สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 403

แม่ลูกทั้งสามคุยกันจนดึกดื่น แล้วซูหมิงหลานก็พาอินจื่อลั่วที่ไม่เต็มใจกลับไปนอน

ยายหลี่พาเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเข้านอนแล้ว เมื่อเห็นว่าอินชิงเสวียนคุยกับพวกนางอย่างถูกชะตา ยายหลี่ก็พูดอย่างมีความสุข “นิสัยของพระสนมเปลี่ยนไปมาก ฮูหยินรองจะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน”

อินชิงเสวียนตบเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเบาๆ หันกลับมาแล้วถามว่า “จากสายตาของยายหลี่ ฮูหยินรองเป็นคนดีหรือไม่ดี”

ยายหลี่พูดด้วยความจริงใจ “มีสุขร่วมเสพนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่มีทุกข์ร่วมต้านนั้นเป็นเรื่องยาก แม้ว่าตระกูลอินจะถูกเนรเทศ ฮูหยินรองก็ยังไม่จากไปไหน คนเช่นนี้หาได้ยากนิ่งนัก นอกจากนี้ตั้งแต่นางแต่งเข้ามา นางก็คอยดูแลพระสนมและคุณชายทั้งสองเป็นอย่างดี พอนางรู้ว่าพระสนมชอบอันผิงอ๋อง ยังคิดที่จะให้คุณหนูสี่แต่งงานเข้าจวนรัชทายาทแทนพระสนมด้วยซ้ำ เพื่อให้พระสนมกับอันผิงอ๋องหนีไปด้วยกัน ทว่าอันผิงอ๋องกลับไปแต่งงานกับบุตรีของโหวเหนือ นางจึงต้องปล่อยวางเรื่องนี้ ฮูหยินรองปฏิบัติต่อพระสนมและคุณชายทั้งสองเช่นนี้มาหลายปีแล้ว เรื่องเช่นนี้ไม่สามารถเสแสร้งได้”

อินชิงเสวียนพยักหน้า

“เช่นนี้ก็พิสูจน์ว่าข้าไม่ได้ดูคนผิด ซูหมิงหลานเป็นคนดีอย่างแท้จริง”

ยายหลี่พูดว่า “หม่อมฉันก็คิดว่าฮูหยินรองดูไม่เลวเช่นกัน”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้วางใจได้”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างจริงใจ

เดิมทีนางคิดว่ากลับบ้านมาจะต้องสู้รบปรบมือสักตั้ง แต่ดูเหมือนว่านางจะดูละครมากเกินไป

ซูหมิงหลานเป็นคนอ่อนโยนใจกว้าง มองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นคนจิตใจดี ดูไม่เหมือนหญิงมารยาสาไถเทือกนั้น

“นี่ก็ดึกแล้ว ยายหลี่รีบไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะอยู่กับเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเอง”

ยายหลี่โค้งคำนับแล้วพูดว่า “เช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลา”

หลังจากที่นางจากไป อินชิงเสวียนก็บิดเนื้อตัวอย่างเกียจคร้าน

คนในยุคโบราณเก่งกันมากจริงๆ นั่งตัวตรงหลายชั่วยามก็ยังไม่เป็นอะไร แต่อินชิงเสวียนไม่มีความสามารถนี้ ตอนนี้ไม่เพียงแต่จะปวดหลังเท่านั้น แต่ยังปวดขาด้วย ต่อไปถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ ก็ไม่ต้องออกจากวังดีกว่า

ในตำหนักจินหวู นางสามารถทำทุกอย่างที่นางต้องการ และไม่มีใครสามารถบังคับนางได้

เมื่อคิดถึงตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนก็เริ่มคิดถึงเย่‍จิ่ง‍อวี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ เขากำลังพักผ่อนหรือตรวจทานฎีกาอยู่นะ?

นางไม่เคยคิดเช่นนี้มาก่อน ดูเหมือนว่านางจะตกลงไปในใยแมงมุมที่เย่จิ่งอวี้ถักทอไว้แล้วจริงๆ

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน อินปู้อวี่ก็ตะโกนทันที “น้องหญิงใหญ่ รีบกลับเข้าไปเร็ว”

อินชิงเสวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง

ประสานมือคำนับแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสท่านนี้ พิณการเวกไม่อยู่กับข้าแล้ว หวังว่าผู้อาวุโสจะเมตตาด้วย”

“พิณอยู่ที่ใด”

เสียงของคนผู้นั้นแหบแห้งราวกับว่าถูกบีบออกจากอก ซึ่งแปลกมาก

อินชิงเสวียนหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ผู้เยาว์คืนพิณให้ผู้อาวุโสลิ่นแล้ว”

คนผู้นั้นมองนางอย่างเย็นชา ราวกับว่ากำลังพิจารณาว่าสิ่งที่นางพูดนั้นจริงหรือเท็จ

หลังจากผ่านไปชั่วอึดใจใหญ่ๆ ทันใดนั้นคนผู้นั้นก็ทะยานลงมาจากกำแพง และสะบัดฝ่ามือเข้าใส่อินชิงเสวียน