สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 267

เย่‍จิ่ง‍อวี้คว้าคอเสื้อของหลี่เต๋อฝูแล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นางอยู่ไหน นางยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”

หลี่เต๋อฝูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาทอย่าเพิ่งรีบร้อน พระสนมยังมีชีวิตอยู่แน่นอน ตอนนี้นางอยู่ในจวนจิ้งอ๋อง ท่านอ๋องส่งคนมาส่งข่าวเมื่อสักครู่นี้ บอกว่าพระสนมเรียบร้อยดีทุกอย่าง เพียงแค่ตกใจเล็กน้อย”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ตื่นเต้นมาก พร่ำพูดว่า “ดี ดีมาก!”

จากนั้นจึงกล่าวว่า “แล้วเหตุใดนางจึงไม่เข้าวังมาเลย”

หลี่เต๋อฝูกล่าวว่า “พระสนมบอกว่าไม่มีหลักซานยืนยันใดๆ ติดตัว กลัวว่าองครักษ์จะไม่ยอมให้นางเข้าวัง จึงไปหาท่านอ๋องสิบสามพ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้กล่าวว่า “ที่นางกล่าวมาก็มีเหตุผล ข้าจะไปรับนางที่จวนจิ้งอ๋องเอง”

เมื่อเห็นว่าฝ่าบาทองค์น้อยที่เศร้าโศกมาหลายวันในที่สุดก็ยิ้มได้ ใบหน้าของหลี่เต๋อฝูก็เบิกบานเช่นกัน

“กระหม่อมจะไปกับฝ่าบาทด้วย”

“ข้าอนุญาต รีบไปพาเฟยมั่วของข้ามาเร็วๆ”

ทันทีที่เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดจบ ไป๋เสวี่ยก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอก

เหมือนมันจะรู้ว่าพวกเขากำลังจะไปหาอินชิงเสวียน มันใช้อุ้งเท้าชี้ไปที่เย่‍จิ่ง‍อวี้ทันที พร้อมกับส่งเสียงครวญครางในลำคอ

เย่‍จิ่ง‍อวี้หรี่ตาลง ลูบหัวใหญ่ๆ ของไป๋เสวี่ย

“เจ้าก็อยากจะไปรับเหยาเฟยกับข้าด้วยหรือ”

ไป๋เสวี่ยเห่าโอ่งทันที แล้วหางใหญ่ก็กระดิกไปมาอย่างมีความสุข

“ข้าอนุญาต”

หลังจากที่เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดจบ เขาก็รีบเดินออกจากห้องหนังสือทันที

หลี่เต๋อฝูขี่ม้าไม่เป็น ดังนั้นจึงนั่งม้าตัวเดียวกับองครักษ์หลี่ชี ในขณะที่ไป๋เสวี่ยก็วิ่งตามติดเฟยมั่วอยู่ข้างๆ แล้วขบวนทั้งหมดก็มุ่งหน้าไปยังจวนจิ้งอ๋องอย่างเอิกเกริก

อินชิงเสวียนกำลังนั่งดื่มชาบนเก้าอี้ มีรอยขีดข่วนเล็กน้อยบนใบหน้า ดูท่าทางจนตรอก

“พระสนมไม่ต้องการให้หมอหลวงมาตรวจจริงๆ หรือ” เย่จั้นถามอย่างสงสัย

อินชิงเสวียนก้มหน้าก้มตาพูดว่า “เป็นอาการบาดเจ็บเพียงผิวเผินเท่านั้น ไม่มีอะไรร้ายแรง ขอรบกวนดีกว่า”

นางกัดมุมปาก แล้วถามอีกครั้งว่า “ฝ่าบาท...จะเสด็จมาหรือไม่”

เย่จั้นกล่าวว่า “ในช่วงที่ผ่านมาหลายวันนี้ฝ่าบาทตรวจค้นเมืองหลวงจนแทบพลิกแผ่นดิน ก็เพื่อตามหาพระสนม หากเขารู้ว่าเจ้าพ้นจากอันตรายแล้ว เขาจะมาที่นี่ทันทีอย่างแน่นอน”

อินชิงเสวียนกระซิบ “เช่นนั้นก็ต้องรบกวนท่านอ๋องแล้ว”

เย่จั้นยิ้มบางๆ และพูดว่า “พระสนมเกรงใจเกินไปแล้ว ได้พบตัวเจ้าข้าก็ดีใจมากแล้ว เพียงแต่ไม่ทราบว่าใครจับตัวพระสนมไป และเจ้าหลบหนีออกมาได้อย่างไร”

อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ แล้วพูดเสียงหวาน “ข้าก็แน่ใจนัก วันนั้นไปที่หอสุ่ยอวิ้น กำลังคุยกับนายหญิงคลายความเบื่ออยู่ จู่ๆ คนชุดดำก็เข้ามา หลังจากนั้นข้าก็ไม่รู้อะไรเลย ตอนที่ข้ารู้สึกตัวก็อยู่ในวัดรกร้างแล้ว พอเห็นว่าไม่มีคนเฝ้าอยู่รอบๆ จึงหลบหนีออกมา และเพราะไม่ได้นำหลักฐานยืนยันติดตัวมาด้วย กลัวว่าจะเข้าวังไม่ได้ จึงมาหาท่านอ๋อง”

