สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1525

ณ ตำหนักจินอู๋

“เป็นอย่างไร ข้าดูคนออกไหม”

เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมยาวนุ่มๆ ด้วยสีหน้าท่าทางพออกพอใจมาก

อินชิงเสวียนทำเสียงชิ

“เห็นๆ อยู่ว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่จบได้ด้วยคำพูดเดียว ท่านกลับข่มขู่จนพวกเขาเกือบตาย เอาเถอะ เห็นแก่อาอวี้ที่วางแผนเผื่อน้องสาว ข้าจะไม่ถือสาท่าน ได้ยินมาว่าเสด็จอาไปสู่ขอที่ตระกูลอินแล้ว ต้าโจวมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นติดต่อกันเลยทีเดียว”

เย่จิ่งอวี้โอบนางไว้ในอ้อมแขน

“สิ่งที่ข้ารอคอยมากที่สุดคือเรื่องดีของเสวียนเอ๋อร์ ช่วงนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง องค์หญิงน้อยของเราดิ้นบ้างหรือไม่”

อินชิงเสวียนลูบท้องน้อยโดยไม่รู้ตัว

“ไม่มี ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาว ท่าทางว่าง่ายมาก”

เย่จิ่งอวี้โน้มตัวลง เอาหน้าแนบกับท้องน้อยของอินชิงเสวียน

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เสวียนเอ๋อร์มีชื่อที่ชอบหรือเปล่า”

อินชิงเสวียนหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ชื่อของจ้าวเอ๋อร์ยิ่งใหญ่เกินไป ก็เลยไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรถึงจะเข้ากับลูกสาวสุดที่รักของข้า”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะตั้งชื่อเอง แม้ต้องเปิดตำราโบราณจนหมดวังหลวง ข้าก็จะตั้งชื่อที่โด่งดังที่สุดในโลกให้ลูกสาวของเรา”

อินชิงเสวียนเหยียดนิ้วออก แล้วแตะจมูกของเขาเบาๆ

“หากท่านคิดไม่ออก ข้าจะลงโทษท่าน ไม่อนุญาตให้เข้ามาในตำหนักจินอู๋อีก”

เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นนั่งทันที

“เสวียนเอ๋อร์พูดจริงหรือ”

อินชิงเสวียนตีสีหน้าจริงจัง

“ท่านเห็นท่าทางของข้าเหมือนคนล้อเล่นงั้นหรือ”

ใครใช้ให้เขาขู่พี่รองของนางให้กลัวล่ะ ถ้าไม่ขู่เขาหน่อย มันดูจะไม่ยุติธรรม

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยความกลัว “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าจะระดมบัณฑิตข้าราชบริพารจากทั่วทุกที่มา ต้องให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เสวียนเอ๋อร์อย่างแน่นอน”

“ไม่ได้ แบบนั้นคือการโกง”

เย่จั้นถูกทุกคนรั้งไว้ที่ลานหน้าเรือน ทุกคนอยากรู้ว่าเขากับอินหลีพบกันได้อย่างไร

เป็นเวลากว่ายี่สิบปีมาแล้ว ที่เย่จั้นรักษาความบริสุทธิ์ ไม่เคยใกล้ชิดกับสตรีนางใดเลย แล้วเหตุใดจู่ๆ ถึงมีคนรักได้

เป็นสตรีเช่นไรกัน ถึงสามารถครอบครองหัวใจเขาได้?

เย่จั้นแทบอยากจะทุบหัวให้พวกเขาสลบไปซะ แล้วรีบไปอยู่กับภรรยาของตน ในท้ายที่สุดก็ระงับความคิดนี้ไว้ ถูกทุกคนมอมเหล้าจนเมามาย จนยืนแทบไม่ไหว ทุกคนจึงยอมเลิกรา!

เย่จิ่งอวี้มองเย่จั้นไกลๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าคิดมาตลอดว่าเสด็จอาเป็นคนบริสุทธิ์และจริงใจ ไม่เคยคิดเลยว่าเสด็จอาจะแกล้งทำเก่งเช่นนี้ อย่าดูแค่ท่าทางในตอนนี้ของเสด็จอาล่ะ ประเดี๋ยวเมื่อกลับห้อง จะไม่มีอาการเมาอีก ฮึกเหิมดุจมังกรและเสือที่ผาดโผนเชียวล่ะ”

อินชิงเสวียนถ่มน้ำลายใส่เขา

“ทำไม ท่านยังอยากตามไปดูอีกรึ”

“ภรรยาของข้างดงามราวกับนางฟ้า ทำไมจะต้องมองคนอื่นด้วยล่ะ พสวกเราควรกลับได้แล้ว”

เย่จิ่งอวี้จับมือเล็กๆ ของอินชิงเสวียน ขึ้นไปนั่งบนราชรถกับนาง ส่วนเย่จั้นได้กลับไปที่เรือนหลังแล้ว และแน่นอนว่าไม่มีร่องรอยความเมาในดวงตาของเขาเลย

เขาจัดชุดแต่งงานสีแดงให้เรียบร้อย ยกเสื้อคลุมขึ้นแล้วก้าวเข้าไปในธรณีประตู มองดูคนที่นั่งตัวตรงบนเตียงด้วยสีหน้าแววตาอ่อนโยน

“อาหลี รอนานแล้วใช่ไหม”