สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1497

“ไม่นะ เขาเป็นผู้บริสุทธิ์”

ลั่วสุ่ยชิงเหยียดแขนทั้งสองข้างออก และมาขวางอยู่เบื้องหน้าของเย่จิ่งหลานอีกครั้ง

เสียงดังปัง ลั่วสุ่ยชิงถูกกระแทกห่างออกไปหลายจั้ง และในไม่ช้าก็จมลงไปในหมอกสีดำหนาทึบ

“ลั่วสุ่ยชิง ลั่วสุ่ยชิง!”

เย่จิ่งหลานเหาะเข้าไปในหมอกสีดำอย่างกระวนกระวายใจ คลำหาลั่วสุ่ยชิง และช่วยพยุงนางลุกขึ้น

ชิงฮุยเคลื่อนฝีเท้า และมาปรากฏตัวต่อหน้าทั้งสองอีกครั้ง

“ลั่วสุ่ยชิง นังสารเลว วันนี้ข้าขอถามเจ้า ต้องการพ่อ หรือผู้ชายคนนี้?”

แก่นวิญญาณของลั่วสุ่ยชิงก็ยังสั่นเทา นางกำเสื้อคลุมไว้แน่น มีเส้นเลือดปรากฏขึ้นที่หลังมือ

นี่เป็นสิ่งที่เลือกยากมากจริงๆ

ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า นางตกหลุมรักเย่จิ่งหลานจริงๆ

ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มาจากไหน แต่มันค่อยๆ ฝังแน่นอยู่ในใจแล้ว

อาจเป็นเพราะการเข้าฝัน อาจเป็นเพราะตัวเองเคยเดินทางไปกับเขา หรืออาจเป็นเพราะความใกล้ชิดของแก่นวิญญาณของเขา ลั่วสุ่ยชิงไม่สามารถค้นหาติดตามได้อีกแล้ว

แม้ว่านางจะเป็นสตรีงดงามแห่งสวรรค์ แต่ก็ไม่มีใครที่เข้าตาของนาง แต่ดันเป็นเย่จิ่งหลานผู้ที่พูดเรื่องไร้สาระทั้งวัน ผู้ที่ไม่มีท่าทีจริงจัง กลับกลายเป็นคนที่อยู่ในใจนาง

แต่ผู้ชายอีกคนที่อยู่ตรงหน้านางคือพ่อผู้ให้กำเนิดของนาง ไม่ว่าเขาจะหน้าตาเป็นอย่างไร ก็ไม่สามารถตัดความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้ออกไปได้

นางกัดริมฝีปากล่างอย่างแรง และเมื่อเงยหน้าขึ้น น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาแล้ว

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงบีบคั้นข้านัก ข้าไม่เคยอยากเป็นราชา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการฟื้นฟูแคว้นเลย ข้าแค่หวังว่าลูกหลานของเราจะอยู่ดีมีสุข ถ้าท่านอยากเป็นเทพเซียน แม้ว่าจะให้ลูกสละชีวิตเพื่อช่วยท่าน ก็จะไม่บ่นสักคำ ทำไมท่านพ่อถึงต้องให้เสียสละความสุขของผู้บริสุทธิ์เหล่านั้น”

ชิงฮุยก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า “นี่คือคำตอบของเจ้าหรือ เจ้าอยากจะบอกข้าว่า เจ้าได้เลือกอ๋องน้อยแห่งต้าโจว?”

“ไม่ใช่...ข้า...”

ลั่วสุ่ยชิงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แต่จู่ๆ เย่จิ่งหลานก็ลุกขึ้นจากพื้น

เย่จิ่งหลานเก็บมือไม่ทัน ลั่วสุ่ยชิงถูกกระแทกออกไปอีกครั้ง แก่วิญญาณทั้งหมดดูเหมือนจะจางหายไปและโปร่งใสในทันที

นางลอยขึ้นไปในอากาศ ยิ้มอย่างขมขื่น

“เอาเถอะ หลังจากที่วิญญาณของข้าสลายไป พวกเจ้าจะต่อสู้กันก็ตามใจ”

“สุ่ยชิง!”

“ลั่วสุ่ยชิง!”

เย่จิ่งหลานและชิงฮุยวิ่งเข้าหานางพร้อมกัน เพียงพริบตาเดียวก็เคลื่อนไหวหลายกระบวนท่า ต่างคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกัน หายใจหอบ

“ชิงฮุย ดังสุภาษิตที่ว่า เสือร้ายไม่กินลูก เจ้าจะมองดูนางตายโดยไม่ทำอะไรงั้นหรือ”

ชิงฮุยยกมุมปากขึ้น ปรากฏเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย

“งั้นเอาร่างกายของเจ้ามาให้ข้า แล้วข้าจะให้นางมีชีวิตอยู่!”