สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 358

เมื่อเย่จิ่งเย่าออกไปแล้ว เย่จิ่งอวี้ก็ดีดนิ้วขึ้นกลางอากาศ

องครักษ์เงาสองนายลอยลงมาจากด้านบน พูดขึ้นด้วยความเคารพ “ฝ่าบาท”

เย่จิ่งอวี้พูดขึ้นเสียงเบา “เอาหูมานี่”

ทั้งสองขยับเข้าใกล้เย่จิ่งอวี้ จากนั้นไม่นานก็บินขึ้นสู่หลังคาและหายไปอีกครั้ง

เมื่อมองดูค่ำคืนอันมืดมิด เย่จิ่งอวี้ก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก

ถึงเวลาจบเรื่องทั้งหมดแล้ว คนต่อไปก็คือไอ้โจรชั่วกวนเมิ่งถิง

อาซือหลานมีหน้ากากคนใช้ส่วนตัวของเขาได้ ต้องเป็นเพราะความสัมพันธ์ของโจรชั่วและอาซือหลานอย่างแน่นอน

เขาหาตัวของโจรชั่วนั่นไม่พบเสียที เป็นเพราะช่วงนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย จึงไม่มีเวลาจัดการ

เมื่อนึกได้เช่นนี้ แววตาของเย่จิ่งอวี้ก็เย็นชาลงในทันที

เขายืนรับลมยามราตรี ทำจิตใจให้สงบ แล้วกลับเข้าไปในตำหนัก

กลับพบว่ายัยเด็กสาวได้หลับลงใต้ผ้าห่มแล้ว

มันเป็นท่านอนที่ไม่สง่างามจริงๆ แต่เขาชอบมัน

เขาชอบท่าทางอวดดีและเป็นอิสรเสรีของอินชิงเสวียนที่สุด

เขาค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกและอุ้มร่างที่มีกลิ่นหอมและอ่อนนุ่มไว้ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้บนร่างกายของนาง เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาในทันที

เขากดจูบบนหน้าผากอันเรียบเนียนของนางแล้วหลับตาลง

เพิ่งผ่านเวลาตีสี่ไปไม่นาน หลี่เต๋อฝูก็ถือชุดไว้ทุกข์เดินเข้ามาจากด้านนอก

ยืนอยู่ด้านนอกผ้าม่านและพูดเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท ควรไปที่ตำหนักฉือหนิงได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ตื่นขึ้นในทันใด เมื่อเห็นอินชิงเสวียนกอดตัวเองอยู่ราวกับปลาหมึกยักษ์ สายตาก็เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

เขาเลิกผ้าม่านออก และหันไปโบกมือให้หลี่เต๋อฝู

หลี่เต๋อฝูเข้าใจและถอยออกไปทันที เย่จิ่งอวี้ดึงมือของอินชิงเสวียนออกอย่างค่อยๆ และเดินลงบนพื้นด้วยเท้าเปล่า

“อย่าเพิ่งรบกวนนาง ถึงตีห้าก่อนค่อยให้คนมาเรียก”

หลี่เต๋อฝูช่วยเย่จิ่งอวี้สวมเสื้อผ้า พลางพูดด้วยเสียงที่เคารพ “กระหม่อมทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปสั่งเสี่ยวชุนจื่อไว้ ให้เขาคอยดูเวลาให้”

“อืม”

เย่จิ่งอวี้สวมชุดเรียบร้อย เมื่อล้างหน้าเสร็จก็ออกไปจากตำหนักเฉิงเทียนอย่างรวดเร็ว

ความจริงแล้ว ตอนที่เขาเปิดผ้าม่านออก อินชิงเสวียนก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เมื่อได้ยินบทสนทนาของเย่จิ่งอวี้และหลี่เต๋อฝู หัวใจของนางก็เปี่ยมล้มไปด้วยความสุขและความซาบซึ้งใจ

