรษะ มองที่นิ้วแง่งขิงอวบๆ และคิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง

“มือของพี่สาวลั่วเย็นมาก”

อินชิงเสวียนหัวเราะเบาๆ

“อาจเป็นเพราะว่าช่วงนี้พี่สาวลั่วเหนื่อยเกินไป ทำให้เลือดลมไหลเวียนไม่สะดวก ไม่มีอะไรหรอก”

เสี่ยวหนานเฟิงส่ายหัวโดยเร็ว

“ไม่ใช่ เย็นไม่เหมือนเมื่อก่อน”

อินชิงเสวียนมองไปที่เจ้าเด็กอ้วนน้อยด้วยความแปลกใจ

“เอ่อ แล้วเมื่อก่อนนางเย็นมากหรือเปล่า”

อินชิงเสวียนและลั่วสุ่ยชิงไม่เคยสัมผัสตัวกันมาก่อน จึงไม่รู้ว่าอุณหภูมิร่างกายของลั่วสุ่ยชิงเป็นอย่างไร

แม้ว่าเสี่ยวหนานเฟิงจะฉลาด แต่ความสามารถในการจัดเรียงคำพูดยังคงมีจำกัด เขาเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ก็ไม่เชิง ที่นางตัวเย็นวันนี้ ดูไม่เหมือนนาง”

อินชิงเสวียนตกตะลึงเล็กน้อย

ไม่เหมือนนาง?

เสี่ยวหนานเฟิงพูดอย่างดื้อรั้น “ก็คือพี่สาวลั่วไม่เหมือนเดิม”

เมื่อฟังเสียงไร้เดียงสาของลูกชาย อินชิงเสวียนก็จำได้ว่าตอนที่นางพบถ้ำ ลั่วสุ่ยชิงก็บังเอิญเดินออกจากถ้ำพอดี

ความคิดที่น่ากลัวชนิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ในอีกไม่กี่วันท่านย่าจะไปแล้ว ลูกรักไปอยู่กับท่านย่าเถอะ แม่ยังมีเรื่องต้องทำ ประเดี๋ยวค่ำๆ จะไปรับเจ้า”

อินชิงเสวียนส่งลูกให้กับชุ่ยอวี้ จากนั้นก็เข้าไปในมิติ

การสังหารผู้คนไปมากมาย เขาได้ปลูกฝังความหายนะ แล้วจะขึ้นไปสู่ความเป็นเซียนได้อย่างไร

อินชิงเสวียนยิ่งคิดยิ่งสับสน ยิ่งคิดยิ่งแก้ไม่ตก หัวใจก็เต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว

ก่อนที่จะระบุตัวตนแท้จริงของลั่วสุ่ยชิงได้ นางต้องจับตาดูนาง ไม่ให้โอกาสนางทำร้ายใครเลย

ตอนนี้ผ่านมาสามวันแล้ว ใบมีดทะมึนแห่งมิติก็สามารถใช้ได้อีกครั้ง และนี่แหละคือสิ่งที่นางพึ่งพาได้มากที่สุด

อินชิงเสวียนนึกในใจ นางก็ได้ออกจากมิติแล้ว นางจัดการอารมณ์ของตัวเอง นำอาหารจำนวนหนึ่งไปที่เรือนเล็กของลั่วสุ่ยชิง

นางยังเพิ่มยานอนหลับเล็กน้อยลงในค็อกเทลหลายขวด ขอเพียงสิ่งนี้สามารถทำให้ลั่วสุ่ยสั่นคลอนจิตใจเพียงชั่วขณะ นางก็สามารถใช้วิชาเนตรสอบถามความได้ มิฉะนั้น ด้วยทักษะอันลึกซึ้งของชิงฮุยและอาคมแปลกๆ ของเขา จะทำให้ตัวเองไม่มีโอกาสอย่างแน่นอน

ขณะที่กำลังเหม่อลอย ก็เดินมาถึงเรือนหลังเล็กของลั่วสุ่ยชิง

ลั่วสุ่ยชิงยืนอยู่ที่ลานบ้าน มองดูดอกไม้ต้นไม้ที่อยู่หน้าประตู

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน นางก็ถามนิ่งๆ “ทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้ ไม่อยู่กับลูกก่อนหรือ”