สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1491

“อย่างเจ้าน่ะรึ?”

ชิงฮุยขยับมือทำท่ามุทรา ครั้นแล้วนักพรตเทียนชิง เฮ่อยวน และเหมยชิงเกอก็ตีล้อมลิ่นเซียวทันที

“อาจารย์ ท่านระวังด้วย พวกเขาสูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว”

ลิ่นเซียวแค่นเสียงอย่างเย็นชา ยกกิ่งไม้ในมือขึ้นสู่ท้องฟ้า มันได้กลายเป็นปราณกระบี่ขนาดใหญ่ ดูเหมือนว่าทั้งสามจะรู้ว่าสิ่งนั้นทรงพลังเพียงใด ท่าทางการโจมตีก็ช้าลง

ดวงตาทั้งคู่ของอินชิงเสวียนเบิกกว้าง ฉายแววปีติยินดีในใจ

สมแล้วที่เป็นเทพกระบี่ ไม่ได้พบนานหลายเดือน ดูเหมือนทักษะกระบี่ของลิ่นเซียวจะก้าวหน้าขึ้นมาก

ชิงฮุยเลิกคิ้วขึ้น

“คิดไม่ถึงว่าในต้าโจวจะมีคนที่มีความสามารถเช่นนี้”

เขาขยับนิ้วเล็กน้อย ทำท่ามุทราอีกครั้ง จากนั้นก็ส่งอีกหลายคนออกไปโจมตีลิ่นเซียว แรงกดดันของอินชิงเสวียนลดลงอย่างกะทันหัน ในใจรู้สึกเสียใจอย่างมาก

หากอดทนรออีกหน่อย คงไม่ต้องใช้รีบเรียกใบมีดทะมึนออกมา ตอนนี้ไม่สามารถเรียกมันออกมาได้แล้ว ได้แต่หวังว่าสหายชาวยุทธ์จะมาช่วยเหลือเขา

ในใจย่อมตระหนักดี ความคิดนี้เป็นไปไม่ได้ ชาวยุทธ์จำนวนมากมารวมตัวกันในเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง ยกเว้นลิ่นเซียวแล้ว จะหากำลังคนได้จากที่ไหนอีก

จากนั้นก็เริ่มเป็นห่วงอาจารย์

ไม่ว่าลิ่นเซียวจะแข็งแกร่งแค่ไหน ถึงอย่างไรน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ทุกคนที่อยู่ข้างหน้าล้วนเป็นยอดฝีมือ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชิงฮุยข้างๆ ที่กำลังเฝ้าดูอย่างกระตือรือร้น

เมื่อปรายหางตามอง ชิงฮุยก็ลอยขึ้นไปในอากาศแล้ว อินชิงเสวียนก็ตะโกนทันที “อาจารย์ระวังด้วย!”

ลิ่นเซียวปัดมือซ้ายปกป้องร่างกาย โบกไม้ในมือขวาเบาๆ ปราณกระบี่มหาศาลครอบงำชิงฮุย และกดลงตรงหน้าเขา

ชิงฮุยยกฝ่ามือขึ้น สายตาดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย

“เพล้ง!”

ปราณกระบี่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงในอากาศ แต่มันไม่ได้แยกออกจากกัน แต่กลับถูกกดลงอีกครั้ง

ชิงฮุยหรี่ตาลง คนผู้นี้มีพลังมากจริงๆ ทักษะน่าจะทัดเทียมกับเทียนชิงตาแก่นั่น เขาวางแผนสถานการณ์นี้มานานแล้ว แต่กลับตกอยู่ในมือของยอดฝีมือคนนี้ ผิดพลาดจริงๆ

“ทักษะมดปลวก ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง!”

กิ่งไม้ในมือถูกโยนขึ้นไปในอากาศ และทันใดนั้นเงากระบี่นับพันก็ปรากฏขึ้น

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง ยอดเยี่ยมมาก!

นี่คงเป็นขั้นที่เรียกว่ามนุษย์และกระบี่รวมเป็นหนึ่ง สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดคือ สิ่งที่ลิ่นเซียวใช้ไม่ใช่กระบี่เลย แต่เป็นเพียงกิ่งก้านที่หักมาชั่วคราว

เพียงชั่วพริบตา เงากระบี่นับพันก็พุ่งเข้าใส่ชิงฮุยแล้ว เสียงดังโช้งเช้งดังขึ้น หมอกสีดำที่ปกป้องร่างกายของเขาถูกสับเป็นชิ้นๆ

ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็เริ่มมีความหวังริบหรี่ บรรเลงเสียงพิณให้เป็นเพลงใจหินผาเพื่อเพิ่มพูนกำลังใจ

“อาจารย์ ศิษย์จะช่วยท่านปราบปีศาจร้ายนี้!”

ลิ่นเซียวหัวเราะ

“ศิษย์ดี กระบี่นี้ เจ้าต้องมองดูให้ชัดเจน!”