สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1503

ลั่วสุ่ยชิงพูดอย่างเย็นชา “แม้แต่เป็นฮ่องเต้ข้ายังไม่สนใจด้วยซ้ำ จะสนใจพระชายาอ๋องได้อย่างไร”

“พูดมาก็มีเหตุผล งั้นข้ายังมีที่อื่นที่อยากไป”

เย่จิ่งหลานค่อยๆ หยัดกายขึ้นนั่ง หยิบแผนที่ออกมาจากอกเสื้อ

“ตอนที่ข้ากำลังเดินทางไปตงหลิว พบว่ามีหลายแคว้นอยู่ใกล้เคียง ทำไมเจ้ากับข้าไม่พยายามพิชิตพวกเขาทั้งหมดล่ะ”

ลั่วสุ่ยชิงสาดน้ำเย็นใส่เขาทันที

“ตอนนี้เจ้ายังมีความสามารถนั้นอยู่รึ?”

“หากเจ้าเต็มใจที่จะบ่มเพาะร่างกายและจิตวิญญาณกับข้า บางทีวรยุทธ์ของข้าอาจจะกลับคืน”

ลั่วสุ่ยชิงถูกเขาทำให้โกรธจนกำลังภายในพุ่งสูงขึ้น กระทั่งจุดที่ถูกจี้สกัดได้คลายออก นางตบศีรษะเย่จิ่งหลานทันที

“ไร้ยางอาย”

“เจ้าหายแล้ว?”

เย่จิ่งหลานมีความสุขมาก เขาพยายามคุกเข่า ฝืนยืนขึ้น ร่างกายโงนเงน ล้มลงตรงหน้าลั่วสุ่ยชิง ฉวยโอกาสกอดเอวของนาง

“จอมยุทธ์หญิงลั่ว ข้ายืนไม่ไหว โปรดช่วยพยุงข้าด้วย”

ใบหน้าของลั่วสุ่ยชิงเปลี่ยนเป็นสีแดง ยกมือขึ้นผลักเขาลงไปที่พื้น เย่จิ่งหลานล้มหงายหลัง เหมือนกับเต่าที่นอนหงาย

ลั่วสุ่ยชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะงอหาย เมื่อนางหัวเราะมากพอแล้ว ก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างเงียบๆ และบ่นว่า “เสด็จพ่อข้าไม่ยกโทษให้ข้าแน่ ถ้าข้าตายไป เขาจะไม่ปล่อยข้าไปแน่นอน”

เย่จิ่งหลานวางมือบนไหล่ของนาง

“ถ้าอย่างนั้นเราจงมีชีวิตต่อไปให้ดี เจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้นับพันปี ข้าก็จะพยายามเต็มที่เพื่อให้ตามทันเจ้า”

เขาหมุนข้อมือ พลันเกิดกระแสไฟฟ้าสีแดงม่วงปรากฏบนฝ่ามือของเขา

“นี่คือ...”

“นับว่าเป็นของขวัญจากสวรรค์ หรืออาจจะเป็นประตูที่ทำให้เราเข้าใจวิถีแห่งสวรรค์ก็เป็นได้”

หลังจากที่เย่จิ่งหลานพูดจบก็ลุกขึ้นจากพื้น ยกมือขวาขึ้น และจุดลงไปเบาๆ บนกำแพงภูเขาทางด้านขวาของอิ๋นเฉิง ลูกบอลไฟไฟฟ้าก็ลอยขึ้นมา และมีคำพูดหนึ่งประโยค สลักไว้บนนั้น

“เสด็จพี่ พี่สะใภ้ ข้าจะพาภรรยาเดินทางไกล สหายชาวยุทธ์ทุกท่าน หากมีวาสนาต้องได้พบกันใหม่!”

เขาดึงนิ้วกลับ และอุ้มลั่วสุ่ยชิงไว้ในอ้อมแขน

เย่จิ่งอวี้ถอนหายใจ

“อิจฉาอยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่ข้าต้องแบกรับภาระบ้านเมือง ไม่อาจทำตัวอิสรเสรีเหมือนจิ่งหลาน”

“การทำให้แว่นแคว้นมั่งคั่งและเข้มแข็งก็เป็นความสำเร็จเช่นกัน”

อินชิงเสวียนจับแขนของเขา แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ข้าอยากใช้เวลากับท่านพ่อท่านแม่อีกสองสามวัน แล้วเราค่อยกลับเมืองหลวง ได้ไหม”

เย่จิ่งอวี้แสดงสีหน้ารักใคร่ตามใจ

“ย่อมได้อยู่แล้ว หากพวกเขาเต็มใจ เราสามารถพาพวกเขาไปอยู่กับพวกเขาที่เมืองหลวงก็ได้”

“นั่นเป็นไปไม่ได้ พวกเขาก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบแบบเดียวกัน บางทีการจากไปในครั้งนี้ ชีวิตนี้คงยากที่จะได้พบหน้ากันอีก”

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

“ไม่หรอก ถ้าชิงเสวียนชอบมีชีวิตที่อิสระ เมื่อจ้าวเอ๋อร์โตขึ้น ข้าจะมอบบัลลังก์ให้เขา จะพาเจ้าท่องเที่ยวไปยังภูเขา แม่น้ำ ทะเลสาบ และทะเลของต้าโจว”

“อืม”

อินชิงเสวียนพิงหน้าอกของเขา ในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นนั้น ไม่มีผู้ใดสามารถบอกได้ชัดเจน!