สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1506

อินชิงเสวียนมอบตั๋วเงินเงินอีกหนึ่งพันตำลึงให้แก่ทั้งสามคน กำชับพวกเขาว่าอย่าใช้ฟุ่มเฟือย หากไม่เจอตัวคน ก็สามารถไปพำนักที่เมืองหลวงได้

ทั้งสามพยักหน้าซ้ำๆ ขนของทั้งหมดขึ้นรถม้า และจากไปอย่างมีความสุข

อินชิงเสวียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“นิสัยแบบนี้นี่เข้ากับเย่จิ่งหลานได้เป็นอย่างดี”

เย่จิ่งอวี้ก็มองไปที่ทั้งสามคน พูดด้วยรอยยิ้ม “ชาวยุทธ์ ก็ควรจะเป็นอิสระไม่ยึดติดอย่างชาวยุทธ์ นี่แหละคือความเป็นตัวของตัวเองที่แท้จริง!”

“เช่นนั้นพวกเราก็ควรจากไปอย่างไม่ยึดติดใช่ไหม”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น มองไปยังเย่จิ่งอวี้ ทั้งสองตกลงกันไว้ก่อนแล้ว ว่าแทนที่จะรอให้พวกเขาสร่างเมา พลัดพรากจากกันด้วยความเป็นความตาย มิสู้จากไปอย่างเงียบๆ

“ข้าเชื่อเมียข้าอยู่แล้ว”

เย่จิ่งอวี้ผิวปาก เงาสีขาวสองเงาพุ่งออกมาจากระยะไกล ตามมาด้วยรถม้า

อินชิงเสวียนตะโกนอย่างมีความสุข

“ไป๋เสวี่ย เสี่ยวไป๋!”

ไป๋เสวี่ยกางอุ้งเท้าใหญ่ แล้วกอดเอวของอินชิงเสวียนอย่างเสน่หา

เสี่ยวไป๋ก็กลิ้งหน้าถูขาของอินชิงเสวียน ซึ่งเป็นการแสดงความใกล้ชิดกับคนที่หาได้ยาก

อินชิงเสวียนลูบหัวอันใหญ่โตของไป๋เสวี่ย จากนั้นลูบหัวของเสี่ยวไป๋ จากนั้นจึงหันไปดูสถานที่ที่เฮ่อยวนและเหมยชิงเกอพัก หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ตัดใจพูดขึ้นว่า “เราไปกันเถอะ!”

นางรับเสี่ยวหนานเฟิงมาอุ้ม และขึ้นรถม้า ส่วนเฉิงเฟิ่งโหลวก็อาสาเป็นคนขับเอง

หลังจากผ่านอะไรมามากมาย ความไร้เดียงสาบนใบหน้าเล็กๆ ของเขาก็จางหายไปมาก กลายเป็นเด็กที่โตขึ้นมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากรู้ว่าเจ้านายและนายหญิงเป็นฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ปัจจุบัน เฉิงเฟิ่งโหลวก็ปรับปรุงตนเองให้สุภาพเรียบร้อยมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อติดตามผู้สูงศักดิ์ทั้งสองท่าน เขาย่อมไม่สามารถทำให้พวกเขาอับอายได้

“ไป!”

เสียงแส้ม้าดังขึ้น รถม้าก็เคลื่อนตัวออกจากอิ๋นเฉิง!

ทันทีที่พวกเขาออกจากป่าหมอก แสงไฟของจวนหลักก็สว่างขึ้น

เหมยชิงเกอยืนอยู่ที่ประตู ร้องไห้ทั้งน้ำตา

หลังจากออกจากป่าหมอก กลับเห็นร่างหนึ่งขวางทางข้างหน้า

ศิษย์ที่อยู่ข้างหลังเขาชักกระบี่ยาวออกมาทันที ฮวาเชียนก้าวไปข้างหน้า ตะโกนด้วยเสียงทุ้ม “ผู้ใดขวางทางที่นี่ ยังไม่รีบออกไปให้พ้นทาง!”

ชายคนนั้นหันกลับมาอย่างช้าๆ แสงจันทร์สาดสะท้อนเส้นผมยาวสีขาวเงินของเขา เซี่ยวอิ่นหวนตกใจเล็กน้อย

เป็นลิ่นเซียว!

คนบ้าๆ บอๆ คนนี้จะหยุดตัวเองไว้ทำไม

เมื่อมองดูใบหน้าที่ยังเยาว์วัยและหล่อเหลาของเขา เซี่ยวอิ่นหวนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกมึนงง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ศิษย์น้องเฟิ่งอี๋มักจะพูดเรื่องลิ่นเซียวกับนาง ผ่านมาหลายสิบปี ตัวเองเกือบจะอยู่เข้าสู่วัยกลางคนแล้ว ศิษย์น้องเฟิ่งอี๋ก็ไม่อยู่แล้ว แต่สามีของศิษย์น้องยังคงมีรูปลักษณ์เฉกเช่นชายหนุ่ม!

เมื่อมองดูใบหน้าที่ไร้ร่องรอยแห่งวัย เซี่ยวอิ่นหวนก็นึกถึงศิษย์น้อง และอาจารย์ ราวกับว่าได้กลับไปสู่วันที่ไร้กังวลเหล่านั้น...

ท้ายที่สุด ทุกอย่างก็ยากที่จะหวนกลับมา!

เซี่ยวอิ่นหวนถอนหายใจ ประกบมือคำนับ “คารวะศิษย์พี่ลิ่น!”