สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1504

ในวันที่สอง สำนักในยุทธ์จักรที่นำโดยเฮ่ออวิ๋นทง ต่างกล่าวคำอำลากับเฮ่อยวน

เฮ่อยวนนำลูกศิษย์อิ๋นเฉิงส่งกันไปไกลถึงสิบสิบลี้ ในอิ๋นเฉิง เซี่ยวอิ่นหวนจับมือของอินชิงเสวียน

“กลับภูเขาคราวนี้ เกรงว่าจะต้องจัดระเบียบยกใหญ่ ไม่รู้จะได้เจอพวกเจ้าอีกเมื่อไร พวกเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี ปรึกษาหารือกันทุกเรื่อง หากเผชิญหน้ากับเรื่องใด ต้องพูดมันออกไป อย่าเก็บมันไว้ในใจตัวเอง จะได้ไม่เกิดความขุ่นเคืองสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ”

นางถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม้ว่าแม่จะเคยเป็นกุ้ยเฟย แต่ไม่รู้หลักการปกครองบ้านเมือง ความรุ่งเรืองและความเสื่อมของต้าโจวล้วนขึ้นอยู่กับพวกเจ้าแล้ว ด้วยความสามารถและการเรียนรู้ของเจ้าทั้งสอง เชื่อว่าในอีกไม่กี่ปี ก็จะสามารถนำความรุ่งเรืองมาสู่ต้าโจวได้ ถ้าแม่มีเวลาว่าง จะไปหาพวกเจ้ากับจ้าวเอ๋อร์ที่เมืองหลวงย่างแน่นอน”

อินชิงเสวียนจับมือเย่จิ่งอวี้ แล้วพูดอ่อนโยน “ท่านแม่วางใจ ข้ากับอาอวี้จะรักษาตัวให้ดีอย่างแน่นอน”

อีกด้านหนึ่ง เสี่ยวหนานเฟิงดึงชายเสื้อของเซี่ยวอิ่นหวนอย่างไม่เต็มใจ

“ท่านย่าจะไปแล้วหรือ”

เซี่ยวอิ่นหวนกอดเสี่ยวหนานเฟิง จูบใบหน้ากลมจ้ำม่ำของเขา แล้วพูดด้วยความรัก “ใช่แล้ว ย่าก็มีหน้าที่ของย่าเช่นกัน ต้องสืบทอดมรดกของท่านตาทวด สร้างหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ให้ดี เป็นดาบมืดที่คอยปกป้องความสงบสุขของต้าโจว”

เสี่ยวหนานเฟิงยื่นมือเล็กๆ ออกมา กอดคอของเซี่ยวอิ่นหวน พูดด้วยน้ำเสียงแหลมใสไร้เดียงสาว่า “จ้าวเอ๋อร์ไม่อยากจากท่านย่า”

เคยแยกจากกับลูกชายและลูกสะใภ้ไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เซี่ยวอิ่นหวนก็ไม่เศร้าเหมือนครั้งที่แล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเด็ก ความอดทนก็พังทลายทันที อดไม่ได้ที่จะกอดเสี่ยวหนานเฟิงและหลั่งน้ำตา

อินชิงเสวียนเห็นแล้วก็เศร้าใจ เหมยชิงเกอก็เช่นกัน เมื่อคิดว่าลูกสาวและลูกเขยกำลังจะกลับไปเมืองหลวง นางก็รู้สึกแย่เช่นกัน นั่งร้องไห้นิ่งอยู่ข้างๆ

“ท่านแม่ ไม่ต้องร้องไห้ ถ้าคิดถึงเรา ท่านกับท่านพ่อก็ไปเมืองหลวงได้ แม่สามีก็เช่นกัน เมื่อพวกท่านจัดการเรื่องภายในสำนักเสร็จแล้ว ก็ไปตั้งถิ่นฐานในเมืองหลวง แบบนี้พวกเราจะได้พบกันตลอดเวลา”

อินชิงเสวียนกอดเหมยชิงเกอ พลางเกลี้ยกล่อมนางเบาๆ

เหมยชิงเกอจับมือลูกสาว แล้วพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ได้ ข้าจะไปแน่นอน...”

ยังพูดไม่ทันขาดเสียง นางก็ร้องไห้แล้ว

“ให้ข้าทำน้ำแกงสร่างเมาให้เจ้าไหม”

“ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ได้เมา”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างขอบคุณ จากนั้นยกกระโปรงขึ้นแล้วคุกเข่าลง

“เจ้าจะทำอะไร”

เฮ่อซือจวินตกใจ เอื้อมมือไปดึงอินชิงเสวียน แต่ถูกอินชิงเสวียนหยุดไว้

“ที่มานี่ อย่างแรกเพื่อบอกลาพี่หญิง อย่างที่สองเพื่อขอให้พี่หญิงอยู่กตัญญูบิดามารดาแทนข้า การคำนับนี้ ท่านรับไหว”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับลงกับพื้น ขอบตาของเฮ่อซือจวินก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลท่านพ่อท่านแม่เอง น้องรัก ลุกขึ้นเร็ว!”