สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1518

ในตำหนักจินอู๋ อากาศอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ

มีเตาผิงสร้างไว้ในห้อง เปลวไฟไหววูบวาบเป็นรูปร่าง ทำให้ตำหนักขนาดใหญ่แห่งนี้ดูมีชีวิตชีวาและอบอุ่นยิ่ง

เย่จิ่งอวี้ช่วยอินชิงเสวียนถอดเสื้อคลุมหนาๆ ออก แล้วส่งถ้วยน้ำชาร้อนๆ ใส่มือของนาง

“ได้ยินมาว่าเจ้ากับไห่ถังไปที่พระที่นั่งเทียนเต๋อ?”

“อืม ไห่ถังอยากไปพบพี่รองของข้า”

อินชิงเสวียนจิบคำเล็กๆ แล้ววางถ้วยชาลง

“ฝ่าบาทประสาทสัมผัสทั้งหูและตาดีเยี่ยม ทั้งยังมีองครักษ์เงานับไม่ถ้วน ทุกเรื่องในวัง คงปิดบังท่านไม่ได้ ไม่ทราบว่า ฝ่าบาทคิดอย่างไรกับเรื่องนี้”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย สรรพนามที่นางเรียกนี้ เขาไม่ชอบมากจริงๆ

นอกวังหลวง เขาและอินชิงเสวียนเป็นเพียงคู่รักธรรมดา เมื่อเสร็จสิ้นเรื่องสำคัญแล้ว พวกเขาก็พูดคุย หัวเราะ หยอกล้อกันบ้างตามประสา แต่เมื่อกลับมาที่วัง เหมือนทุกอย่างจะเปลี่ยนไปในทันที เพียงแค่เอ่ยคำว่า “ฝ่าบาท” ทันใดนั้นระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็เพิ่มมากขึ้น

“เรียกว่าอาอวี้เถอะ ข้าชอบมันมากกว่า ข้าสามารถเป็นฮ่องเต้ของทุกคนในโลกได้ แต่ไม่ใช่ของเจ้า”

“เอ๊ะ?”

อินชิงเสวียนกำลังคิดเรื่องเย่ไห่ถัง ไม่เข้าใจว่าเย่จิ่งอวี้หมายถึงอะไร

เย่จิ่งอวี้รั้งร่างบางของนางมาไว้ในอ้อมแขน ยกมือขึ้นเขกหน้าผากอันเรียบเนียนของนางเบาๆ ตามความเคยชิน

“เด็กโง่ ข้าเป็นสามีของเจ้า ภรรยาบ้านไหนทำตัวห่างเหินกับสามีของตัวเองขนาดนี้”

เมื่อนั้นอินชิงเสวียนจึงเข้าใจ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

“อาอวี้พูดถูก”

แล้วบทสนทนาก็เปลี่ยนไป

“ถ้า...องค์หญิงกับพี่รองของข้ารักกัน อาอวี้...จะช่วยให้พวกเขาสมหวังหรือไม่”

เย่จิ่งอวี้มองนางอย่างประหลาดใจ

“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ ข้าดูเหมือนคนชอบแยกคู่รักงั้นหรือ”

เขาโน้มตัวลง จูบริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มของอินชิงเสวียน

“หากให้อาอวี้เป็นคนตอบ มันยิ่งง่ายกว่านั้น อาอวี้เชื่อใจเสวียนเอ๋อร์ ย่อมเชื่อใจพี่เมียและพ่อตาโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ!”

คำพูดเหล่านี้สอดคล้องกับความเป็นจริง ไม่ใช่การตอบแบบขอไปที ในขณะเดียวกันก็แสดงจุดยืนของตัวเองด้วย อินชิงเสวียนต้องชื่นชมเสน่ห์ของภาษา และเย่จิ่งอวี้ ก็สมควรได้รับฉายาว่าฮ่องเต้ผู้ปรีชาอย่างแท้จริง

“งั้น...พรุ่งนี้ข้าจะหาโอกาส ถามความคิดของพี่รอง”

เย่จิ่งอวี้หัวเราะเบาๆ

“ไม่ต้องถาม อินปู้อวี่ไม่ใช่คนไร้หัวใจ เขาไม่ได้โง่อย่างที่เจ้าเห็น เขาแค่อดทนและยับยั้งชั่งใจเกินไป”

เขาปล่อยอินชิงเสวียน เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังม่านหิมะอันกว้างใหญ่ พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “เรื่องของตระกูลอิน ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีกระบี่ปักกลางใจมาโดยตลอด เขาไม่กล้าแตะต้องสิ่งที่อยู่นอกกรอบ ที่ข้าย้ายเขาเข้ามาในวัง ก็เพื่อชดเชยความผิดพลาดในอดีต”

“อินสิงอวิ๋นก็เช่นเดียวกัน ข้าต้องการแต่งงานเชื่อมไมตรีกับเจียงวู ต้าโจวมีทายาทขุนนางมากมาย หากข้าไม่ต้องการให้เป่าเล่อเอ่อร์แต่งงานกับตระกูลอิน ราชาเผ่าเจียงวูจะไม่มีทางคัดค้านได้เลย”

เขาหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่นบนสีหน้า

“ข้าบอกแล้ว จะชดเชยให้เจ้า จะทุ่มเททุกอย่างที่ทำได้ให้กับตระกูลอิน ขุนนางในราชสำนักไม่สามารถมีอิทธิพลต่อจิตใจของข้าได้ คนเดียวที่สามารถมีอิทธิพลต่อข้าได้ มีเพียงเสวียนเอ๋อร์!”