เย่จิ่งอวี้ดีต่อนางมากจริงๆ ความดีเช่นนี้ทำให้นางทำตัวไม่ถูก และไม่รู้ว่าควรตอบแทนอย่างไร

ในขณะนั้นเอง อินชิงเสวียนก็คิดได้ในทันที

ในเมื่อนางคิดจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันกับคนในครอบครัว จึงไม่มีความจำเป็นต้องสนใจเรื่องอื่น

มันไม่ง่ายเลยที่จะเจอผู้ชายในชีวิตนี้ที่ทั้งเก่งและหน้าตาดี อีกทั้งยังเป็นผู้ชายที่รักตัวเองได้มากขนาดนี้ และตัวเองก็ชอบเขาเช่นกัน เช่นนั้นยังจะต้องพูดอะไรอีก

นางผ่านเรื่องราวมามากมาย แค่เรื่องตบตีกันในวังจะกลัวไปทำไม

“เพิ่งนอนไม่นานเองนะ ช่างเถอะ อีกครู่หนึ่งค่อยกลับไปพักผ่อน”

เย่จิ่งอวี้จับมือของนาง ลูบเบาๆ ทีหนึ่งจึงวางลง

สวีจือย่วนยืนอยู่ด้านหลังพวกเขาสองคน เมื่อเห็นทั้งสองรักใคร่กันเช่นนี้ แววตาของนางก็ขรึมลงเล็กน้อย

เสนาบดีกรมพิธีการเริ่มอ่านชีวประวัติของไทเฮา การใช้คำสูงส่งและสละสลวย ร่ายยาวราวกับไทเฮาเป็นเทพกลับชาติมาเกิด

อินชิงเสวียนแทบหลุดขำออกมา นี่เป็นการหลับตาพูดมั่วซั่วชัดๆ

หากใช้สี่คำในการอธิบายชีวประวัติของไทเฮา นั่นก็คืออำมหิตที่สุด

เวลาหนึ่งธูปหมด คำกล่าวแสดงความอาลัยก็อ่านจบพอดี

จากนั้นก็มีคนตะโกนเสียงดังว่า “ส่งดวงวิญญาณ!”

เมื่อเสียงเป่าเขาวัวดังขึ้น เสียงทุ้มค่อนข้างเศร้าอาดูรทีเดียว

คนกลุ่มหนึ่งยกโลงศพขึ้น และไปยังสุสานของราชวงศ์

เมื่อออกจากตำหนักฉือหนิง คนและม้าอีกกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากด้านข้าง ถือกล่องใบใหญ่ผูกด้วยดอกไม้สีขาว ภายในบรรจุเครื่องประดับ โต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง อ่างทองสำหรับซักล้างและสิ่งของอื่นๆ มีมากกว่าร้อยกล่อง ซึ่งหรูหราเป็นอย่างยิ่ง

สมกับเป็นงานราชพิธีศพ ข้าวของที่ฝังไปกับพระศพมากมายขนาดนี้ อินชิงเสวียนแทบอยากไปเป็นโจรขโมยของในสุสานเสียแล้ว

เย่จิ่งอวี้เดินตามโลงศพไปยังแท่นอนุสรณ์ที่สร้างขึ้นใหม่ เมื่อจุดธูปเสร็จก็คุกเข่าคำนับไทเฮาสามครั้ง พร้อมกับเฝ้าดูกลุ่มทหารและม้าออกจากวัง

ด้านหลังตามมาด้วยกลุ่มนางสนมนางกำนัลที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด ส่วนมากก็เป็นพวกที่ร้องไห้ไม่มีน้ำตา

อินชิงเสวียนกำลังมองไปข้างหน้า จู่ๆ นางก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยพูดว่า “เรื่องของไทเฮาจบลงแล้ว ท่านอย่าลืมเรื่องของข้าล่ะ”

อินชิงเสวียนหันหน้ามามอง เย่จิ่งหลานที่สวมชุดไว้ทุกข์ก็ติดตามขบวนแห่พระศพไปแล้ว