เย่จั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เท่านี้เองหรือ”

อินชิงเสวียนพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“เท่านี้จริงๆ”

ดวงตาของเย่จั้นมองสำรวจไปรอบตัวอินชิงเสวียน และถามอีกครั้ง “แล้วทำไมพวกเขาถึงจับพระสนมไป จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไร”

อินชิงเสวียนทำหน้าตื่นตระหนกทันที และเอาแขนเสื้อปิดหน้า

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริงๆ”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็เริ่มสะอื้นเงียบๆ

ดวงตาของเย่จั้นหรี่ลงเล็กน้อย แต่กลับพูดอย่างอ่อนโยน “พระสนมไม่ต้องเสียใจไป ข้าไม่ถามก็ได้ ข้าสั่งให้คนทำโจ๊กและเครื่องเคียงไว้ด้วย ใช้โอกาสตอนที่ฝ่าบาทยังมาไม่ถึง พระสนมกินอะไรรองท้องไปก่อน”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับ

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง ข้าไม่หิว ให้ข้านั่งรอฝ่าบาทอยู่ตรงนี้ก็พอ”

ทันทีที่นางพูดจบก็มีคนตะโกน “ฝ่าบาทเสด็จมาแล้ว คุกเข่ารอรับเสด็จ!”

อินชิงเสวียนลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นทันที

เย่จั้นก็มาถึงประตูแล้ว เขายกเสื้อคลุมขึ้นกำลังจะคุกเข่าลง แต่เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ห้ามไว้ก่อน

เย่‍จิ่ง‍อวี้คิดจะหลบ แต่ก็สายเกินไปแล้ว

เขาอยู่ห่างจากอินชิงเสวียนเพียงหนึ่งก้าว จึงไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ด้วยซ้ำ

รู้สึกว่าเจ็บแปลบที่หน้าอก แล้วก็กระอักเลือดสีแดงสดออกมา

เรียวตาหงส์อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พูดอย่างยากลำบาก “เสวียน‍เอ๋อร์ เจ้า...”

อินชิงเสวียนยิ้มเยาะพร้อมกับพูดว่า “เย่‍จิ่ง‍อวี้ เจ้าทำกับตระกูลอินของข้าถึงขนาดนี้แล้ว ยังคิดจะให้ข้าเป็นภรรยาของเจ้าอีกรึ ฝันไปเถอะ!”

นางหมุนข้อมือ ดึงมีดสั้นที่อาบด้วยสีเขียวออกมา และแทงเย่จั้นอย่างรวดเร็วปานอสุนีบาต

เย่จั้นหลบได้ ตะโกนทันที “ฝ่าบาท!”

อินชิงเสวียนยกมุมปากขึ้น พูดอย่างเย็นชา “มีดสั้นอาบยาพิษ เขาต้องตายแน่นอน วันนี้เจ้าก็อย่าอยู่เลย”

เย่จั้นหลบกระบี่ยาว แล้วดึงดาบเล่มหนึ่งออกมาจากเอวของยามที่อยู่ข้างๆ

“เจ้าเป็นใครกันแน่”

“ข้าก็คืออินชิงเสวียน เย่จั้น เจ้าก็สมควรตายเหมือนกัน เอาชีวิตมา!”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็ต่อสู้กับเย่จั้น ไป๋เสวี่ยก็เห่าพรร้อมทั้งเข้าไปกัดต้นขาของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด และในตอนนี้ ทหารองครักษ์ทั้งหมดรอบตัวก็ตอบสนอง พุ่งเข้าหาอินชิงเสวียนด้วยดวงตาแดงก่ำ

แม้ว่าเพลงกระบี่ของอินชิงเสวียนจะงดงาม แต่สองหมัดก็ไม่อาจเอาชนะสี่มือได้ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่จะชนะได้ นางก็โยนบางอย่างออกจากแขนเสื้อทันที แล้วควันสีเขียวก็ลอยขึ้นมา เย่จั้นตกใจ รีบตะโกน “รีบกลั้นหายใจเร็ว”

เมื่อควันสีเขียวหายไป อินชิงเสวียนก็หายไป

หลี่เต๋อฝูตกใจมาก ครั้นจึงนึกถึงเย่‍จิ่ง‍อวี้ได้ เขารีบทรุดตัวลงกับพื้น

ร้องไห้ตะโกนทั้งน้ำตา “ฝ่าบาท ฝ่าบาท ท่านรีบฟื้นเร็วพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อเห็นดวงตาของเย่‍จิ่ง‍อวี้ปิดสนิท ชุดผ้าไหมที่บริเวณทรวงอกเปื้อนเลือดแดงฉาน เย่จั้นก็กระวนกระวายใจ

ตะโกนเสียงเฉียบขาด “เร็วเข้า ส่งฝ่าบาทกลับวัง ไปหาหมอหลวงเหลียง!”