สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1498

เย่จิ่งหลานขบกรามแน่น

“ข้าสามารถให้ร่างกายแก่เจ้าได้ แต่เจ้าต้องสาบานอย่างจริงจัง ว่าจะไม่ทำร้ายต้าโจว หากผิดคำสาบาน ลูกหลานชาวเฟยเหยาทั้งหมดรวมทั้งตัวเจ้าเอง จะถูกสวรรค์ลงโทษ ไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลย!”

ในชีวิตนี้ของเขา เขาได้เป็นหมอที่ตัวเองชอบ ได้ข้ามภพ แถมยังได้ข้ามภพมาเป็นท่านอ๋องที่มีสถานะสูง ได้เดินทางจากการต่อสู้แย่งชิงในวังสู่ยุทธภพ และจากการไร้ชื่อเสียงเรียงนาม มาเป็นยอดฝีมือชั้นหนึ่งในยุทธจักร ยังได้สัมผัสประสบการณ์การปล่อยให้ความคิดไหลไปในทางที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังอีกครั้งหนึ่ง พอใคร่ครวญดูแล้ว มันก็คุ้มค่าจริงๆ

หากเขาสามารถยุติสงครามนี้ด้วยชีวิตของตัวเองได้ เย่จิ่งหลานก็ยินดีที่จะทำเช่นนั้น

แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่รักตัวกลัวตาย แต่เมื่อเผชิญกับความชอบธรรม เขาก็มีความตระหนักรู้ ในฐานะคนสมัยใหม่ เขาจะต้องไม่แย่กว่าอินชิงเสวียนอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีชาดแห่งบาปในร่างกายของเขาที่ยังไม่ถูกกำจัด หากชิงฮุยกล้าใช้ร่างกายของเขาเพื่อฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ มันจะดึงดูดฟ้าผ่า ผ่าเขาให้เป็นเถ้าถ่านอย่างแน่นอน

หลังจากฟังคำพูดของเย่จิ่งหลานแล้ว ชิงฮุยก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง

“เจ้าคิดว่าข้าจะทำตามคำสาบานจริงๆ หรือ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเอาร่างกายของเจ้า ไปฆ่าคนจากแคว้นของเจ้าหรือ”

เย่จิ่งหลานพูดเรียบๆ “เงยหน้าขึ้นไปสามช่วงตัวก็จะเห็นเทพเจ้า หากเจ้าสาบาน จะมีเทพเจ้าตามหาเจ้า ข้าแค่...ต้องการช่วยลั่วสุ่ยชิง”

“เจ้าก็มีความรักต่อลูกสาวของข้าเหมือนกัน งั้นข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวังเอง”

ร่างของชิงฮุยหายวับ มาคว้าลำคอของเย่จิ่งหลาน

“ไม่นะ!”

ลั่วสุ่ยชิงรวบรวมแก่นวิญญาณ พุ่งปราดเข้ามากอดชิงฮุย

“ท่านพ่อ ปล่อยเขาเถอะ!”

“ไปให้พ้น!”

ชิงฮุยเตะลั่วสุ่ยชิงออกไป ดวงตาของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนเป็นเย็นชา ใช้กำลังทั้งหมดจี้จุดที่หน้าผากของชิงฮุย

จู่ๆ พลังที่ไม่ได้เป็นของเขาก็หลั่งไหลเข้ามาจากโลกภายนอก เสียงที่ไร้ตัวตนและค่อนข้างบ้าคลั่งก็ลอยเข้ามาในหูของเย่จิ่งหลาน

“ไอ้หนู ข้าจะช่วยเจ้าเอง!”

เป็นเทพกระบี่ลิ่นเซียว!

เย่จิ่งหลานดีใจ ปล่อยปราณกระบี่ออกมาที่ปลายนิ้ว

จู่ๆ ชิงฮุยก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา และล้มลงกับพื้น

“ท่านพ่อ!”

ลั่วสุ่ยชิงรีบไปช่วยชิงฮุย เสียงของลิ่นเซียวก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ลั่วสุ่ยชิงคุกเข่าลงกับพื้น พูดด้วยเสียงสะอื้น “ท่านพ่อไม่ต้องกังวล หนทางสู่ความตายนี้ ลูกจะไม่ปล่อยให้ท่านเดินตามลำพัง!”

ลั่วสุ่ยชิงพลิกฝ่ามือตบหัวของตัวเอง แต่ข้อมือของนางถูกเย่จิ่งหลานบีบไว้

“อย่าตาย!”

“เจ้าปล่อยนะ”

“ข้าไม่ปล่อย!”

ขณะมองดูคนทั้งสองยื้อยุดกันไปมา ชิงฮุยก็หลอกล่ออีกครั้ง

“สุ่ยชิง เจ้าคือลูกสาวที่ภูมิใจที่สุดของพ่อ ฆ่าเขา แล้วเราจะสร้างราชวงศ์ใหม่ด้วยกัน!”

“ตาลุงนี่ หุบปากซะ!”

เย่จิ่งหลานใช้ฝ่ามือโจมตี แก่นวิญญาณของชิงฮุยก็ตกตะลึงอีกครั้ง และในที่สุดก็ค่อยๆ หายไป

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ!”

ลั่วสุ่ยชิงรีบโผเข้าไป ทว่าแก่นวิญญาณของชิงฮุยถูกหมอกสีดำในห้วงทะเลแห่งจิตกลืนหายไปจนหมด