สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 388

ยายหลี่รีบถาม “ให้พาองค์ชายน้อยไปด้วยหรือไม่เพคะ”

“พาไปด้วยกันเถอะ”

หากเย่‍จิ่ง‍อวี้ไม่ได้เจอหน้าเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง เขาต้องเป็นกังวลอีกแน่นอน

เสี่ยวอานจื่อรีบนำรถเข็นเด็กมา

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไม่ได้ขี่รถคันนี้มาหลายวันแล้ว ทันใดนั้นเขาก็โบกมือที่เหมือนแง่งขิงอย่างมีความสุข

“รถ ไป~”

นิ้วป้อมๆ ของเขาชี้ไปที่รถ แล้วก็ชี้ไปข้างนอก อันเป็นการจัดแจงอย่างชัดเจน

“ได้ พวกเราไปกันเลย”

ยายหลี่วางเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไว้ในรถเข็นเด็กอย่างระมัดระวัง แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องหนังสือ

ข่าวในวังแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เพียงสิบห้านาที เกือบทุกคนที่อยู่ในวังก็รู้ว่าอินชิงเสวียนได้รับการแต่งตั้งขึ้นเป็นหวงกุ้ยเฟย

ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีคนยินดีและทุกข์ตรม และยังมีบางคนโมโหจนปวดท้อง

เมื่อทราบข่าวนี้ ซูฉ่ายเวยก็ดีใจมาก

หลังจากที่พ่อของนางเสียชีวิต นางก็คิดได้แล้ว

แทนที่จะร้องขอความรักที่ไม่มีวันได้ มิสู้หาเงินดีกว่า เพื่อให้แม่และน้องชายมีชีวิตที่ดีขึ้น

นางไม่สนใจว่าอินชิงเสวียนจะเป็นหวงกุ้ยเฟยหรือฮองเฮา ตราบใดที่นางกลับวังได้ ทำธุรกิจกับนางได้ก็พอแล้ว

ส่วนลู่จิ้งเสียนแทบจะบ้าคลั่งในตำหนัก

สนมที่ถูกทิ้งในวังเย็น กลับออกมานั่งบนหัวของนางได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น นางทุบทำลายข้าวของทุกอย่างในห้องที่สามารถทุบได้

แต่ไม่ว่านางจะโกรธแค่ไหน นางก็ทำได้เพียงโมโหโทโสอยู่ในตำหนักเท่านั้น ไม่กล้าไปหาอินชิงเสวียนด้วยซ้ำ

ตอนนี้ไทเฮาสิ้นพระชนม์แล้ว เย่จิ่งเย่าก็ถูกลอบสังหารจนตายเช่นกัน หากไม่มีต้นไม้ใหญ่สองต้นที่คอยบังแดดบังฝนให้ นางก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวใดๆ คนเดียวที่สามารถระบายความโกรธของนางได้ ก็คือนายหญิงที่ตำแหน่งต่ำกว่านาง

หอปี้อวี้

ในเวลานี้ อินชิงเสวียนมาถึงประตูห้องหนังสือแล้ว

ข้างในเงียบสงบ ไม่มีขันทีเฝ้าอยู่นอกประตู อินชิงเสวียนอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมนางไม่เห็นหลี่เต๋อฝู หรือว่าเขารออยู่ข้างใน

เมื่อคิดว่าปกติเวลานี้เย่‍จิ่ง‍อวี้น่าจะตรวจสอบฎีกาอยู่ หลี่เต๋อฝูก็น่าจะคอยรับใช้อยู่ข้างๆ เขา นางก็ก้มลงและอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงขึ้น

“พวกเจ้ารออยู่ข้างนอกนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ”

ทั้งสามคนตอบรับพร้อมกัน แล้วถอยออกไป

อินชิงเสวียนอุ้มลูกเดินเข้าไปในห้องโถงกลาง

ทันทีที่มาถึงประตู ข้าเห็นคนสองคนยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือ

ทั้งสองคนหันหลังให้กับอินชิงเสวียน พวกเขาทั้งคู่สูงมาก คนหนึ่งมีผมสีดอกเลา ส่วนอีกคนผมดำสนิท โดยมีปิ่นปักผมไม้เรียบๆ ปักอยู่บนมวยผม

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ทั้งสองก็หันกลับมาพร้อมกัน ดวงตาทั้งสามคู่มองสบกัน แล้วต่างฝ่ายก็ต่างตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง