สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1526

“ไม่นาน”

กระแสเสียงของอินหลีฟังดูอ่อนหวานและขี้อาย ทำให้คนอดเอ็นดูเสียมิได้

เย่จั้นรับคำไม้มงคลจากสาวใช้ แล้วเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ประดับด้วยลูกปัดเปลือกหอยสีแดงขนาดใหญ่ออก ครั้นแล้วใบหน้างามสดใสฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ และท่าทางที่เขินอายก็ปรากฏสู่สายตาของเย่จั้น

เมื่อคิดว่าสตรีที่งดงามเช่นนี้จะเป็นของตัวเองต่อจากนี้ไป นิ้วเรียวยาวของเย่จั้นก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย รู้สึกอิ่มเอมใจและซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก

ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะพาอินหลีเข้าไปอยู่ในวัง แต่ทั้งสองก็ปฏิบัติตามธรรมเนียมประเพณีอย่างเคร่งครัด ไม่เคยกล้าที่จะล้ำเส้นหรือทำเกินเลย เพียงเพื่อความสมบูรณ์แบบในวันนี้

โชคดีที่สวรรค์ทรงเมตตาเขา แม้ว่าเขาจะสูญเสียสตรีที่รักที่สุดไป แต่หลังจากเฝ้าตามหามาหลายปี ในที่สุดก็ตามหานางจนเจอ เขาจะใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิต เพื่อชดเชยเวลาที่เสียไปในช่วงที่อินหลีติดอยู่บนภูเขา

“อาหลี เจ้าในวันนี้ งามมาก!”

เย่จั้นค่อยๆ ทรุดกายลงนั่ง คุกเข่าลงบนพื้น เงยหน้าขึ้นมองอินหลี

บางทีในสายตาของคนนอก นางกับอินชิงเสวียนจะมีความคล้ายคลึงกัน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยอมเสี่ยงเพื่อตระกูล อิน ต้องการนำอินชิงเสวียนออกจากตำหนักเย็น

แต่นั่นเป็นเพียงความประทับใจแรกที่ได้เห็นภาพเหมือนของ อินชิงเสวียน ในใจของเขา อินหลีมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาโดยตลอด ไม่มีใครสามารถแทนที่นางได้!

“ที่ไหนกัน ปกติข้าก็...ก็เป็นแบบนี้”

อินหลีหน้าแดงด้วยความเขินอายทันที เย่จั้นดูเหมือนไม่ใช่คนที่จะพูดเรื่องความรัก เขาเย็นชาเกินไป สูงส่งเกินไป เหมือนกับดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้า มักจะรู้สึกห่างไกลและไม่อาจแตะต้องได้

อินหลีได้ยินเช่นนั้นก็ซึ้งใจจนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น นอกเหนือจากใบหน้าที่หล่อเหลานั้น นางยังมองเห็นชายหนุ่มผู้ร่าเริงในอาภรณ์ขาวสะอาดขี่ม้าตัวสูงอย่างคลุมเครือ

ใครจะคิดว่า ชายหนุ่มผู้มีรูปโฉมงดงามจับตา จะกลายเป็นสามีของนางในอีกหลายปีต่อมา

เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา

นางยื่นมือออก โอบรอบเอวเพรียวของเย่จั้น แล้วพูดพร้อมกับสะอื้นว่า “อาหลีก็เต็มใจเช่นกัน ไม่ว่าทะเลกลายเป็นทุ่งนา ท้องทะเลแห้งหินผาแหลกสลายอย่างไร อาหลีก็จะไม่มีวันทอดทิ้งท่านอ๋อง ชีวิตนี้ชาตินี้ ตลอดกาลนิรันดร ในหัวใจจะมีเพียงท่านอ๋องคนเดียวตลอดไป”

เย่จั้นได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจ อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง จุมพิตจูบริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม ลิ้นทั้งคู่สอดประสานกันโดยสัญชาตญาณ ลมหายใจผูกพันเป็นหนึ่งเดียวกัน

ในขณะนั้น ราวกับว่าฟ้าดินมิได้ดำรงอยู่ สายตาของทั้งคู่มีเพียงกันและกัน ไม่สามารถมองจับฝุ่นผงใดๆ ได้อีก...