สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 376

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อของเขาได้รับบาดเจ็บ อินปู้อวี่ก็โกรธจัด ดวงตาที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจพลันดุดันในฉับพลัน

“ไม่ว่าพวกเจ้าเป็นใคร หากทำร้ายพ่อของข้าก็สมควรตายแล้ว!”

เขาเหยียบบนหลังม้า แล้วตัวก็ลอยขึ้นไปในอากาศ ด้วยความโกรธ เขาจัดการฟันแยกร่างของชายตรงหน้าออกเป็นสองส่วน ของเหลวสีแดงและสีขาวพุ่งออกมาจากร่างของคนผู้นั้น ทำให้คนอื่นๆ ถอยหลังไปหลายก้าว

ในขณะเดียวกัน คนที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าก็ยิงธนูออกมาอีกหลายลูก ดูเหมือนว่ามีคนยิงธนูมากกว่าหนึ่งคน

อินจ้งและลูกถูกศัตรูพัวพัน จึงไม่สามารถเข้าไปในป่าเพื่อโจมตีนักธนูได้ คนขับรถต่งเฉียวก็ปกป้องฮูหยินและคุณหนูอยู่ ไม่กล้าห่างไปไหน

เสียงแหลกผ่านอากาศ และอินปู้อวี่ก็ถูกลูกธนูปักที่ขา ความเจ็บปวดทำให้เขาโกรธมากขึ้น ลำแสงกระบี่ในมือได้กวัดแกว่งเหมือนการถักทอคล้ายตาข่ายอย่างแน่นหนา

แต่จะทำเช่นไรได้เพราะศัตรูมีมากมาย อีกทั้งฝีมือยังไม่ใช่ธรรมดา สองคนพ่อลูกได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอยกลับไปที่รถม้า

เมื่อเห็นเช่นนี้ ชายที่มีหนวดเคราก็กระหยิ่มยิ้มย่อง

“อินจ้ง วันนี้เป็นวันตายของเจ้าแล้ว เด็กๆ มาถอดหัวคนทรยศคนนี้ออกซะ”

นักฆ่าชุดดำหลายคนพุ่งไปข้างหน้า อินจ้งถือง้าวไว้ในมือซ้าย พลันก็นึกเสียใจ

ไม่นึกว่าการเดินทางไกลหลายพันลี้ สุดท้ายกลับต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

บางทีลูกรองอาจจะพูดถูก คนในราชวงศ์มีเจตนาซ่อนเร้นที่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจได้ เมื่อคิดถึงลูกชายและลูกสาวคนโตที่ไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานาน ขอบตาก็แดงก่ำอย่างอดไม่ได้

เขาตะโกนเสียงดัง ใช้ง้าวไล่ชายสองคนชุดดำออกไป และตะโกนบอกอินปู้อวี่ “ไม่ต้องสนใจข้า เจ้าพาแม่รองกับน้องหญิงเล็กหนีไปก่อน อย่ากลับเมืองหลวงอีก”

คนขับต่งเฉียวกระโดดลงจากรถม้า ในมือถือดาบเหล็ก ต่อสู้กับคนชุดดำโดยไม่กลัวตาย

เขาตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง “นายน้อยรอง ไม่ต้องลังเลแล้ว รีบไปเร็ว ไม่เช่นนั้นเราทุกคนจะตายอยู่ที่นี่กันหมด มีชีวิตอยู่ยังมีหวัง”

อินปู้อวี่จะจากไปได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขาออกจากเมืองซุ่ยหานด้วยกัน พวกเขาจึงต้องอยู่ด้วยกันทั้งครอบครัว

เขาดึงผ้าชิ้นหนึ่งออกมาพันรอบขาที่มีเลือดออก กัดฟันพูดว่า “ข้าไม่ไป ต่อให้ต้องตาย พวกเราทั้งครอบครัวก็จะตายไปด้วยกัน”

ในรถซูหมิงหลานก็รู้สึกสิ้นหวังเช่นกัน

เมื่ออินจ้งเห็นว่าต่งเฉียวได้รับบาดเจ็บ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวิตกกังวล

“ตาเฒ่าต่ง!”

ต่งเฉียวยิ้มอย่างกล้าหาญและพูดว่า “นายท่านไม่ต้องห่วง ต่อให้วันนี้ข้าจะตายที่นี่ ข้าก็จะลากพวกมันไปด้วยเยอะๆ”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็เหวี่ยงดาบไปหาคนเหล่านั้น

อินปู้อวี่ปัดลูกธนูเย็นหลายลูกออกไป แล้วพูดกับอินจ้ง “ท่านพ่อท่านขึ้นรถก่อน”

“ไม่ได้ เจ้ารีบไปเถอะ”

เมื่อเห็นว่าต่อให้ความตายมาเยือนลูกชายก็ไม่ยอมทิ้งเขาไป อินจ้งก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย

“ดีล่ะ พวกเราได้เป็นพ่อลูกกันครั้งหนึ่งก็ถือเป็นโชคชะตา ในเมื่อวันนี้เราถูกกำหนดให้ตาย ก็ลากพวกเขาลงนรกด้วยกันเถอะ!”

อินปู้อวี่พยักหน้าอย่างแรง ตะโกนบอกกับอินจ้ง “ท่านพ่อ ถ้าชาติหน้ามีจริง ข้าก็จะขอเกิดเป็นลูกของท่านอีก!”