สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 391

อินจ้งเป็นผู้บัญชาการทหารที่แท้จริง ไม่เหมือนทหารที่กลัวความตายเหล่านั้น ที่แค่กล่าวถึงการสู้รบก็อ้างเหตุปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดจู้จี้จุกจิกไม่เลิก

เย่‍จิ่ง‍อวี้มีความประทับใจที่ดีต่ออินจ้งตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นรัชทายาทแล้ว

หลังจากที่อินชิงเสวียนแต่งเข้าจวนรัชทายาท อินจ้งก็ไม่เคยมีแผนใดๆ กับเขา ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าอินจ้งเป็นคนตรงไปตรงมา

หากไม่มีเรื่องจดหมายลับในการร่วมมือกับศัตรู เขาคงไม่เนรเทศตระกูลอินทั้งครอบครัว

โชคดีที่ความจริงทุกอย่างปรากฏชัด เช้านี้อินจ้งและลูกชายก็กลับมาประชุมเช้าอีกครั้ง เมื่อมีพวกเขาสองพ่อลูกอยู่ เหล่าตาเฒ่าเน่าเฟะในอดีตก็เงียบลงมาก

เมื่อคิดได้ดังนี้ มุมปากของเย่‍จิ่ง‍อวี้ก็โค้งงอเป็นรอยยิ้มลึกล้ำขึ้นอีก

ทั้งหมดเดินพลางคุยกันพลางไปตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงตำหนักจินหวู

เย่‍จิ่ง‍อวี้และอินจ้งขึ้นไปสนทนากันที่ศาลาหิน ส่วนอินปู้อวี่หยอกเย้าเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอยู่ข้างล่าง

ไป๋เสวี่ยเหมือนจะรู้ว่าสองคนนี้เป็นญาติของอินชิงเสวียน มันนอนอาบแดดอย่างเกียจคร้านอยู่ใต้ชายคา

ด้านอินชิงเสวียนก็พาอวิ๋นฉ่ายและนางกำนัลไปทำเกี๊ยวสำหรับพวกเขาทุกคน ทั้งยังทำขนมเปี๊ยะ และหุงข้าวขาวไว้ด้วย

เป็นโอกาสอันดีหาได้ยากที่พ่อและพี่ชายจะมาหาได้ จะทำอาหารอย่างลวกๆ ไม่ได้ อาหารเย็น อาหารร้อน อาหารที่มีเนื้อสัตว์ อาหารมังสวิรัติ ล้วนมีครบทุกอย่างจนเต็มโต๊ะ

ขณะรับประทานอาหารก็มีเสียงเครื่องประดับดังกระทบกันดังมาจากด้านนอก

องค์หญิงเย่ไห่ถังเดินเข้ามา ย่นจมูกจิ้มลิ้มพูดว่า “หอมจัง กลิ่นขนมเปี๊ยะนี่”

อินชิงเสวียนรีบไปทักทายนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “องค์หญิงมาได้ทันเวลาพอดี ข้ากำลังส่งคนนำไปให้เจ้าแน่ะ”

เย่ไห่ถังหยิบกล่องไม้เล็กๆ จากมือของอวิ๋นเฟิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่าเสด็จพี่สะใภ้ได้รับแต่งตั้งยศเป็นหวงกุ้ยเฟย ข้าก็เลยมาที่นี่เพื่อแสดงความยินดี นี่เป็นของขวัญเล็กน้อย หวังว่าจะชอบ”

“ขอบคุณองค์หญิง”

อินชิงเสวียนรับไว้ จับมือนางแล้วพูดว่า “หายากที่เจ้ายังคิดถึงข้า รีบเข้ามาเร็ว เสด็จพี่ของเจ้าก็อยู่ที่นี่พอดี”

ทั้งสองเข้าไปในเรือน บังเอิญเจออินปู้อวี่ที่อุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเดินออกมาจากห้อง

เย่ไห่ถังตกใจ “เอ่อ นี่คือ...”

อินชิงเสวียนเม้มปาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องกลัว นี่คือพี่ชายข้าอินปู้อวี่ พี่รอง มาเฝ้าองค์หญิงไห่ถังเร็ว”

เมื่อได้ยินว่าผู้ที่มาคือองค์หญิง อินปู้อวี่ก็ตกประหม่า รีบส่งเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไปให้อวิ๋นฉ่าย ยกเสื้อคลุมขึ้นและแสดงความเคารพ

เย่ไห่ถังตกใจ ผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

สองพ่อลูกอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อมองไปที่โต๊ะอาหารที่ส่วนใหญ่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน สมแล้วที่อยู่ในวัง ล้วนเป็นอาหารที่มีฝีมือละเอียดและงดงามจริงๆ

เย่ไห่ถังกลืนน้ำลายไปหลายอึกแล้ว ทั้งโต๊ะนี้มีแต่อาหารอร่อยๆ ทั้งนั้น

เย่‍จิ่ง‍อวี้ชี้ไปที่เกี๊ยวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่คือแป้งสาลีที่ทำจากเมล็ดข้าวสาลีที่เสวียน‍เอ๋อร์บริจาคให้ สิ่งนี้มีไส้อยู่ข้างใน เรียกว่าเกี๊ยว อร่อยกว่าลูกเดือยมาก ท่านขุนนางทั้งสองลองดูสิ”

เขาคีบขึ้นมาก่อนชิ้นหนึ่ง จากนั้นทั้งสองคนถึงกล้าขยับตะเกียบ

มีกลิ่นเนื้ออบอวลอยู่ในปาก อินจ้งพยักหน้าซ้ำๆ อย่างอดใจไม่ไหว แต่ในใจก็รู้สึกประหลาดใจมากเช่นกัน

ชิงเสวียนไปเอาเมล็ดพืชนี้มาจากที่ใด ปกติตอนอยู่เรือนก็เห็นนางเอาแต่คนดีดพิณบรรเลงดนตรี ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่านางรู้จักผู้ที่ค้าขายเมล็ดพืชนี้

พอคิดว่าลูกสาวต้องใช้สมองอย่างหนักเพื่อช่วยเหลือพวกเขาพ่อลูกให้เดินทางกลับเมืองหลวง ก็ต้องรู้สึกเศร้าอีกครั้ง

ไม่ได้พบเจอกันหนึ่งปี ที่ลูกสาวเปลี่ยนไปแบบนี้ก็เพราะสถานการณ์บังคับ เพื่อความสุขในอนาคตของนาง เขาต้องออกแรงทั้งหมดเท่าที่มี

เย่ไห่ถังก็เอื้อมมือไปคีบเกี๊ยวเช่นกัน แต่คีบชนกันกับอินปู้อวี่ นางหน้าแดงทันที รีบวางตะเกียบกลับอย่างรวดเร็ว

อินชิงเสวียนหัวเราะคิกคัก เย่ไห่ถังประท้วงด้วยเสียงแผ่วต่ำทันที “เสด็จพี่สะใภ้!”