สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1496

ชิงฮุยได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังมีลั่วสุ่ยชิงที่กำลังต่อสู้กับแก่นวิญญาณของเขา จึงเคลื่อนไหวช้า

ลิ่นเซียวแทงกระบี่สวน โจมตีจุดถันจงที่อยู่กลางอกของนาง พลังของลั่วสุ่ยชิงถูกยับยั้ง ก้าวหยุดนิ่ง ในเวลาเดียวกัน แก่นวิญญาณของเย่จิ่งหลานก็เข้าสู่ห้วงทะเลแห่งจิตของลั่วสุ่ยชิง

ในหมอกสีดำ ชายและหญิงกำลังต่อสู้กัน เย่จิ่งหลานหลบเข้าไปในวงการต่อสู้ และช่วยลั่วสุ่ยชิงต่อสู้กับชิงฮุย

ชิงฮุยตกตะลึง

“เป็นเจ้า!”

“ใช่ ข้าเอง!”

ขณะที่พูด เย่จิ่งหลานได้ซัดฝ่ามือใส่เขาหลายครั้งแล้ว

การเข้าร่วมวงการต่อสู้ของเขาทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปทันที ชิงฮุยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ

ตะโกนด้วยความเดือดดาล “ลั่วสุ่ยชิง เจ้าคิดจะช่วยคนนอกจัดการกับข้าจริงๆ อกตัญญู!”

ลั่วสุ่ยชิงตกใจเล็กน้อย วิชาฝ่ามือช้าลงครู่หนึ่ง

“เจ้าเป็นใครกันแน่”

ชิงฮุยคำรามด้วยความโกรธ

“เจ้ารู้คำตอบแล้ว ยังต้องการจะถามอีกรึ”

ลั่วสุ่ยชิงตัวสั่นเล็กน้อย

“จริงหรือ...เป็นท่าน?”

เย่จิ่งหลานไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังเล่นปริศนาทายคำอะไรอยู่ แค่อยากจะจัดการกับปีศาจชั่วร้ายนี้โดยเร็ว เขาลงมือรวดเร็ว ล้วนหมายไปยังจุดตายของชิงฮุย

ชิงฮุยบังคับเย่จิ่งหลานให้ถอยกลับ ตะโกนด้วยเสียงเหี้ยม “หากข้าไม่บอกวิธีฝึกฝนธาตุวิญญาณแก่เจ้า เจ้าคงตายตั้งแต่ตอนที่อายุสิบแปดแล้ว ถ้าข้าไม่บอกเจ้าถึงที่ตั้งของแดนศักดิ์สิทธิ์ เจ้าจะพบชิงฮุยได้อย่างไร ตอนนี้แทนที่จะช่วยข้า กลับช่วยคนนอกต่อสู้กับข้า ลั่วสุ่ยชิง เจ้าผิดต่อบรรพบุรุษของเรา!”

ลั่วสุ่ยชิงตกใจอีกครั้ง พูดด้วยความไม่เชื่อ “ท่าน คือเสด็จพ่อจริงๆ หรือ”

ลั่วสุ่ยชิงพูดได้ครึ่งประโยค แล้วชิงฮุยก็หยุดไว้

“เป็นสตรีแล้วอย่างไร ถึงอย่างก็เป็นราชาได้”

ดวงตาของลั่วสุ่ยชิงเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า ถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ถ้าอย่างนั้นทำไมท่านไม่เป็นเองล่ะ แคว้นเฟยเหยาเป็นของท่านอยู่แล้วนี่”

ชิงฮุยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เพราะข้ามีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ในเมื่อแก่นวิญญาณของข้าสามารถหลุดพ้นออกจากร่างกายได้ จึงสามารถหลบหนีจากธาตุทั้งห้าได้เช่นกัน ดังนั้น รีบฆ่าเขาซะ จากนั้นก็ทำการใหญ่ที่เราสองพ่อลูกยังทำไม่เสร็จ”

เย่จิ่งหลานกำลังฟังอย่างสนใจ ทันใดนั้นก็ถูกฝ่ามือของชิงฮุยโจมตีออกไป แก่นวิญญาณโงนเงนเล็กน้อย และดูเหมือนจะสลายไป

“ท่านพ่อ อย่าฆ่าเขา!”

ลั่วสุ่ยชิงยืนขวางข้างหน้าเย่จิ่งหลานอย่างรวดเร็ว คุกเข่าลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ทายาทของเฟยเหยาก็ไม่ต่างจากประชาชนทั่วไป ลำพังแค่ท่านกับข้า มันยากที่จะบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ ที่ท่านพ่อจะบำเพ็ญตบะเป็นเซียนนั้นข้าย่อมไม่คัดค้าน แต่ว่า แคว้นเฟยเหยาล่มสลายแล้ว ลูกหลานของเรามีชีวิตที่สงบสุขแล้ว เหตุใดต้องดึงพวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องในสงครามบริสุทธิ์นี้ด้วย ท่านพ่อโปรดไตร่ตรองด้วย”

ชิงฮุยมีสีหน้าเข้มขึ้น เขาพูดด้วยความโกรธ “เจ้าถึงขั้นสละการฟื้นฟูแคว้นเพื่อผู้ชายคนหนึ่งจริงๆ ลั่วสุ่ยชิง เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก วันนี้ ข้าจะทำลายแก่นวิญญาณของเขาต่อหน้าเจ้า ให้ใจของเจ้าไม่มีความกังวลอีกต่อไป”

เขาลุกพรวดขึ้น ซัดฝ่ามือใส่เย่จิ่งหลาน