สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 400

อินจื่อลั่วลืมตาขึ้นด้วยความไม่เชื่อ

“ท่านพี่ ข้าอุ้มเขาได้จริงหรือเจ้าคะ”

“อืม”

อินชิงเสวียนตอบด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นอินจื่อลั่วก็ดูมีความสุข นางอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอย่างระมัดระวัง แล้วพาเขาไปนั่งบนเก้าอี้

จู่ๆ เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นในตัวอินจื่อลั่ว ซูหมิงหลานรีบมาอยู่ข้างๆ ลูกสาว ด้วยกลัวว่านางจะอุ้มไม่ดี ทำให้เด็กตกได้

เมื่อมองดูความกังวลบนใบหน้าของซูหมิงหลานที่ดูไม่เหมือนการเสแสร้งแกล้งทำ อีกทั้งหน้าตาของนางก็ดูเอื้ออารี ไม่เหมือนคนใจร้าย บางทีเป็นเพราะเจ้าของร่างเดิมคิดไปเองเกินไป

อินปู้อวี่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “น่าเสียดายที่ข้าไม่มีเงิน ไม่เช่นนั้นข้าจะได้ซื้อของเล่นให้จ้าวเอ๋อร์เล่น”

เขามีนิสัยตรงไปตรงมา คิดสิ่งใดก็พูดไปตามนั้น เขามีใบหน้าที่สง่างามและหล่อเหลา แต่จริงๆ แล้วเขามีนิสัยง่ายๆ

หลังจากได้ยินเขาพูดเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็จำได้ว่าตัวเองกลับมาเพื่อเอาเงินไว้ให้เขา

จึงรีบหยิบตั๋วเงินปึกหนาออกมาจากแขนเสื้อ แล้วส่งให้อินจ้ง

“นี่เป็นเงินจำนวนหนึ่งที่ลูกสะสมตั้งแต่ตอนที่อยู่ในวัง เดิมทีอยากฝากจิ้งอ๋องนำไปมอบให้ท่านพ่อ แต่เมื่อรู้ว่าท่านพ่อจะกลับเมืองหลวงเร็วๆ นี้ จิ้งอ๋องก็คืนตั๋วเงินให้ข้า”

อินจ้งผลักตั๋วเงินออกไป แล้วพูดด้วยความรักใคร่ “ไม่ต้องหรอก อีกไม่กี่วันพ่อกับพี่รองของเจ้าจะได้เบี้ยรายเดือนจากราชสำนักแล้ว เงินพวกนี้เจ้าเก็บเอาไว้เถอะ ในวังยังต้องใช้เงินจัดการอีก จะขาดเงินไม่ได้”

“พ่อกับพี่รองเพิ่งกลับมาเมืองหลวง จะมีเบี้ยรายเดือนได้อย่างไร ลูกยังมีเงินอยู่บ้าง เงินจำนวนนี้ท่านพ่อเก็บไว้เถอะเจ้าคะ”

อินชิงเสวียนวางตั๋วเงินไว้ในมือของอินจ้ง เมื่อมองดูตั๋วเงินเป็นปึกๆ อีกทั้งยังมีแต่ตั๋วเงินมูลค่าหนึ่งร้อยตำลึง อินจ้งก็รู้สึกอึดอัดใจ

ลูกสาวเพิ่งได้รับความโปรดปรานไม่นาน ดังนั้นเงินทั้งหมดจึงต้องหามาอย่างยากลำบาก เขาลังเลใจ หยิบออกมาหนึ่งใบ แล้วส่งส่วนที่เหลือให้กับอินชิงเสวียน

“เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”

“เอาไปทั้งหมดเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังมีเงินอยู่”

แล้วอินชิงเสวียนก็หยิบถุงเล็กๆ อีกใบออกมาจากอกเสื้อ ซึ่งข้างในนั้นมีไข่มุกที่เย่‍จิ่ง‍อวี้ให้รางวัลแก่นาง

“ไข่มุกเหล่านี้ท่านพ่อก็เก็บไว้นะเจ้าคะ หากจำเป็น ยังสามารถเอาไปแลกเป็นเงินได้”

เมื่อเห็นไข่มุกเม็ดใหญ่เหล่านี้ อินจ้งก็รีบพูดทันที “ไม่ต้องแล้ว บ้านเราไม่ต้องการของพวกนี้”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รับไปเถอะเจ้าค่ะ ถ้าท่านพ่อไม่ได้ใช้ ก็เก็บไว้ทำเครื่องประดับให้ท่านแม่รองและน้องหญิงเล็ก”

“ฝ่าบาทได้บอกหรือไม่ว่า ใครเป็นคนยุยงเสี้ยมสอนพี่ใหญ่ของเจ้า ทำไมเขาถึงต้องกลับเมืองหลวง”

อินชิงเสวียนกระแอมในลำคอแล้วพูดว่า “ฝ่าบาทกล่าวว่าพี่ใหญ่ถูกคนเจียงวูมอมเมา ตอนนี้คนผู้นั้นตายแล้ว พี่ใหญ่ได้รับการตัดสินใหม่และกลายเป็นผู้บริสุทธิ์แล้ว”

อินจ้งขมวดคิ้ว

“ทำไมพี่ชายของเจ้าถึงรู้จักคนจากเจียงวูได้”

“เรื่องนี้...ลูกก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนกัน รอพี่ใหญ่กลับมา แล้วท่านพ่อค่อยถามเองดีกว่านะเจ้าคะ”

เพื่อหลีกเลี่ยงการพูดผิดมากเกินไป อินชิงเสวียนจึงรีบจบการสนทนานี้

ในเวลาเดียวกัน ณ ริมแม่น้ำห่างจากเมืองหลวงหลายร้อยลี้

ชาวประมงหลายคนกำลังเก็บอวน แต่พวกเขารู้สึกว่าอวนหนักมาก

ทุกคนตื่นเต้นมาก รีบช่วยกันดึงอวนหนักๆ ขึ้นมา แต่ครั้นเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริด

นี่ไม่ใช่ปลา แต่เป็นชายหนุ่มรูปหล่อที่มีไฝใต้หางตาซ้ายชัดเจน...