สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1490

อินชิงเสวียนยื่นมือออกไปเรียกพิณการเวก ใช้คลื่นเสียงหยุดการโจมตีของยอดฝีมือทั้งหลาย ชิงฮุยไม่ได้ลงมือใดๆ แต่กลับนั่งมองดูอย่างสงบ

อินชิงเสวียนรู้สึกกังวลและหงุดหงิด แต่คนที่อยู่ตรงหน้าล้วนเป็นเพื่อนสนิทและญาติของตัวเอง จึงไม่สามารถลงมือรุนแรงได้ แม้ว่าการใช้งานทักษะห้าสิบห้าสิบจะขยายเวลาออกไป แต่อย่างไรก็มีขีดจำกัด เมื่อหมดเวลาใช้งาน นางก็จะได้รับผลสะท้อนกลับเช่นกัน

นางต้องทำลายสถานการณ์นี้โดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นยิ่งใช้เวลานานเท่าไหร่ ก็ยิ่งส่งผลเสียต่อตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

วินาทีถัดมา อินชิงเสวียนสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง

นางเห็นเฮ่อยวน เหมยชิงเกอ และนักพรตเทียนชิงทะยานเข้ามาหาตัวเอง โดยใช้เคล็ดวิชาลับของแต่ละสำนักในการโจมตี

แสงสีขาวและสีม่วงสองดวงเกาะเกี่ยวพันกัน อินชิงเสวียนก็ถูกโจมตีบนไหล่ทั้งสองข้าง กระอักเลือดออกมา หน้าซีดเผือดเหมือนคนตาย

นับตั้งแต่ที่ข้ามภพมาถึงตอนนี้ นางต้องเผชิญกับอันตรายมากมาย แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่นางไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตรอดเหมือนตอนนี้

แม้ว่าตอนนี้นางจะเข้าไปในมิติได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ คนรักและญาติของนางล้วนกลายเป็นหุ่นเชิดของชิงฮุย หากนางถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว เช่นนั้นมันยิ่งเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าความตาย!

ความสิ้นหวังเป็นเหมือนภูเขา มันครอบทับศีรษะของอินชิงเสวียน ภาพเบื้องหน้าพลันมืดลง

ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวของตัวเองตลอดเวลา

เข้าร่วมกับพวกเขา ยอมจำนนต่อชิงฮุย!

อินชิงเสวียนกัดลิ้นของตัวเองอย่างแรงทำให้เลือดออก บังคับตัวเองให้รู้สึกตัว

ชิงฮุยที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเบาๆ

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีความสามารถเทียมฟ้า แต่ก็ไม่อาจฝืนทนได้เกินหนึ่งชั่วยาม เหตุใดเจ้าถึงต้องต่อสู้กับจิตใจของตัวเองด้วยเล่า”

อินชิงเสวียนพูดด้วยความโกรธ “หุบปาก ใต้หล้านี้ไม่มีใครยินดีจะคบค้ากับเจ้า ทั้งหมดเป็นเจ้าที่คิดไปเอง หากเจ้ามีความสามารถจริงๆ ก็ควรใช้ความสามารถของตัวเองทำให้เหล่าจอมมยุทธ์ปั่นป่วน แทนที่จะเป็นเหมือนแมลงวันตอมสิ่งปฏิกูล เหมือนสุนัขที่สนใจแต่ความสบายตรงหน้า ช่างน่าขยะแขยงจริงๆ!”

เสียงสบถอย่างโกรธแค้นดังมาแต่ไกล และทันใดนั้นร่างหนึ่งในเสื้อคลุมผ้าสีเทาก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของอินชิงเสวียน เคลื่อนไหวมาอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะอายุยี่สิบต้นๆ หน้าตาหล่อเหลา เรือนร่างสูงโปร่ง และมีผมสีขาวสะดุดตา

เมื่อเห็นบุคคลนี้ หัวใจของอินชิงเสวียนก็เต้นรัว ตะโกนเสียงดังลั่น “อาจารย์!”

คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น นอกจากลิ่นเซียวที่หายไปหลายวัน!

“อาจารย์ คนเหล่านี้ทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมแล้ว ควบคุมนาง อาจมีทางที่จะทำลายได้!”

ก่อนที่อินชิงเสวียนจะพูดจบ ลิ่นเซียวก็ใช้กิ่งไม้โจมตีชิงฮุยแล้ว

เขาส่ายผมสีขาวเหมือนหิมะ แล้วพูดด้วยความโกรธ “แค่วิถีที่ผิดทำนองคลองธรรม ก็บังอาจมาอาละวาดในจงหยวน สมควรตาย!”